Θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου πως όλες οι μονάδες παραγωγής πυρηνικής ενέργειας είναι αξιόπιστες. Αλλά δεν το θέλω. Μνημονεύω ακόμα την Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Τσέρνομπιλ, την Φουκουσίμα. Καθώς η γη μολύνεται ανεπανόρθωτα, οι συνήθεις πραιτοριανοί μας διαλαλούν πως
αλλιώς δεν μπορεί να γίνει.
Θα μπορούσα να θεωρήσω τους πολέμους κάτι απαραίτητο για την κατατρόπωση αντιπάλων φαινομενικά απρόσβλητων. Μα δεν το θέλω. Όλοι οι θάνατοι στον απόηχο των κρατικών φιλονικιών ισχυροποίησαν αποκλειστικά τα τελευταία και τον έλεγχο τους πάνω στα υποκείμενα μέσα από γενοκτονίες, σφαγές και λιμούς.
Θα μπορούσα να λάβω υπόψιν μου την ελευθερία επιλογής. Μα δεν θέλω. Στον κόσμο της προόδου για τους πλούσιους και της παλινδρόμησης για τους φτωχούς ότι βαφτίζεται ελευθερία επιλογής θα μπορούσε να αποκληθεί πιο εύστοχα κατά την γνώμη μου ελευθερία κατανάλωσης όσο το δυνατόν περισσότερο.
Θα μπορούσα να υποστηρίξω ότι διαθέτουμε όλοι τις ίδιες ευκαιρίες. Αλλά δεν θέλω. Σε αυτόν τον κόσμο των βιασμών, των σεξιστικών διακρίσεων, των επιβεβλημένων έμφυλων ρόλων, της απαίτησης έγκυρων εγγράφων, των δρόμων όπου οι μπάτσοι σε δολοφονούν αν είσαι ανεπιθύμητος, του οποίου οι θάλασσες γίνονται καθρέπτες σιωπηλών θανάτων, η μόνη εναπομείνουσα επιλογή είναι να γίνουμε όλοι μετανάστες εφόσον δρούμε σε εχθρικό έδαφος.
Θα μπορούσα να στρέψω το κεφάλι μου αλλού όταν η γη ισοπεδώνεται. Δεν θέλω όμως. Όταν μεγάλα πετρελαιοφόρα βυθίζονται σε θάλασσες ήδη μολυσμένες από ραδιενεργά απόβλητα, γίνεται πασιφανές πως η ανεπούλωτη πληγή της υπαρξιακής μιζέριας είναι η επιλογή των κυβερνητών και όσων τους υπηρετούν.
Θα μπορούσα να υπολογίσω την δυνατότητα της γενετικής μηχανικής να βελτιώνει ότι αποκαλούμε ύπαρξη. Όμως δεν θέλω. Διότι παράγει ανθρώπους σύμφωνα με ένα προκατασκευασμένο εκμαγείο και δεν μου φαίνεται πως το τελευταίο συμβαδίζει με την μαγεία της ζωής.
Θα μπορούσα να υποθέσω πως το φάρμακο των καταπραϋντικών και των εμβολίων θα εξάλειφε ορισμένες ασθένειες. Όμως δεν το επιθυμώ. Οι ζουρλομανδύες της ιατρικοποίησης ήταν ανέκαθεν η απόκριση της τάξης ώστε να καταστείλει και να εξαλείψει το έκλυτο πανδαιμόνιο των επιθυμιών.
Θα μπορούσα να οραματιστώ πως η κατεργασμένη τροφή εν τέλει θα τερμάτιζε τον υποσιτισμό παγκοσμίως. Δεν θέλω όμως. Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ( GMO ) και αντίστοιχα σκουπίδια έχουν ως μοναδικό στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας και των προνομίων των συνήθων υπόπτων και των νέων κανίβαλων μιμητών τους. Επιπλέον, όσοι εισηγούνται μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη, επιφέρουν ολοένα και περισσότερο υποδούλωση για την πλειοψηφία των ανθρώπινων υποκειμένων.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω σχετικά με την αναγκαιότητα κατανάλωσης τεράστιων ποσοτήτων ενέργειας και της κατασκευής βιομηχανικών υποδομών προκειμένου να ζήσουμε. Μα δεν θα το κάνω. Όλοι αυτοί οι μετασχηματιστές, τα καλώδια, τα λοιπά μαγικά κουτιά, εξυπηρετούν την μέγα-μηχανή της κυριαρχίας, όχι μια ζωή άξια να εξερευνηθεί σε όλο το εύρος των προοπτικών της, ακόμα και όσων φαντάζουν ανέφικτες.
Θα μπορούσα να επεξεργαστώ την άποψη ότι η τεχνολογία διευκολύνει την ζωή μας καθιστώντας την λιγότερο ανώδυνη. Δεν διατίθεμαι όμως. Δεν μπορεί να αποφύγεις την συνταύτιση των τεχνολογικών εγκαταστάσεων με τις αστυνομικές. Και ως είθισται, η αστυνομία προασπίζεται όσους διευθύνουν τρομοκρατημένοι πως οι από κάτω τους θα εξεγερθούν σαμποτάροντας την ύπαρξη τους όντας εκμεταλλευόμενοι.
Θα μπορούσα να αγνοήσω τις αμέτρητες κάμερες όσο επιβλέπουν, τοποθετημένες σε κάθε γωνία, την καθημερινότητα της καθεμιάς. Όμως δεν θέλω. Δεν έχω δίλημμα μεταξύ ασφάλειας και ελευθερίας. Στην έρημο των Τατάρων, προτιμώ πάντα μία περιπέτεια με το άβολο σύντροφο μου.
Θα μπορούσα να δεχτώ μία μορφή κράτους ως ουδέτερη. Μα δεν θέλω. Η λαχτάρα για ελευθερία είναι ισχυρότερη από κάθε ολοκληρωτισμό, συμπεριλαμβανομένου του δημοκρατικού. Οι δημοκρατίες έχουν τα δικά τους στρατόπεδα εργασίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Θα μπορούσα να εμπιστευτώ τους επιστήμονες, τους πολιτικούς, τις διαχειρίστριες, τους σχεδιαστές πόλεων, τις τεχνικούς, τους ελεγκτές, τις ερευνήτριες, τους ιερείς, τις καθηγήτριες. Δεν θέλω όμως. Όπου η ελευθερία συστέλλεται καθοριζόμενη από κάποια εξουσία ή μία σύριγγα στο χέρι πως μπορώ να αναπτύξω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη; Πως μπορώ να δεχθώ εντολές και διατάγματα από τους υπεύθυνους της καταστροφής διαβεβαιώνοντας μας πως αυτή είναι απλά μια θεωρία συνωμοσίας;
Θα μπορούσα να υποθέσω πως εμπιστεύομαι τον κόσμο. Αλλά δεν θέλω. Πολλώ δε μάλλον σήμερα αφού ενώ για πολλοστή φορά επέλεξα να μην πειθαρχήσω – αποφασίζοντας να αποφασίζω εγώ για το σώμα μου, αυτοί ανταπάντησαν στερώντας μου ακόμα και την πιθανότητα να επιβιώσω, αναστέλλοντας με από την πορνεία που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται δουλειά, καθώς θεωρούν απαραίτητο τον εμβολιασμό μας προκειμένου να μας επιτραπεί να εκπορνευτούμε στον τομέα περίθαλψης και υγείας. Και μου φαίνεται πως η σωρεία αυτών των καταναγκασμών θα επιβληθεί κατακλυσμικά σε όσους προσπαθούν να αυτοσυντηρηθούν.
Θα μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου πως η υποτέλεια είναι στην χειρότερη εκβιασμός και όχι μία υποχρεωτική επιλογή. Όμως δεν θα το κάνω. Παρεμβαίνουμε στις ζωές των άλλων; Υπάρχουν όμως πράγματι ανέκφραστες γωνίες όπου η επιπολάζουσα απόγνωση και το άλγος από την ματαίωση των σαγηνευτικών προοπτικών μας μετατρέπονται σε αποφασιστικότητα να γίνουμε ο εαυτός μας, δίχως δισταγμούς, τοποθετώντας την ομορφιά την εξέγερσης στο μυαλό και την δράση μας.
Θα μπορούσα να εγκαταλείψω τον εαυτό μου καταποντισμένο από χιλιάδες συμβιβασμούς σχετικούς με την ζωή μου. Αλλά δεν πρόκειται. Μισώ απεριόριστα επειδή αγαπώ ανεπιφύλακτα.
Θα μπορούσα να παραιτηθώ παραδεχόμενος πως κέρδισαν. Αλλά δεν θέλω. Προτιμώ την νοερή σκιαγράφηση των επιθυμιών μου. Η καταπιεστική αυτή πραγματικότητα για εμάς δεν πρέπει να αναλίσκεται στο όνομα του τίποτα. Προβάλει μία πρόκληση υπό την αδιάλειπτη απειλή ενός εκβιασμού: το ρίσκο δεν έγκειται στον κίνδυνο να μην την υπερβούμε ή να νικηθούμε από αυτήν, αλλά στην ιεροσυλία του να μην επιτρέψει σε κανέναν να αναδειχθεί νικητής. Αν όντως ορισμένα κελιά δεν έχουν κάγκελα, τότε υπάρχουν αδιαπέραστα τείχη που ακόμα δυνάμεθα να οραματιστούμε την καταστροφή τους δρώντας με συνέπεια: ώστε να μην διαχωρίζουμε πλέον το τι επιθυμούμε από το τι θέλουμε. Στον κόσμο της πανδημίας συνεχόμενη οφείλει να είναι η ελευθερία και όχι η υποταγή.
Ένας αποστάτης του κόσμου
Κρεμόνα, αρχές Αυγούστου 2021
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok