«Ανάμεσα στα αρπακτικά ζώα, ο άνθρωπος είναι σίγουρα το χειρότερο». Αυτή η έκφραση, που χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα εκφράζει μόνο σχετικά την αλήθεια. Όχι ο άνθρωπος σαν τέτοιος, αλλά ο άνθρωπος που σχετίζεται με τον πλούτο είναι ένα αρπακτικό. Όσο πλουσιότερος είναι ο άνθρωπος τόσο μεγαλύτερη είναι και η απληστία του για περισσότερα. Μπορούμε να αποκαλέσουμε ένα τέτοιο τέρας σαν το «κτήνος της ιδιοκτησίας». Τώρα κυβερνά τον κόσμο, βυθίζοντας το ανθρώπινο είδος στην αθλιότητα και κερδίζει σε σκληρότητα και απληστία μαζί με την πρόοδο του αποκαλούμενου «πολιτισμού» μας. Αυτό το τέρας θα χαρακτηρίσουμε και θα εισηγηθούμε την εξολόθρευση του.
Κοιτάξτε γύρω σας! Σε κάθε αποκαλούμενη «πολιτισμένη» χώρα, ανάμεσα σε εκατό ανθρώπους υπάρχουν γύρω στους 95 φτωχούς και πέντε πάμπλουτους. Δεν είναι απαραίτητο να δείξουμε όλους τους τρόπους με τους οποίους έχουν κερδίσει τις περιουσίες τους. Το γεγονός ότι κατέχουν τα πάντα ενώ οι άλλοι επιβιώνουν ή μάλλον απλώς φυτοζωούν, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι αυτοί οι λίγοι έχουν γίνει πλούσιοι σε βάρος των πολλών.
Είτε με άμεση ωμή βία, είτε με πανουργία ή με απάτη, αυτή η ορδή έχει από καιρό σε καιρό καταλάβει το έδαφος με όλο τον πλούτο της. Οι νόμοι κληρονομιάς και κληροδοτημάτων και η αλλαγή χεριών, έχουν δώσει μια «σεβαστή» εμφάνιση σε αυτή τη ληστεία και συνεπώς έχουν μυστικοποιήσει και εξαλείψει τον χαρακτήρα τέτοιων πράξεων. Γι’ αυτό το λόγο το «κτήνος της ιδιοκτησίας» δεν αναγνωρίζεται πλήρως αλλά αντίθετα λατρεύεται με θείο σέβας.
Και ακόμα, όλοι όσοι δεν ανήκουν σε αυτή την τάξη είναι θύματά της. Κάθε απόγονος ενός μη-κάτοχου (φτωχού ανθρώπου) βρίσκει κάθε άκρη και γωνιά αυτής της γης κατειλημμένη με την είσοδο του στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι «χωρίς ιδιοκτήτη». Χωρίς εργασία τίποτα δεν παράγεται και αν έχεις σκοπό να δουλέψεις απαιτούνται όχι μόνο ικανότητα και θέληση, αλλά επίσης και χώρος εργασίας, εργαλεία, πρώτες ύλες και μέσα συντήρησης. Γι αυτό ο φτωχός πρέπει λόγω της ανάγκης, να απευθυνθεί σε εκείνους που τα κατέχουν αυτά εν αφθονία. Και ιδού! Οι πλούσιοι του δίνουν την άδεια να συνεχίσει την ύπαρξη του. Αλλά σε αντάλλαγμα γι’ αυτό πρέπει να του αφαιρεθεί η τέχνη και η δύναμη. Από δω και μπρος αυτές τις ικανότητες θα τις χρησιμοποιούν οι ψεύτικοι «σωτήρες» του για την πάρτη τους. Τον βάζουν κάτω από το καθεστώς της εργασίας – τον πιέζουν στο μέγιστο των σωματικών και πνευματικών του δυνατοτήτων για να παράγει νέα πλούτη, τα οποία όμως δεν γίνονται δικά του. Αν επιθυμούσε να σκεφτεί πολύ πριν κάνει μια τόσο άνιση συμφωνία, το στομάχι του που γρυλίζει σύντομα θα τον έπειθε ότι ο φτωχός άνθρωπος δεν έχει χρόνο γι’ αυτό, γιατί υπάρχουν εκατομμύρια στην ίδια θέση με αυτόν και ότι θα ρίσκαρε ενώ αυτός διαλογίζεται, να έρθουν άλλοι και να χαθεί η ευκαιρία του και πάλι να είναι στο έλεος των ανέμων.
Είναι το μαστίγωμα της πείνας που αναγκάζει τον φτωχό άνθρωπο να υποταχθεί. Με σκοπό να ζήσει ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ– «ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ» ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΕΙ- ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ κάθε μέρα και ώρα στο «κτήνος της ιδιοκτησίας». Οι παλιοί καιροί που οι «άρχουσες» τάξεις με τις επιδρομές για κυνήγι σκλάβων αλυσόδεναν τα θύματα τους και τα ανάγκαζαν να δουλέψουν και που με αυτές τις επιδρομές εξασφάλιζαν όλα τα προνόμια, οι καιροί που οι χριστιανό-γερμανοί ληστές λεηλατούσαν ολόκληρες χώρες, στερούσαν το έδαφος από τους κατοίκους και τους πίεζαν για φεουδαλικές υπηρεσίες, ήταν πραγματικά καιροί πολύ τρομεροί, αλλά σήμερα έχουμε φτάσει στο αποκορύφωμα της αχρειότητας από το σύστημα του «νόμου και της τάξης», γιατί έχει αποστερήσει περισσότερο από τα εννιά δέκατα των ανθρώπων από τα μέσα ύπαρξης τους, τους έχει υποβιβάσει στην εξάρτηση από μια ασήμαντη μειοψηφία και τους έχει καταδικάσει στην αυτοθυσία. Ταυτόχρονα έχει αποκρύψει αυτή τη σχέση με όλα τα είδη ταχυδακτυλουργίας έτσι ώστε οι δούλοι του σήμερα– οι μισθωτοί σκλάβοι- αντί να αναγνωρίσουν την δουλεία τους και την παράνομη θέση τους, μάλλον τείνουν να την αποδίδουν στην κακή τους τύχη.
Το να διαιωνίσουν αυτήν την κατάσταση είναι ο μόνος στόχος των «επιφανών» τάξεων. Αν και δεν είναι πάντα ενωμένοι μεταξύ τους- ο ένας κοιτάει να κερδίσει πλεονέκτημα έναντι του άλλου με εμπορικά κόλπα, με κερδοσκοπία και διάφορους μηχανισμούς ανταγωνισμού- όμως σε αντίθεση με το προλεταριάτο στέκονται σε μια ενωμένη εχθρική φάλαγγα. Το πολιτικό τους ιδανικό είναι –παρά τις φιλελεύθερες φράσεις τους- μια πιο ισχυρή, συγκεντρωποιημένη και σκληρή γραφειοκρατική κυβέρνηση.
Αν ο φτωχός ο οποίος είναι προσωρινά ανίκανος να πουλήσει τον εαυτό του σε έναν εκμεταλλευτή της εργασίας ή είναι ήδη σε πλήρη αδυναμία από το «κτήνος της ιδιοκτησίας», έχει καταφύγιο στην ζητιανιά, τότε οι χορτάτοι αστοί το ονομάζουν «αλητεία» και φωνάζουν την αστυνομία. Απαιτούν διαπόμπευση και φυλακή για τον φτωχοδιάβολο που αρνείται να πεθάνει ανάμεσα σε βουνά από φαγητά.
Αν ο άνεργος χρησιμοποιήσει λίγη από την καυχησιάρικη αυτοβοήθεια, δηλαδή αν κάνει σε μικρή κλίμακα αυτό που οι πλούσιοι κάνουν καθημερινά ασύδοτα σε μεγάλη κλίμακα, δηλαδή να κλέψει με σκοπό να ζήσει –οι αστοί θα ρίξουν αναμμένα κάρβουνα «ηθικής αγανάκτησης» στο κεφάλι του και με μια αυστηρή όψη, θα τον παραδώσουν αμείλικτα στο κράτος, που στις φυλακές του μπορεί να τον ξετινάξουν πιο αποτελεσματικά, π.χ φτηνότερα.
Όταν οι εργάτες ενώνονται με σκοπό να κερδίσουν καλύτερους μισθούς, λιγότερες ώρες εργασίας ή παρόμοια πλεονεκτήματα, οι λεφτάδες αμέσως τους κατηγορούν σαν «συνωμοσία», η οποία πρέπει να εμποδιστεί. Όταν οι εργάτες οργανώνονται πολιτικά, αποκηρύσσεται σαν αντίσταση στην «έξοχη» τάξη πραγμάτων , η οποία πρέπει να εκμηδενιστεί με νόμους εξαίρεσης ή διάκρισης.
Αν τελικά ο κόσμος σκεφτεί εξέγερση, μια ασταμάτητη κραυγή μίσους υψώνεται από τις «χρυσές τίγρεις» η οποία θα ακουστεί σε όλο τον κόσμο– λαχταρούν σφαγές και η δίψα τους για αίμα είναι ακόρεστη. Η ζωή του φτωχού δεν αξίζει τίποτα για τον πλούσιο. Σαν ιδιοκτήτης των πλωτών μέσων βάζει τις ζωές ολόκληρων πληρωμάτων σε κίνδυνο, όταν θέλει να κερδίσει κάλπικα υψηλή ασφάλεια για μισοσαπισμένες πλωτές φυλακές. Κακός εξαερισμός, βαθιές εξορύξεις, σαθρά υποστυλώματα, κ.τ.λ, κ.τ.λ, ετησίως σπέρνουν τον θάνατο σε χιλιάδες μεταλλωρύχους, αλλά αυτό το σύστημα λειτουργίας εξοικονομεί έξοδα, γι’ αυτό αυξάνει τα κέρδη και δεν αφήνει χρόνο στους ιδιοκτήτες των ορυχείων για να λυπηθούν. Ούτε ο πασάς του εργοστασίου νοιάζεται για το πόσοι από τους εργάτες «του» ξεσκίζονται και διαμελίζονται από τα μηχανήματα, δηλητηριάζονται από τα χημικά ή πνίγονται αργά από την βρώμα και την σκόνη. Το Κέρδος είναι αυτό που μετράει.
Οι γυναίκες είναι πιο φτηνές από τους άντρες: γι’ αυτό το λόγο τα καπιταλιστικά βαμπίρ με ακόρεστη απληστία θέλουν το αίμα τους. Εκτός αυτού η γυναικεία εργασία τους προμηθεύει φτηνές παλλακίδες.
Η παιδική σάρκα είναι η φτηνότερη: τι αναρωτιούνται τότε που οι κανίβαλοι της σύγχρονης κοινωνίας συνεχώς ξεσπούν πάνω σε νεαρά θύματα; Τι νοιάζονται που γι’ αυτό τον λόγο οι μικροί φτωχοί είναι σωματικά σακατεμένοι και πνευματικά κατεστραμμένοι για μια ζωή; Που χιλιάδες από αυτούς, άθλιοι και φθαρμένοι σε μια τρυφερή ηλικία, βουλιάζουν στους τάφους τους; Τα στοκ μεγαλώνουν και αυτό αρκεί.
Καθώς οι αστοί, μέσω του κεφαλαίου τους, μονοπωλούν εντελώς όλες τις νέες εφευρέσεις, κάθε νέο μηχάνημα, αντί να λιγοστέψει τις ώρες εργασίας και να προάγει την ευημερία και την ευτυχία όλων, προκαλεί εντελώς αντίθετα απολύσεις μερικών από την δουλειά τους, μείωση των μισθών για τους υπόλοιπους και μια αυξημένη και εντατικοποιημένη κατάσταση μιζέριας για όλο το προλεταριάτο.
Όταν η αύξηση της παραγωγής συνοδεύεται από μια αυξημένη εξαθλίωση των μαζών, η κατανάλωση πρέπει παρομοίως να μειωθεί και λιμνάζει και οι κρίσεις ακολουθούν. Η υπεραφθονία του πραγματικού πλούτου στα χέρια των λίγων πρέπει να δημιουργήσει πείνα, τύφο και άλλες επιδημίες ανάμεσα στους πολλούς. Η αδικία –ή ηλιθιότητα- αυτής της κατάστασης είναι προφανής. Οι λεφτάδες φυσικά κουνάν τους ώμους τους. Αυτό θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι μια θηλιά καλά δεμένη στους ώμους τους να τελειώσει την αδιαφορία τους.
Ο εργάτης όχι μόνο ληστεύεται με πολλαπλούς τρόπους σαν παραγωγός, αλλά επίσης και σαν καταναλωτής. Αμέτρητα παράσιτα προσπαθούν να τον ξεγυμνώσουν από το μηδαμινό του εισόδημα. Αφού τα προϊόντα έχουν περάσει από διάφορα στάδια ανταλλαγής και αποθήκευσης και οι τιμές τους έχουν αυξηθεί από τους χρηματιστές και τους μεσίτες, από τους φόρους και από τελωνειακούς δασμούς, τελικά φτάνουν στους έμπορους λιανικής, των οποίων οι πελάτες είναι σχεδόν αποκλειστικά οι προλετάριοι. Οι χονδρέμποροι «βγάζουν» (δηλαδή κερδίζουν κάλπικα) ίσως 10 με 20 τις εκατό κέρδος από τις πράξεις τους, ο έμπορος λιανικής δεν είναι ικανοποιημένος με λιγότερο από εκατό τις εκατό. Χρησιμοποιεί όλα τα είδη απάτης για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα, ειδικά την πιο ξεδιάντροπη νοθεία των τροφίμων. Σε στενή σχέση με αυτούς τους απατεώνες είναι οι αμέτρητοι δηλητηριαστές και νοθευτές της μπύρας, των λικέρ, του κρασιού κ.τ.λ., οι οποίοι καθιστούν τους δρόμους όλων των μεγάλων πόλεων μας και των βιομηχανικών κέντρων μας ανασφαλείς με την φαύλη κυκλοφορία τους. Έπειτα υπάρχουν και οι σπιτονοινοκύρηδες οι οποίοι ασταμάτητα προσπαθούν να χολιάσουν τις ζωές των φτωχών. Η κατάσταση των δωματίων γίνεται [sic] σταθερά χειρότερη, τα ενοίκια υψηλότερα και τα συμβόλαια πιο ταπεινωτικά. Οι εργάτες συνωστίζονται όλο και περισσότερο στα υπόγεια και στις σοφίτες, γεμάτα μαμούνια και μούχλα. Τα κελιά είναι συχνά πολύ περισσότερο υγιεινά από αυτές τις βρομερές τρύπες.
Όταν ο εργάτης είναι χωρίς δουλειά, είναι ξανά στο έλεος των ορδών των κερδοσκόπων που πεινάν, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ορμήσουν καταπάνω του με σκοπό να ολοκληρώσουν την καταστροφή του. Οι ενεχυροδανειστές και άλλοι αυτού του είδους κερδίζουν μικρά ποσά με μεγάλο κέρδος από τα τελευταία υπάρχοντα του φτωχού. Τα συμβόλαιά τους είναι συνήθως έτσι κανονισμένα που δύσκολα μπορούν να τηρηθούν. Τα ενέχυρα χάνουν το δικαίωμα τους και ο φτωχός φουκαράς κάνει άλλο ένα βήμα προς τα κάτω. Οι αποκεφαλισμοί όμως επισωρεύουν περιουσίες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ο ζητιάνος αντιμετωπίζεται σαν μια καλοπληρωμένη φιγούρα από διάφορους καρχαρίες. Κάθε νόμισμα που έχει μαζέψει προκαλεί την ζήλια του ιδιοκτήτη των βρωμερών τρυπών. Ακόμα και οι κλέφτες υπόκεινται σε αυτή την καπιταλιστική ληστεία. Είναι σκλάβοι πανούργων κλεπταποδόχων που παίρνουν τα κλεμμένα αγαθά τσάμπα. Ακόμα και αυτές οι δυστυχείς γυναίκες, τις οποίες το παρόν αναθεματισμένο σύστημα έχει οδηγήσει στην πορνεία, ληστεύονται από τους ιδιοκτήτες των μπουρδέλων και των οίκων ανοχής.
Αυτό είναι το μερίδιο των φτωχών, από το δρεπάνι στον τάφο. Άσχετα αν παράγει ή καταναλώνει, άσχετα αν υπάρχει ή απλά φυτοζωεί, είναι πάντα περικυκλωμένος από αδηφάγα βαμπίρ τα οποία διψάνε για την τελευταία σταγόνα αίματός του. Από την άλλη, ο πλούσιος δε σταματά ποτέ το έργο της εκμετάλλευσης, παρόλο που μπορεί να είναι εντελώς ανίκανος να προσδώσει κάποια αιτία στην απληστία του. Αυτός που έχει 1.000.000 δολάρια θα ήθελε να έχει 10.000.000 δολάρια. Αυτός που έχει 10.000.000 δολάρια θα ήθελε να έχει 1.000.000.000 δολάρια.
Η απληστία για πλούτο συνδέεται στενά με την δίψα για εξουσία. Ο πλούτος δεν είναι μόνο δημιουργός περισσότερου πλούτου, είναι επίσης πολιτική εξουσία. Κατω από το καπιταλιστικό σύστημα ο χρηματισμός είναι μια φαυλότητα που διαπερνά τα πάντα. Είναι σαν θεσμός, είναι απλά ένα θέμα τιμής για να εξαγοράσει απ’ όποιον μπορεί υπηρεσίες, λόγια, σιωπή, το στυλό ή τον τύπο, πράξεις βίας ή αλλά μέσα, το «κτήνος της ιδιοκτησίας, το οποίο με τις χρυσές διαταγές είναι η απόλυτα παντοδύναμη θεότητα.
Στην Ευρώπη και την Αμερική υπάρχουν μερικές χιλιάδες ιερείς και υπουργοί ειδικά εκπαιδευμένοι για να δηλητηριάσουν την κοινή νοημοσύνη των μαζών. Αμέτρητοι ιεραπόστολοι περιπλανώνται από σπίτι σε σπίτι σκορπώντας παράλογα φυλλάδια, ή προκαλώντας άλλες «πνευματικές» βλάβες. Στα σχολεία κάνουν εντατικές προσπάθειες να εκμηδενίσουν ό,τι καλό έχει η εκπαίδευση στην ανάγνωση, στην γραφή και στην αριθμητική. Η ηλίθια παραποίηση της «ιστορίας» προκαλεί αυτή την προσβλητική προκατάληψη η οποία χωρίζει τους ανθρώπους, τους εμποδίσει να αναγνωρίσουν το γεγονός ότι οι καταπιεστές τους είναι τόσο συνασπισμένοι εναντίον τους και ότι όλοι οι πολιτικοί, τωρινοί και χθεσινοί έχουν μόνο ένα πράγμα στο μυαλό τους, το να εγκαθιδρύσουν σταθερά την εξουσία των κυρίαρχων και γι’ αυτό προκύπτει(sic) η εκμετάλλευση των φτωχών από τους πλούσιους.
Το γερακίσιο εμπόριο «νομιμοφροσύνης και άλλων μεθυστικών» περιθάλπεται από τους εκτοξευτές μελανιού του τύπου, από πολυάριθμους διαστρεβλωτές της ιστορίας, από τα πολιτικά πρωτοπαλίκαρα των διαφόρων επικρατούντων συμμοριών και οργανώσεων, από τους κοινοβουλευτικούς φαφλατάδες με τα παραπλανητικά χαμόγελα, τις υποσχέσεις στο στόμα τους και την προδοσία στην καρδιά τους και εκατοντάδες άλλους πολιτικούς όλων των βαθμίδων και αποχρώσεων της παλιανθρωπιάς.
Ολόκληρα αποσπάσματα δασόβιων απασχολούνται ειδικά με το να μυστικοποιήσουν το κοινωνικό ζήτημα. Οι καθηγητές πολιτικής οικονομίας για παράδειγμα, παίζουν το ρόλο των λακέδων της μπουρζουαζίας, δοξάζοντας το χρυσό σαν τον πραγματικό ήλιο της ζωής και χρησιμοποιώντας ψέματα και κατεργαριά τόσο «επιστημονικά» που κάνουν το γδάρσιμο του ανθρώπινου δέρματος να φαίνεται ευεργετικό για το ανθρώπινο είδος. Μερικοί από αυτούς τους τσαρλατάνους προτείνουν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ή με άλλα λόγια, διαδικασίες βασισμένες πάνω στο δόγμα «πλένω χωρίς να μουσκέψω το ρούχο». Για να μην αναφέρουμε τις διάσημες συνταγές τους για την εξοικονόμηση και την εκπαίδευση.
Ενώ αυτοί αποχαυνώνουν τις μάζες οι καπιταλιστές ιππότες της λεηλασίας συνεχίζουν να τελειοποιούν τον μηχανισμό της εξουσίας τους. Νέες υπηρεσίες δημιουργούνται. Οι υψηλές θέσεις σε αυτές στελεχώνονται στην Ευρώπη από τους απογόνους των πρώην ευγενών, στην Αμερική από τους πιο πανούργους κυνηγούς αξιωμάτων και τους πιο πονηρούς κλέφτες, οι οποίοι συνδυάζουν τον πρωταρχικό στόχο του εξουσιαστικού φιμώματος του προλεταριάτου, την πολύ ευχάριστη δραστηριότητα της κιβδηλείας σε μεγάλη κλίμακα. Διατάζουν στρατιές από στρατιώτες, χωροφύλακες, αστυνομικούς, κατασκόπους, δικαστές, δεσμοφύλακες, φοροεισπράκτορες, εκτελεστές, κ.τ.λ, κ.τ.λ. Η κατώτερη τάξη της γραφειοκρατίας είναι σχεδόν αποτελούμενη από τις τάξεις των μη-ιδιοκτητών και σπάνια πληρώνονται καλύτερα. Γι’ αυτό δείχνουν μεγάλο ζήλο σαν κατάσκοποι, ωτακουστές και μπράβοι, σαν τα νύχια και τους γλείφτες του Κράτους, το οποίο δεν είναι προφανώς τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την πολιτική οργάνωση μιας ορδής απατεώνων πλιατσικολόγων, οι οποίοι χωρίς τον τυραννικό μηχανισμό δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν ούτε για μια μέρα μπροστά στην δίκαια οργή και καταδίκη των καταπιεσμένων.
Στις περισσότερες από τις παλιές χώρες αυτό το σύστημα έχει φυσικά φτάσει το αποκορύφωμα του εξωτερικά. Όλο το πειθαρχικό καθεστώς του Κράτους συγκεντρώνεται σε μια μοναρχική εξουσία. Οι αντιπρόσωποί του «με τη χάρη του Θεού» είναι ομόφωνα η πεμπτουσία της αχρειότητας. Σε αυτούς όλη η βία και το έγκλημα που είναι κοινό στις άρχουσες τάξεις αναπτύσσεται σε τερατώδη βαθμό. Η πιο ευχάριστη τους απασχόληση είναι ένας ολοκληρωτικός φόνος (πόλεμος). Όταν ληστεύουν -και το κάνουν συχνά- πάντα ληστεύουν ολόκληρες χώρες και εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες εκατομμύρια. Ο εμπρησμός σε κολοσσιαία κλίμακα φωτίζει τις φρικαλεότητες τους. Υιοθετούν την άποψη ότι το ανθρώπινο είδος υπάρχει για να το κλωτσάν, να το χαστουκίζουν και να το φτύνουν αυτοί. Στην καλύτερη διαλέγουν τις πιο ελκυστικές γυναίκες και κορίτσια από τους «υπηκόους» τους για να χορτάσουν τις κτηνώδεις επιθυμίες τους. Οι άλλοι έχουν το δικαίωμα να «πεθάνουν ήσυχα» σαν τα σκυλιά.
Με ωμό εκβιασμό αυτοί οι εστεμμένοι δολοφόνοι της Ευρώπης τσεπώνουν ετησίως $50.000.000. Ο Μιλιταρισμός, οι απόγονοι των κατοικίδιων τους κοστίζουν ετησίως $1.000.000, χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν τις απώλειες ζωής και εργασίας. Ένα ισοδύναμο ποσό πληρώνεται σαν τόκος για τα $20.000.000.000 του κρατικού χρέους, του οποίου οι παλιανθρωπιές θεραπεύονται σε σχετικά σύντομο διάστημα. Η Μοναρχία στην Ευρώπη κοστίζει λοιπόν ετησίως $2.050.000.000 δηλαδή, περισσότερο από όσα κερδίζουν την ίδια στιγμή 10.000.000 εργάτες, που τρέφουν 50.000.000 ανθρώπους.
Στην Αμερική την θέση των μοναρχών την έχουν τα μονοπώλια. Αν τα μονοπώλια στις αποκαλούμενες Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αναπτυχθούν με τον ρυθμό που αναπτύχθηκαν στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα, θα μείνει ελεύθερο μόνο το φως του ήλιου και ο αέρας, πεντακόσια εκατομμύρια acre γης (2.023.500.000.000 τετραγωνικά μέτρα) στις Ηνωμένες Πολιτείες, σχεδόν έξι φορές η έκταση της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, έχουν μοιραστεί μέσα σε μια γενιά στις σιδηροδρομικές εταιρείες και τους μεγάλους γαιοκτήμονες εύρω-αριστοκρατικής καταγωγής. Μέσα σε λίγες δεκαετίες ο Βάντερμπίλτ μόνο συγκέντρωσε $200.000.000, μερικές δεκάδες από τους ανταγωνιστές του στην ληστεία έβαλαν σκοπό να τον ξεπεράσουν.
Το Σαν Φρανσίσκο ιδρύθηκε τριάντα χρόνια πριν, σήμερα το κατοικούν ογδονταπέντε εκατομμυριούχοι! Όλος ο πλούτος αυτής της μεγάλης δημοκρατίας, αν και ιδρύθηκε πριν έναν αιώνα, τα ορυχεία της, οι πετρελαιοπηγές της, κ.τ.λ, κ.τ.λ, έχει κλαπεί από τον λαό της και είναι ιδιοκτησία μια χούφτας τολμηρών τυχοδιωκτών και επιδέξιων κομπιναδόρων.
Η «Λαϊκή Κυριαρχία» πέφτει με τα μούτρα μες τη σκόνη μπροστά στην επιρροή αυτών των βασιλιάδων του χρήματος, των σιδηροδρομικών μεγαλοπαραγόντων, των βαρόνων του κάρβουνου και των εργοστασιαρχών. Αυτοί οι τύποι έχουν όλες τις Η.Π.Α στην τσέπη τους και αυτό που διατυμπανίζεται σαν ανεμπόδιστη νομοθεσία και ελεύθερη νομοθεσία είναι μια φάρσα, μια απάτη και μια πλεκτάνη.
Αν αυτή είναι η κατάσταση του δάσους, τι δεν μπορούμε να περιμένουμε από το σάπιο δέντρο; Αν αυτή η νέα Αμερικάνικη Δημοκρατία, με την σχεδόν απέραντη επικράτεια της και τον σχεδόν ανεξάντλητο φυσικό πλούτο της, έχει τόσο μοιραία διαβρωθεί και καταστραφεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί να εκπλησσόμαστε μπροστά στα αποτελέσματα της μακροχρόνιας εκμετάλλευσης στην δουλική σάπια Ευρώπη;
Πράγματι φαίνεται σαν αυτή η νέα Αμερικάνικη Δημοκρατία να είχε προς το παρόν μόνο μια ιστορική αποστολή, το να καταδείξει χωρίς αμφιβολία στον λαό αυτής της πλευράς του Ατλαντικού, όσο και σε εκείνους της άλλης πλευράς, με την παρουσίαση γυμνών, χειροπιαστών γεγονότων, τι ειδεχθές τέρας είναι το «κτήνος της ιδιοκτησίας» και ότι ούτε η κατάσταση του εδάφους, η απεραντοσύνη του κράτους, ούτε οι πολιτικές μορφές της κοινωνίας μπορούν ποτέ να μεταβάλλουν την βαρβαρότητα αυτού του αρπακτικού κτήνους. Αντιθέτως, αποδεικνύει ότι όσο λιγότερο υφίσταται με φυσικό τρόπο η αναγκαιότητα για ατομική απληστία και πλεονεξία, τόσο πιο επικίνδυνη και φορτική γίνεται για την κοινωνία. Δεν είναι αχόρταγη θέλοντας να ικανοποιήσει τα θέλω της- καταβροχθίζει μόνο για την ευχαρίστηση του να καταβροχθίζει.
Ας αφήσουμε αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν να καταλάβουν ότι αυτό το τέρας δεν μπορεί να εξημερωθεί, ούτε να γίνει αβλαβές και χρήσιμο για τον άνθρωπο, ας τους αφήσουμε να μάθουν για να γνωρίζουν ότι υπάρχει μόνο ένα μέσο για ασφάλεια: αποφασιστικός, ανηλεής, ολοκληρωτικός πόλεμος ξεκληρίσματος! Οι τρυφερές οβερτούρες δεν αξίζουν τίποτα, η περιφρόνηση και ο χλευασμός θα είναι το αποτέλεσμα αν με αιτήσεις, εκλογές και άλλες ανόητες προσπάθειες ελπίζει το προλεταριάτο να κερδίσει τον σεβασμό των ορκισμένων εχθρών του.
Μερικοί λένε ότι η γενική εκπαίδευση θα φέρει μια αλλαγή, αλλά αυτή η συμβουλή είναι κατά κανόνα μια κενή φράση. Η εκπαίδευση του λαού θα είναι μόνο τότε δυνατή όταν τα εμπόδια προς αυτήν θα έχουν μετακινηθεί. Και αυτό δεν θα γίνει μέχρι ολόκληρο το υπάρχον σύστημα να καταστραφεί.
Αλλά ας μην νομίσουν ότι τίποτα δεν μπορεί ή δεν θα έπρεπε να γίνει με την εκπαίδευση. Μακριά από μας. Οποιοσδήποτε έχει αναγνωρίσει την αθλιότητα των παρούσων συνθηκών, έχει καθήκον να υψώσει την φωνή του, με σκοπό να τις εκθέσει και έτσι να ανοίξει τα μάτια του λαού. Μόνο να αποφύγει να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα με υπέρ-επιστημονικούς συλλογισμούς. Ας το αφήσουμε αυτό σε εκείνους τους καλούς επιστήμονες οι οποίοι με αυτό τον τρόπο ρίχνουν την μάσκα της ανθρωπιάς από την «καλύτερη τάξη» και αποκαλύπτουν το αποκρουστικό πρόσωπο του αρπακτικού κτήνους. Η γλώσσα από και προς το προλεταριάτο πρέπει να είναι σαφής και βίαιη.
Όποιος χρησιμοποιεί έτσι την γλώσσα θα κατηγορηθεί ότι προκαλεί αναταραχή από το κυβερνητικό σκυλολόι, θα μισηθεί και θα καταδιωχθεί σκληρά. Αυτό δείχνει ότι ο μόνος δυνατός και πρακτικός διαφωτισμός πρέπει να είναι υποδαυλιστικής φύσης. Ας υποδαυλίσουμε λοιπόν!
Ας δείξουμε στον κόσμο πως απογυμνώνεται από την εργατική του δύναμη με την βία από τους καπιταλιστές της χώρας και της πόλης, πως του αφαιρούνται οι πενιχροί του μισθοί από τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων, των σπιτιών και όλων των άλλων πραγμάτων, πως οι ιερείς των αμβώνων του τύπου και των κομμάτων προσπαθούν να καταστρέψουν το μυαλό του, πως μια κτηνώδης αστυνομία είναι πάντα έτοιμη να τον κακομεταχειριστεί και να τον τυραννήσει και ένας στρατός να χύσει το αίμα του. Η υπομονή πρέπει να εγκαταλειφθεί επιτέλους! Ο λαός θα επαναστατήσει και θα συντρίψει τους εχθρούς του! Η επανάσταση του προλεταριάτου, ο πόλεμος των φτωχών ενάντια στους πλούσιους, είναι ο μοναδικός δρόμος από την καταπίεση στην απελευθέρωση!
Αλλά, μερικοί προβάλλουν ότι οι επαναστάσεις δεν μπορούν να κατασκευαστούν! Σίγουρα όχι, αλλά μπορούν να προετοιμαστούν κατευθύνοντας την προσοχή του κόσμου στο γεγονός ότι τέτοια γεγονότα είναι άμεσα (sic) και να τους καλέσουμε να είναι έτοιμοι για ότι προκύψει.
Η καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία μερικοί θεωρητικοί βεβαιώνουν ότι πρέπει να προχωρήσει μέχρι την ολοκληρωτική εξαφάνιση της μεσαίας/ μικροαστικής τάξης, πριν οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για μια κοινωνική επανάσταση, έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο τελειότητας που η περαιτέρω πρόοδος της είναι σχεδόν αδύνατη. Η παγκόσμια παραγωγή (στις πολιτισμένες χώρες) μπορεί να συνεχιστεί βιομηχανικά όπως επίσης και αγροτικά, σε μεγάλη κλίμακα, όταν η κοινωνία οργανωθεί σε κομμουνιστική βάση και όταν (κάτι το οποίο τότε θα είναι προφανές) η μείωση των ωρών εργασίας συμβαδίζει με την ανάπτυξη της τεχνολογικής προόδου. Και η αύξηση της κατανάλωσης με την αύξηση της παραγωγής.
Αυτό είναι εύκολα κατανοητό. Από την ομαδική παραγωγή μπορούν να παραχθούν εκατό φορές περισσότερα από όσα χρειάζονται οι παραγωγοί σε αγαθά ισοδύναμης αξίας και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Μέχρι τώρα τελευταία, αυτή η υπεραξία έχει πολύ ελάχιστα προσεχθεί, γιατί το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα αυτού του αποκαλούμενου κέρδους έχει με τη σειρά του κεφαλαιοποιηθεί και χρησιμοποιηθεί για νέες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και επειδή οι βιομηχανικά πιο ανεπτυγμένες χώρες (το «κτήνος της ιδιοκτησίας» σε αυτές τις χώρες) εξάγουν τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων. Τώρα, όμως το πράγμα αρχίζει και εξασθενεί. Η βιομηχανία έχει προοδεύσει πολύ σε όλο τον κόσμο εξισορροπώντας τις εισαγωγές με τις εξαγωγές όλο και περισσότερο και γι’ αυτό τον λόγο νέες επενδύσεις κεφαλαίου γίνονται λιγότερο κερδοφόρες και κάτω από αυτές τις συνθήκες, σύντομα αποδεικνύονται ασύμφορες. Αναγκαστικά προκύπτουν παγκόσμιες κρίσεις και αποκαλύπτουν αυτές τις κατάφωρες αντιφάσεις.
Γι’ αυτό είναι όλα ώριμα για τον κομμουνισμό, είναι μόνο απαραίτητο να μετακινήσουμε τους ενδιαφερόμενους μανιώδεις εχθρούς του, τους καπιταλιστές και τους συνεργούς τους. Κατά την διάρκεια αυτών των κρίσεων ο κόσμος θα γίνει ικανοποιητικά προετοιμασμένος για τον αγώνα. Όλα θα εξαρτηθούν τότε από την παρουσία ενός καλά εκπαιδευμένου επαναστατικού πυρήνα σε όλα τα σημεία, ο οποίος να είναι κατάλληλος και ικανός να συσπειρώσει γύρω του τις μάζες του κόσμου, που οδηγείται στην εξέγερση από την φτώχεια και την θέληση για δουλειά και που μπορεί τότε να απελευθερώσει τις ισχυρές δυνάμεις που σχηματίστηκαν για την καταστροφή όλων των εχθρικών θεσμών.
Γι’ αυτό οργανώστε και επεκτείνετε παντού το Σοσιαλιστικό επαναστατικό κόμμα πριν να είναι πολύ αργά! Η νίκη του λαού πάνω στους τυράννους του και τα βαμπίρ του μόνο τότε θα είναι σίγουρη. Αντί να αναπτύσσουμε ένα «πρόγραμμα» για το σήμερα, είναι κάτω από τις παρούσες συνθήκες πολύ μεγαλύτερης σημασίας να περιγράψουμε τι πρέπει να κάνει το προλεταριάτο αμέσως μετά την νικηφόρα μάχη για να διατηρήσει την κυριαρχία του.
Πιο πιθανά πρέπει να γίνουν τα ακόλουθα: Σε κάθε τοπική κοινότητα όπου ο λαός έχει νικήσει πρέπει να συσταθούν επαναστατικές επιτροπές. Αυτές εκτελούν τα διατάγματα του επαναστατικού στρατού, ο οποίος ενισχυμένος από τους ένοπλους εργάτες, τώρα κυβερνά σαν ο νέος κατακτητής του κόσμου. Το προηγούμενο (σημερινό) σύστημα θα καταργηθεί με τον πιο γρήγορο και ολοκληρωτικό τρόπο, αν τα δεκανίκια του, – τα «κτήνη της ιδιοκτησίας» και οι ορδές των υποστηρικτών τους- εξολοθρευτούν. Η υπόθεση έχει κάπως έτσι: Αν ο λαός δεν τους συντρίψει, θα συντρίψουν αυτοί τον λαό, θα πνίξουν την επανάσταση στο αίμα των καλύτερων και θα στεριώσουν τις αλυσίδες της σκλαβιάς πιο σφιχτά από ποτέ. Σκότωσε ή θα σε σκοτώσουν είναι η εναλλακτική λύση. Γι’ αυτό πρέπει να σφαχτούν οι εχθροί του λαού. Όλες οι ελεύθερες κοινότητες μπαίνουν σε επιθετικές και αμυντικές συμμαχίες κατά την διάρκεια της μάχης. Οι επαναστατικές κομμούνες πρέπει να υποδαυλίσουν εξεγέρσεις στις παρακείμενες περιοχές. Ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει μέχρι ο εχθρός (το «κτήνος της ιδιοκτησίας») να καταδιωχθεί μέχρι το τελευταίο οχυρό του και να καταστραφεί ολοκληρωτικά.
Με σκοπό να προχωρήσουν με την οικονομική έννοια, όλες οι γαίες και η αποκαλούμενη ακίνητη περιουσία, με όλα όσα βρίσκονται πάνω σε αυτές, όπως επίσης και όλο το μεταβλητό κεφάλαιο θα κηρυχθούν ιδιοκτησία των αντίστοιχων κομμούνων. Μέχρι η ολοκληρωτικά αρμονική αναδιοργάνωση της κοινωνίας να επιτευχθεί, η κήρυξη των ακόλουθων αρχών μπορεί να θεωρηθεί ικανοποιητική.
Κάθε χρέος που εκκρεμεί θα εξαφανιστεί. Αντικείμενα προσωπικής χρήσης τα οποία είχαν κατασχεθεί ή υποθηκευτεί θα επιστραφούν ελεύθερα. Δεν θα πληρώνονται ενοίκια. Οι περιφερειακές επιτροπές για την κατοικία, οι οποίες θα είναι διαρκείς, θα διανέμουν στέγη σε όσους είναι άστεγοι ή έχουν ανεπαρκή και ανθυγιεινά σπίτια, μετά την μεγάλη κάθαρση δεν θα υπάρχει θέληση για λιμπιστικά σπίτια.
Μέχρι ο καθένας να μπορεί να βρει την κατάλληλη απασχόληση, η Κομμούνα θα εγγυάται όλες τις ανάγκες τις ζωής. Οι επιτροπές τροφίμων θα αναλάβουν την διανομή των κατασχεμένων αγαθών. Αν υπάρχει έλλειψη σε οτιδήποτε όσον αφορά τα τρόφιμα, αυτά μπορούν να αποκτηθούν με τα κατάλληλα μέσα. Το να πάρουμε αυτά τα πράγματα από τα γειτονικά μεγάλα κτήματα με ένοπλες φάλαγγες επιδρομέων θα ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος.
Η προετοιμασία του επισιτισμού θα γίνεται αποτελεσματικά από τις κοινοτικές ενώσεις των εργατών, που θα οργανωθούν γι’ αυτό τον σκοπό.
Η άμεση οργάνωση των εργατών σύμφωνα με τα διάφορα επαγγέλματα και η τοποθέτηση στη διάθεση τους των εργοστασίων, των πρώτων υλών, κ.τ.λ, κ.τ.λ, για συνεργατική παραγωγή, θα σχηματίσει τη βάση της νέας κοινωνίας. Η Κομμούνα –προς το παρόν τουλάχιστον- θα μεσολαβεί και θα ρυθμίζει την κατανάλωση. Θα συνάπτει, επομένως, συμβάσεις με ξεχωριστές ενώσεις εργαζομένων, προσφέροντάς τους περιοδικές προσόδους, με τρόπο που να μπορεί να περιλαμβάνει σχεδιασμό σχετικά με τα συλλεγμένα και αποθηκευμένα κοινοτικά προϊόντα, δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή στο παλιό νομισματικό σύστημα.
Καλά σχολεία, νηπιαγωγεία και άλλοι εκπαιδευτικοί θεσμοί πρέπει να ιδρυθούν χωρίς καθυστέρηση. Η εκπαίδευση των ενηλίκων, η οποία τότε θα είναι δυνατή, δεν πρέπει να παραμεληθεί ή να αναβληθεί. Η αλήθεια και η γνώση θα διδάσκονται σε όλες τις εκκλησίες, όπου κανένα ιερατείο δεν θα είναι ανεκτό. Όλα τα τυπογραφεία πρέπει να τεθούν σε λειτουργία για να παράγουν βιβλία, εφημερίδες και μπροσούρες εκπαιδευτικής αξίας κατά εκατομμύρια, για να διανεμηθούν παντού, ειδικά σε περιοχές που δεν έχουν απελευθερωθεί ακόμη από την σκλαβιά.
Όλα τα νομικά βιβλία, τα δικαστικά και αστυνομικά αρχεία, τα πρωτόκολλα υποθήκης, τα συμβόλαια, οι μετοχές και όλα τα αποκαλούμενα «πολύτιμα έγγραφα» πρέπει να καούν. Αυτές οι υποδείξεις εξυπηρετούν μόνο για να δείξουν ότι η περίοδος μετάβασης, η οποία γενικά τρομάζει αυτούς που διαφορετικά θα είχαν ενεργητικά ενστερνιστεί μια αναδιοργάνωση της κοινωνίας, γιατί τους φαίνεται δύσκολη και πολύμοχθη, δεν χρειάζεται να είναι τέτοιας εξασθενητικής φύσης.
Και τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στο ιδανικό που μας εμπνέει. Η ελεύθερη κοινωνία αποτελείται από αυτόνομες, δηλαδή ανεξάρτητες Κομμούνες. Ένα δίκτυο ομοσπονδιών, αποτέλεσμα ελεύθερων κοινωνικών συμβολαίων και όχι μιας εξουσιαστικής κυβέρνησης ή κηδεμονίας, τις ενώνει. Οι κοινές υποθέσεις επιμελούνται σύμφωνα με την ελεύθερη απόφαση και κρίση των ενδιαφερομένων Κομμούνων ή Ενώσεων. Ο λαός χωρίς διάκριση φύλου, συναντιέται ελεύθερα σε πάρκα ή σε κατάλληλες αίθουσες, όχι για να φτιάξουν νόμους ή για να δέσουν τα ίδια τους τα χέρια, αλλά με σκοπό να αποφασίσουν για κάθε περίπτωση και για όλα τα θέματα που αγγίζουν τις κοινές υποθέσεις ή για να διορίσουν τα άτομα που θα εκτελέσουν τις αποφάσεις τους και θα ακούσουν τις αναφορές τους.
Η εξωτερική εμφάνιση αυτών των Κομμούνων θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των σημερινών πόλεων και χωριών. Οι στενοί δρόμοι θα έχουν εξαφανιστεί, τα σπίτια φυλακές θα κατεδαφιστούν και ευρύχωρα, καλοφτιαγμένα παλάτια περικυκλωμένα από κήπους και πάρκα, θα ανεγερθούν στη θέση τους, δίνοντας στέγη σε μεγαλύτερες ή μικρότερες ενώσεις που ενώνονται λόγω κοινών συμφερόντων, αυξάνοντας τις ανέσεις σε βαθμό που καμία ατομικός ή οικογενειακός διακανονισμός δεν μπορεί να φτάσει.
Στη ύπαιθρο ο κόσμος θα είναι πιο συγκεντρωμένος. Μια αγροτική κομμούνα με τις ανέσεις της πόλης θα αντικαταστήσει τα διάφορα χωριά. Οι ενοποιημένες φάρμες που μέχρι τώρα ήταν χωρισμένες, η γενική εφαρμογή και η συνεχής βελτίωση των αγροτικών εργαλείων και των χημικών λιπασμάτων, η αυξανόμενη τελειότητα των μέσων επικοινωνίας και μεταφοράς κ.τ.λ, έχουν απλοποιήσει αυτήν την διαδικασία συγκέντρωσης. Η παλιά αντίθεση ανάμεσα στην πόλη και την ύπαιθρο εξαφανίζεται και η αρχή της ισότητας κερδίζει έναν από τους πιο σημαντικούς θριάμβους της.
Η ατομική ιδιοκτησία δεν υπάρχει πλέον. Όλος ο πλούτος ανήκει στο λαό ή στις κοινοτικές ενώσεις. Όλοι, ικανοί για εργασία ή όχι μπορούν να πάρουν από αυτές όσα αναγκαία εφόδια επιθυμούν. Το συνολικό ποσό αναγκών και ανέσεων που απαιτείται ρυθμίζει την ποσότητα της παραγωγής.
Οι ώρες εργασίας για το άτομο περιορίζονται σε λίγες ώρες την μέρα, γιατί όλοι αυτοί που είναι ικανοί να εργαστούν, ασχέτως φύλου, συμμετέχουν στην παραγωγή, γιατί άχρηστη, και επιζήμια δουλειά δεν θα γίνεται και γιατί τα τεχνικά, χημικά και άλλα επικουρικά μέσα παραγωγής θα είναι πολύ ανεπτυγμένα και παγκόσμια εφαρμοσμένα. Ασυζητητί το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας θα ξοδεύεται στην απόλαυση της ζωής.
Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση θα βρίσκεται στην ελεύθερα επιλεγμένη πνευματική απασχόληση. Μερικοί ξοδεύουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους και είναι απασχολημένοι με το κοινό καλό. Άλλοι μπορούν να βρεθούν στις βιβλιοθήκες, όπου ασχολούνται με τις λογοτεχνικές τους αναζητήσεις ή μαζεύουν το υλικό για εκπαιδευτικές διαλέξεις, ή απλά για ιδιωτικές μελέτες. Άλλοι πάλι τρέχουν στα λύκεια, που είναι ανοικτά για όλους και εκεί ακούν επιστήμη. Ακαδημίες ζωγραφικής, γλυπτικής, μουσικής κ.τ.λ, προσφέρουν ευκαιρίες εκπαίδευσης γι’ αυτούς που ακολουθούν τις καλές τέχνες.
Οι φίλοι των παιδιών, ειδικά θηλυκού φύλου, γυρνάνε στα κέντρα εκπαίδευσης όπου κάτω από την διεύθυνση των αληθινών μεντόρων της νεότητας, βοηθάνε στην ανατροφή και την καλλιέργεια της νέας γενιάς.
Η διδασκαλία θα γίνεται μόνο σε καλά αεριζόμενες, φωτεινές αίθουσες και όταν έχει καλό καιρό στη φύση. Και με σκοπό να εξασφαλιστεί η ίση ανάπτυξη του μυαλού και του σώματος, χαρούμενα παιχνίδια, γυμναστική και εργασία θα εναλλάσσονται με την στενή εξάσκηση του μυαλού.
Τα θέατρα και οι αίθουσες συναυλίας θα προσφέρουν δωρεάν θέσεις για όλους. Οι εξαναγκαστικοί ή προαποφασισμένοι γάμοι είναι άγνωστοι, το ανθρώπινο είδος έχει επιστρέψει στην φυσική του κατάσταση και η αγάπη κυβερνά ανενόχλητη. Η βία και το έγκλημα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τις πραγματικές τους αιτίες, την ιδιωτική ιδιοκτησία και την γενικευμένη φτώχεια.
Οι ασθένειες σε έναν μεγάλο βαθμό έχουν πάψει να εμφανίζονται γιατί η κακή στέγαση, τα δολοφονικά εργαστήρια, η μολυσμένη τροφή και το νερό, η υπερπροσπάθεια έχουν γίνει πράγματα άγνωστα.
Ο άνθρωπος μπορεί επιτέλους να απολαύσει την ζωή. Το «κτήνος της ιδιοκτησίας» δεν υπάρχει πλέον!!!