Το γεγονός ότι κάποια στιγμή είχα σχολιάσει πως ποτέ μου δεν είχα γράψει σε έναν νεκρό άνθρωπο και πως δεν θα το έκανα αυτήν την στιγμή βαραίνει πολύ μέσα μου, το αισθάνομαι ως ένα άχθος ενός οργισμένου, πληγωμένου και αποκαρδιωμένου εαυτού μου, πιστεύω ήταν ο πιο ταιριαστός τρόπος να βρω μια ισορροπία μεταξύ των σκέψεων και των συναισθημάτων μου την δεδομένη στιγμή. Τίποτα απ’ όσα έγραψα δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα στην ουσία του, είναι αλήθεια, ο τρόπος έκφρασης όμως με στοιχειώνει ακόμα.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο σου νιώθω την ανάγκη να σου μιλήσω από κοντά, θέλω να σε ανταμώσω ενώπιον μου και να σου πω πολλά περισσότερα απ’ όσα ένας ποιητής θα μπορούσε να εκφράσει, όλες οι ελεγείες ηχούν κενές σε σύγκριση με όσα διψάω να σου πω. Ίσως να ξεκινήσω ανατρέχοντας σε όσες καταστάσεις γνωρίζω καλά πως κι εσύ ο ίδιος θα θυμόσουν μέχρι το ύστατο λεπτό, ξέρεις ποιες εννοώ, όσες ακόμα και την πιο κρίσιμη στιγμή σχημάτιζαν ένα χαμόγελο στο πρόσωπο σου, όσες μετρίαζαν έστω και λίγο τον ανταγωνισμό μας. Να σου πω πως σε έχω δει σε πολλές φωτογραφίες και αναμνηστικά, πως γνωρίστηκα ξανά με σένα και την προσωπικότητα σου μετά από μακρά περίοδο δισταγμού, θυμού και πόνου, πως τώρα κατανοώ, κατόρθωσα να καταλάβω, πως η περηφάνια δεν τα πηγαίνει καλά με το πένθος, πως σε αγαπώ όπως ήσουν, πως οι υποτιθέμενες πολιτικές μας διαφωνίες υπερκαλύπτονταν από έναν δεσμό φιλίας, συγγένειας και στοργής, πράγματα -αδιανόητα- δύσκολο για την συντριπτική πλειοψηφία να τα αντιληφθεί. Πως ποτέ δεν θα μπορούσα να εθελοτυφλήσω. Πως σέβομαι τις αποφάσεις και το μονοπάτι σου, πως είμαι σίγουρος ότι θα χρειαστούν πολλά περισσότερα από επιδερμικές αναλύσεις για την εντοπιστούν οι λόγοι δικαίωσης των πράξεων σου – ακόμα κι αν αυτό είναι απολύτως αχρείαστο να γίνει – πως παρά ταύτα και ίσως κάπως αδέξια και πονηρά, τείνω να σε θυμάμαι ως το μικρό αγόρι που τόσοι από μας αγαπήσαμε, που εγώ αγάπησα, αδάμαστος σε επώδυνο βαθμό, δριμύς μέχρις εξαντλήσεως, απίστευτα όμως ευγενής με την αγάπη και τις προτιμήσεις σου. Πως, όπως θα έλεγε κάποιος: ”Είχες δίκιο. Μολονότι δεν το ήξερες, είχες απόλυτο δίκιο. Ακόμα κι αν η λογική δεν ήταν πίσω από τα κίνητρα σου, είχες αναμφίβολα δίκιο.”
Θεωρώ πως εδώ οφείλω να συγκρατήσω κάποια πράγματα για μένα, πως υπάρχουν θησαυροί κρυμμένοι για πάντα στην αφάνεια, πως η ζωή δεν βρίσκεται εκεί έξω, ούτε με ούτε για τους άλλους, πως βρίσκεται μέσα μας, στο πως αισθανόμαστε, στο τι επιθυμούμε και ονειρευόμαστε.
Joaquin Garcia Chanks
La Gonzalina” Συγκρότημα/φυλακών, Rancagua
Νοέμβρης 2021
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok