Ignacio Avaca – Η μοναδική βεβαιότητα.
Έχουν ήδη περάσει 2 χρόνια από το κύμα διαδηλώσεων που ξεκίνησαν στις 18 Οκτωβρίου του 2019 και διήρκεσαν πολύ περισσότερο απ ‘ότι τα μέσα ενημέρωσης ”κατέγραψαν”. Πολλοί εξ’ ημών ενδεχομένως να λάβαμε μέρος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στα γεγονότα. Και σήμερα, έπειτα από την ανάσχεση της, σε εποχή εφημερίας, προσφέρονται κάποια αξιοσημείωτα ζητήματα προς στοχασμό πάντα με σκοπό να οξυνθεί η κριτική και να συνεχιστεί η σύγκρουση.
(I) Οι/Η Εξεγέρσεις/η και οι αναμετρήσεις τον αιώνα της Χιλιανής δημοκρατίας.
Η ”εξέγερση”, όπως πολλές έχουν προτιμήσει να την αποκαλούν, σήμανε ένα γενικευμένο σημείο κατάρρευσης της ”κανονικότητας” κατά πως η τελευταία είχε αποκρυσταλλωθεί από τις δημοκρατίες της επικράτειας στην διάρκεια του 21ου αιώνα. Αυτές οι στιγμές ρήξης δεν είναι άγνωστες σε καμία κυβέρνηση, και, από την πλευρά μας, είναι απολύτως αναγκαίο να συνυπολογίσουμε πως η σύγκρουση με την κανονικότητα προϋπήρχε πριν, συνυπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει με το πέρας των γεγονότων της 18 Οκτωβρίου. Γι’ αυτό, δεν μπορούμε να λησμονήσουμε όλες τις εκδηλώσεις επίθεσης και αναμέτρησης που διεξήχθησαν μέχρι τώρα κατ’ αυτήν την περίοδο, οι οποίες όμως αναμφίβολα δεν διέθεταν την ίδια ευρύτητα και μαζικότητα με τα γεγονότα που ακολούθησαν την 18η Οκτώβρη. ( και κατά πάσα πιθανότητα δεν το επιδίωξαν κιόλας. )
Αν η σύγκρουση και η βία ενάντια σε αυτήν την κανονικότητα δεν είναι κάτι καινοφανές, πολύ λιγότερο είναι οι επιπτώσεις της συστράτευσης σε αυτό το μονοπάτι. Η φυλακή δεν είναι κάτι το καινοτόμο σε αυτήν την ιστορία και, μακριά από οποιαδήποτε θυματοποίηση, αποτελεί την ”διακινδύνευση της συναλλαγής”. Μολονότι οι ”αιχμάλωτοι της εξέγερσης” απόλαυσαν μεγαλύτερη επικοινωνιακή κάλυψη, με την κατάσταση και την δυναμική τους να είναι εντελώς διαφορετικές εν αντιθέσει με αυτές των αναρχικών-ανατρεπτικών κρατουμένων, η φυλακή δεν θα μείνει ποτέ αγνωστη σε όσους σταθερώς υλοποίησαν τις επιθυμίες τους να καταστρέψουν την πραγματικότητα που μας καταστρέφει.
Σε όλους όσους δεν ακολούθησαν θεσμικές πεπατημένες την εποχή της Χιλιανής δημοκρατίας και στάθηκαν μία αναμφισβήτητη πηγή έμπνευσης και μάθησης, για όσους από εμάς βάδισαν σε παρεμφερή μονοπάτια, με τους ”δικούς μας” όμως τρόπους… δεν σας λησμονούμε! Την αντικαπιταλιστική και αυτόνομη υπονόμευση του υπάρχοντος, την αντίσταση των παριών. Αυτό δεν διαχωρίζεται ή αντιβαίνει στο ξέσπασμα της Οκτωβριανής εξέγερσης, αποδεικνύει μοναχά πως ορισμένοι, για κάποιον καιρό μέχρι τώρα, βρίσκονται σε διαρκή εξέγερση.
Δεν υπάρχει τίποτα και κανένας για να περιμένουμε.
(ΙΙ) Προδιαγεγραμμένος θάνατος: Η ιδρυματοποίηση της ”εξέγερσης”.
Σε αυτό το σημείο είναι εμφανές πως ότι ξεκίνησε με δρομίσια έξαψη και βανδαλισμούς στις 18 Οκτώβρη, δέχθηκε την χαριστική του βολή στις κάλπες. Η θρασύτητα ορισμένων υποψηφίων εν μέσω της νέας θεσμικότητας ( η συνταγματική συγκατάνευση ) τους οδήγησε μέχρι το σημείο χρήσης εικόνων οδομαχιών ως μέρος της εκλογικής τους προπαγανδιστικής εκστρατείας.
Ούτε αυτό αποτελεί κάτι πρωτοφανές. Η ιστορία μας έχει δώσει πολλαπλά παρόμοια παραδείγματα στα οποία έχει αποδειχθεί ότι μακράν προτιμότερη της ”συντριβής” και της ολοκληρωτικής καταστολής των εκάστοτε αναταραχών εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, είναι η αφομοίωση τους, ο έλεγχος και η ποδηγέτηση τους σε θεσμικές οδούς διαμέσου της διαχείρισης τους ως αναγνωρισμένα ”κοινωνικά κινήματα”. Τοιουτοτρόπως, έπειτα ακόμα και από την εξιδανίκευση του αγώνα στους δρόμους, όσοι αναρριχώνται ως οι εκπρόσωποι της νέας, πιο δημοκρατικής διακυβέρνησης, αποστασιοποιούνται από την σύγκρουση και την εξαπλούμενη βία ούτως ώστε να διαφυλάξουν ένα χρηστό και αβρό προσωπείο προς τους ψηφοφόρους. Αυτό δεν συνιστά κάποια ενδυματολογική αλλαγή αλλά μία καθαρή επίδειξη της δεξιοτεχνίας τους σαν επαγγελματίες οπορτουνιστές. Οποιοσδήποτε μεταφέρθηκε από τις επάλξεις των δρόμων στα πολιτικά έδρανα δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά συνένοχος της κυριαρχίας και δεν κάνει τίποτα άλλο από το να την τελειοποιεί.
Αν οι διαμαρτυρίες εξουδετερώθηκαν από την κυβέρνηση δια της παράδοσης με περίσσιο θέαμα ενός μέρους της εξουσίας της στους εκπρόσωπους της πλειοψηφίας, τότε πολλοί εξ όσων βγήκαν στους δρόμους δεν αναζητούσαν κάτι άλλο από την βελτιστοποίηση της κυβερνητικής διαχείρισης. Η ”εξέγερση”, υπό αυτό το πρίσμα, δεν ήταν τέτοια για όλους. Κάποιες απλά επιθυμούσαν να καλυτερεύσουν τις αλυσίδες τους ή ακόμα και να εισάγουν νέες, δίχως να αποζητούν την ολοκληρωτική καταστροφή τους.
Υπό αυτήν την άποψη, κατανοούμε πως το πρόβλημα με τις μαζικές διαδηλώσεις έγκειται στην απουσία βεβαιότητας ως προς το ποιος είναι πράγματι μαζί σου. Μπορεί να είναι συμπαθών όπως μπορεί να είναι εισβολέας, ή χειρότερα, πολίτης πρόθυμος να σε καταδώσει επειδή η βία ”δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση”. Είναι αδιαφιλονίκητο πως η περίοδος μεγαλύτερης έντασης αυτού του ”ξεσπάσματος” προσφερόταν ιδιαιτέρως για την διάπραξη επιθέσεων και την υλοποίηση καταστροφικών επιθυμιών σε συγκεκριμένες στιγμές, όμως είναι απολύτως αναγκαίο να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας από το χτισμένο γύρω από αυτήν την συνθήκη αφήγημα καθώς μας φέρνει πάλι αντιμέτωπους με την παθητικότητα των πολιτών μεταμφιέζοντας κάθε έκφανση βίας ως σημάδι λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι σε κάποια μεμονωμένη διαχείριση ή κυβέρνηση και όχι απέναντι στην ίδια την ύπαρξη της κυβέρνησης, της εξουσίας, της κοινωνικής συνενοχής και των υπερασπιστών της.
(ΙΙΙ) Λίγη αυτοκριτική και η μόνη βεβαιότητα.
”Δεν ζητάμε ούτε εναλλακτικές λύσεις ούτε την συναίνεση με το υπάρχον, είμαστε με την βία που δεν ξεφουσκώνει ή λιμνάζει, με μία βία ικανή να αναδιαμορφώνεται, ριζοσπαστική και καινοτόμα.”
(Joakin García).
Όπως καταδεικνύουν και τα λόγια του Joakin, πρέπει να έχουμε επίγνωση της ικανότητας μας να επανεφευρίσκουμε τους εαυτούς μας, να ασκούμε αυτοκριτική και να μαθαίνουμε από το παρελθόν μας, εξίσου από τα λάθη και τις επιτυχίες.
Πιθανώς το μοναδικό διαθέσιμο συμπέρασμα από δρώμενα ομόλογα της εξέγερσης του Οκτώβρη, καίτοι όχι κάτι το πρωτοφανές, είναι ότι η σύγκρουση με αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να συνεχιστεί. Και πως αυτή η ασίγαστη σύγκρουση, όπως μαινόταν και θα μαίνεται κατόπιν της εκτόνωσης των εκάστοτε μαζικών ξεσπασμάτων εναντίον της, θεριεύοντας στα χέρια όλων όσων την αποδέχθηκαν ως επιλογή ζωής, επιβάλλεται να επιβιώσει μέσα στις δράσεις μας αν θέλουμε να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας αυτόχρημα απέναντι σε κάθε εξουσία, απέναντι σε υλικά και άϋλα κελιά, απέναντι στον καταστροφικό για το περιβάλλον βιομηχανικό καπιταλισμό, απέναντι σε όλα όσα αποστρεφόμαστε.
Σύγκρουση, αναμέτρηση. Εκεί βρίσκεται η αποκλειστική μας πρόταση, η μοναδική μας βεβαιότητα για την ανάκτηση του παρόντος μας. Είναι η μοναδική συνθήκη που μπορούμε να προσπαθήσουμε να υλοποιήσουμε μόνες μας με τις διαφορετικές μας ικανότητες, συμπράξεις, δράσεις και ρυθμούς.
Δίχως βιασύνη αλλά και δίχως ανάπαυλα. Χωρίς την ανάγκη να χορέψουμε στους ρυθμούς των ”δρόμων” ή των ”μαζικών κινημάτων”, παρότι για αρκετούς να είναι ευκταίο. Τουλάχιστον, για μένα, δεν είναι, ιδίως την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, καθότι η δημοκρατική κανονικότητα αναμορφώνεται χάρις του της προηγήθηκε στους δρόμους. Μπορούμε να επανεπικυρώσουμε πως δεν εξαρτόμαστε από την μαζικότητα, δεν προφασιζόμαστε πως την έχουμε, ούτε την εξιδανικεύουμε, ακριβώς όπως δεν εξιδανικεύουμε μειοψηφίες, ριζοσπάστες ελιτιστές ή πρωτοπορίες. Το παραπάνω παιχνίδι και ο διαχωρισμός πλειοψηφικού – μειοψηφικού καλό θα ήταν να εγκαταλειφθεί στην θεσμική πολιτική, για μας η δράση προηγείται των λέξεων ως καταλυτικός παράγοντας προσδιορισμού της πλευράς στην οποία βρισκόμαστε.
Ο πόλεμος δεν σίγασε ποτέ, ας συνεχίσει να θρασομανεί στις καρδιές, στις σκέψεις και στα κορμιά όλων των προβληματισμένων καρδιών, εγκεφάλων και σωμάτων.
Ας σταματήσουν οι εξεγέρσεις μας να είναι ορόσημα και εφήμερες, μονιμοποιώντας τες στην καθημερινή μας ζωή.
Ποτέ συνένοχοι, ποτέ παθητικοί!
Ενεργητική και επιθετική απόγνωση εναντίον της βδελυρής αυτής πραγματικότητας!
Μια αγκαλιά σε κάθε αιχμάλωτο πολέμου και σε όλες όσες αγωνίζονται. Μία δριμεία ενθάρρυνση σε όσους εξακολουθούν να συνωμοτούν και ένα οργίλο δάκρυ, που θα μετατραπεί σε παλιρροϊκό κύμα, για τον Kevin και όλους τους πεσόντες.
(Ignacio Avaca)
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok