Η αναζήτηση της ελευθερίας συνεπάγεται την προσπάθεια να εγκαθιδρυθούν και να αναπτυχθούν οι προσήκουσες πρακτικές. Η ρήξη με τις επιβεβλημένες κατευθύνσεις, τα δόγματα και τα προκαθορισμένα εκμαγεία είναι ουσιώδης για την οικοδόμηση αντι-εξουσιαστικών σχέσεων και την επίρρωση τους.
Η πολυμορφία με όρους δράσης ( και όχι μόνο ) περιλαμβάνεται σε αυτόν τον τρόπο κατανόησης και εφαρμογής του αγώνα. Συνιστά μία έκφραση ελευθερίας αντιτιθέμενης στις μονοδιάστατες, άκαμπτες συμπεριφορές και τις αντίστοιχες μεθόδους λειτουργίας των καθημερινών ζητημάτων ενθαρρύνοντας, στον αντίποδα, την αυτονομία και την φαντασία.
Επιπλέον, εμπερικλείει μία άρνηση της εξειδίκευσης και των ειδημόνων οι οποίοι, όπως έχουμε πολλάκις παρατηρήσει, νωρίτερα παρά αργότερα μετατρέπονται σε ηγετίσκους, μία πεφωτισμένη πρωτοπορία. Ήταν και είναι επαναλαμβανόμενο μοτίβο να παρατηρείς πως οι ένοπλοι βραχίονες διαπράττοντας σημαντικές ενέργειες αναρρίθηκαν στην ηγεσία μιας οργάνωσης, ή το πως τμήμα του κινήματος επαίρεται, δια της χρήσης όπλων, για την παρουσία του, εμφανίζοντας έναν μιλιταρισμό ο οποίος μας είναι και ξένος αλλά και εχθρικός.
Από την άλλη, η πολυμορφία έχει κατορθώσει να διευρύνει την προπαγάνδα με έναν διόλου αμελητέο τρόπο. Χρησιμοποιώντας πανό, γκράφιτι, πύρινα οδοφράγματα, εκρηκτικά και σφαίρες, οι αναρχικές ιδέες εξαπλώθηκαν, βρήκαν χώρους όπου καλωσορίστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. Εδώ, η σημασία αυτού που ονομάζουμε ”αναπαραγωγιμότητα της δράσης” έρχεται στο προσκήνιο, γενικώς συνυφασμένη με ”μικρές δράσεις” δίχως την μεσολάβηση μεγάλου ρίσκου ή δίχως να προαπαιτούν την προαναφερθέν αμφιλεγόμενη εξειδίκευση για την τέλεση τους. Οι ”αναπαράξιμες δράσεις” θα διέθεταν το πλεονέκτημα να υιοθετούνται από την οποιαδήποτε, κάτι το οποίο θα αύξανε τις πιθανότητες διεύρυνσης τους, σωρευτικά προκαλώντας μεγαλύτερο αντίκτυπο και/ή ποσοστό αποτελεσματικότητας στην επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου.
Ωστόσο, η πολυμορφία των δράσεων έχει καταστεί ένα οιονεί αλάνθαστο πρότυπο το οποίο – όπως όλα τα πρότυπα – μας εμποδίζει να δούμε παραπέρα. Έχει καταλήξει απόλυτη αλήθεια, περιστέλλοντας τον διάλογο και καθιστώντας αδύνατο να θίξεις θέματα αναγόμενα σε ”ταμπού”.
Είναι ουσιώδες, τότε, να παραμείνουμε ικανοί να εξακριβώνουμε αυτά τα δεσμά και να έρθουμε σε ρήξη με κάθε παράδειγμα πρόσφορο για την παρακώλυση της αμφισβήτησης μας ή τον περιορισμό μας με οιονδήποτε τρόπο. Είμαστε εδώ, μεταξύ πολλών άλλων πραγμάτων, για να κατεδαφίσουμε όλα τα πρότυπα.
Ένα εξ’όσων ζητημάτων αποσιωπήθηκαν ή εξοβελίστηκαν στο περιθώριο από το ”υπόδειγμα της πολυμορφίας” είναι η σημασία των πιο πολυσύνθετων και μεγάλης κλίμακας δράσεων. Ο Cospito είναι σαφής και κατηγορηματικός όταν λέει: ”Οφείλω να αναφερθώ στις ”αιφνίδιες” δράσεις επειδή κανείς δεν μιλάει γι’αυτές, δεν συγκαταλέγονται ούτε επιγραμματικά στις πιθανές επιλογές. Δεν πιστεύω πως είναι λόγω φόβου, αλλά επειδή συνήθως πιστεύεται πως προαπαιτείται να γίνει κάποια επαγγελματίας για να τις σηκώσει.”(1)
Εκτός των γενεσιουργών αιτιών του φαινομένου, αναφέρεται η παράλειψη ενός ζητήματος, κατά την γνώμη μου, θεμελιώδους.
Η εμβρίθεια τέτοιων δράσεων, καθώς και η ανάγκη να τις ενθαρρύνουμε και να τις αναλύουμε, είναι άμεσα συνυφασμένη με την εντατικοποίηση των επιθέσεων μας και της δυνατότητας να καταφέρουμε ισχυρά πλήγματα στην κυριαρχία.
Η από κοινού αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος μας επιτρέπει να μοιραστούμε οράματα και απόψεις ικανές να διανοίξουν νέα μονοπάτια και δυνατότητες. Επίσης, ενέχει την ευκαιρία να θραύσουμε στερεότυπα γενικώς συνδεδεμένα μαζί του, επί παραδείγματι την ανάγκη να είναι κάποιος ειδήμον προκειμένου να αναλάβει πιο σύνθετη δράση. Αρκεί η εμβάθυνση σε αυτό το ζήτημα για να κατανοήσουμε πως πίσω από κάθε μείζονα δράση δεν κρυβόντουσαν ”ειδικοί” ή άνθρωποι εκτός του αναρχικού περιβάλλοντος προετοιμασμένοι με ”εξειδικευμένη εκπαίδευση”. Αποδεικνύεται πως ήταν συντρόφια όπως κάθε άλλο, που συμμετείχαν ή συμμετέχουν σε δραστηριότητες όπως κάθε άλλο, τον περισσότερο καιρό επιτελώντας ”απλές” δράσεις όπως κάθε άλλο. Επιχειρώντας να αποξενώσουμε αυτά τα συντρόφια προσεγγίζοντας τα ως ”ειδικούς της βίας” ανταποκρίνεται, εν μέρει, σε κατάλοιπα αριστερίστικης λογικής που κατατμημούσε τις αγωνιζόμενες σε συγκεκριμένους ρόλους και λειτουργίες.
Από την άλλη, οι σύνθετες δράσεις συνοδεύονται από καθόλου αμελητέα ρίσκα και σημασίες εύκολο να αποβούν καθοριστικές. Διατρανώνουν την προθυμία να στοιχηματίσεις την ελευθερία και την ζωή σου καθώς και την πρόθεση να προκαλέσεις αξιοσημείωτα τραύματα και ζημιές, δηλώνοντας απερίφραστα πως δεν επρόκειτο περί παιχνιδιού ή παροδικής φάσης. Μαζί με την ενδυνάμωση του ατόμου και της συλλογικής πεποίθησης ( χρειώδη για την ανάπτυξη του αγώνα ), η βαρύτητα έγκειται και στο μήνυμα που μεταδίδεται στον εχθρό. Ένα θαλερό μήνυμα που απηχεί σοβαρότητα στην ανηλειμμένη πορεία, η οποία δεν είναι ορατή αποκλειστικά στον εχθρό και τους εκπροσώπους του μα και σε σύνολη την ταρακουνημένη από την δράση κοινωνία. Το αντίκτυπο, συνεπώς, είναι αναμφισβήτητο, διευκολύνοντας έτσι την προπαγάνδα μας να φτάσει σε ανύποπτες γωνιές, το οποίο, σε τελική ανάλυση, συνιστά έναν από τους κύριους στόχους των ισχυρών δράσεων.
Μία από τις πτυχές που με γοήτεψε και εξακολουθεί να με γοητεύει στην αναρχία είναι η ακατάβλητη προσπάθεια να μετουσιώσουμε την θεωρία μας σε πράξη, να μεταφέρουμε την συνθηματολογία στην πραγματική ζώνη του εφικτού. Και αυτό πλαισιώνεται με αυτήν την έννοια: αν μιλάμε για κήρυξη πολέμου στο κράτος, ας κινηθούμε πέρα από τις λέξεις επιδιώκοντας το. Ας επωμιστούμε το βάρος μιας πρόκλησης τέτοιας κλίμακας αναλαμβάνοντας κάθε παρεπόμενη συνέπεια.
Ταυτίζομαι απόλυτα με τα λόγια του συντρόφου Joaquín García όταν δηλώνει: Πόσο μπορούμε να μιλήσουμε για τις υποτιθέμενες ιδέες μας, ανεξαρτήτως του πόσο ριζοσπαστικές ή ακραίες μπορεί να είναι, αν δεν έχουν την παραμικρή βαρύτητα στην πραγματικότητα που αποσκοπούμε να καταστρέψουμε ή αν δεν ανησυχούν καθόλου το υπάρχον και ακόμα χειρότερα, αν είναι τόσο εύπλαστες από την κυριαρχία και αφομοιώσιμες από τις μάζες. (2)
Επισημαίνοντας τις διαφορές εντός της αναγκαίας συνύπαρξης
Αποτελούν οι μεγάλης εμβέλειας δράσεις και οι ”απλές” δράσεις ένα και το αυτό; Είναι το ίδιο πράγμα να τοποθετείς εκρηκτικά σε ένα αστυνομικό τμήμα και το να βανδαλίζεις έναν τοίχο ή να χρωματίζεις ένα πανό;
Σαφέστατα όχι. Διαφέρουν στον σχεδιασμό, στην απαιτούμενη αφοσίωση ή στα περιλαμβανόμενα διακυβεύματα. Διαφέρουν όσον αφορά τον αντίκτυπο ή τις επακόλουθες επιπτώσεις.
Ωστόσο, ”Το παράδειγμα της πολυμορφίας” ανοιχτά αντιπαρέρχεται αυτήν την διαφορά, καθιστώντας αόρατες στην πορεία τις σύνθετες δράσεις και αντανακλώντας σε άλλες τα ρίσκα και τους κινδύνους τους.
Εδώ και κάποιο καιρό, αμφότερες έχουν επενδυθεί με ισόποση βαρύτητα, η οποία κενώνει μία αναρχική πρακτική γενικά από ανάλυση και περιεχόμενα φθείροντας έτσι, ενδιαφέροντα εγχειρήματα ερειδόμενα στην επίθεση. Αναφέρομαι στην εμπειρία της FAI-IRF, η οποία, κατά την άποψη μου, έχασε πολλή απ’ την βαρύτητα και την σθεναρότητα της την στιγμή όταν οδοφράγματα, βανδαλισμοί και πανό ξεκίνησαν να αναλαμβάνονται υπό το ακρωνύμιο της. Σχετικά με αυτό, στο περιοδικό Kalinov Most βεβαιώσαμε πως ” Τα όρια του παράλογου ξεπεράστηκαν από την FAI-IRF με τις αναλήψεις ευθύνης για τον βανδαλισμό κάποιων τοίχων, χάνοντας κατ΄αυτόν τον τρόπο κάθε νόημα και έννοια των λέξεων και των σημασιών τους, δείχνοντας μας τότε και τώρα τα όρια της πολυμορφίας.” (3)
Σύνθετες δράσεις όπως η ένοπλη επίθεση στον Adinolfi και η επίθεση με αμάξι γεμάτο εκρηκτικά στα κεντρικά της Microsoft στην Ελλάδα, οι οποίες σηματοδότησαν την γέννηση του εγχειρήματος και κατέκλυσαν με ενθουσιασμό αρκετούς εξεγερσιακούς ανά τον κόσμο, σύντομα έδωσαν έδαφος σε βαμμένα πανό και λοιπές απλές δράσεις οι οποίες περιβάλλονταν από το ίδιο ύφος και ακρωνύμιο ενώ έχαιραν της ίδιας κάλυψης από τον υπέρ της ενότητας τύπο με τις εμβριθείς δράσεις. Το πρόβλημα ήταν πως τέτοιες παρεμβάσεις, δίχως την προϋπόθεση ιδιαίτερου σχεδιασμού ή την παρεμβολή κινδύνου και με φυσικά μικρό αντίκτυπο, ξεκίνησαν να επικρατούν, σύντομα καταλαμβάνοντας ένα μεγάλο τμήμα της αντιπληροφόρησης. (4)
Προφανώς, αυτό επέφερε αποτελμάτωση στις αναρχικές δράσεις, οι οποίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν καταφέρει να βελτιώσουν την ποιότητα τους. Όπως ο Joaquín García εύστοχα επισημαίνει: ”η πολυμορφία υποκρύπτει μία παραλυτική παγίδα”(5)
”Το παράδειγμα της πολυμορφίας”, οδήγησε στην αδυναμία να κινηθούμε παραπέρα, δίνοντας προτεραιότητα στην υποδεέστερη δράση με την πρόφαση, μεταξύ άλλων, της ευνοϊκότητας της για αναπαραγωγή. Ωστόσο, η πρόκληση έγκειται στο να κάνουμε τις δράσεις μεγάλης κλίμακας αναπαράξιμες, διαπνεόμενοι από την αξίωση πως δεν απαιτούνται ειδικοί ή κάτι παρόμοιο γι’αυτό. Πως η θέληση και μόνο αρκεί.
Τέλος, θέλω αποσαφηνίσω πως κατανοώ ότι ο πολλαπλασιασμός των ”απλών” δράσεων και κατά συνέπεια η πολυμορφία, είναι απαραίτητοι για τον αναρχικό αγώνα, αλλά αυτό ( η πολυμορφία ) δεν θα έπρεπε να υπονομεύει την ύπαρξη πιο σύνθετων δράσεων με την σπασμωδική πρόφαση πως επιτελούνται από εξειδικευμένους βραχίονες, ξένους από τους αναρχικούς χώρους και τα περιβάλλοντα. Είναι χρειώδης η διατήρηση της συνύπαρξης διαφορετικών πρακτικών καθώς και της ικανότητας μας να τις αξιολογούμε γι’αυτό που είναι, το οποίο θα επιτρέψει, σε έναν συγκεκριμένο βαθμό, το διαζύγιο με το ”παράδειγμα της πολυμορφίας” και την πόρευση μας προς την εντατικοποίηση και εμβάθυνση των επιθέσεων μας.
Francisco Solar D.
Ιούνιος 2021
C.P. Rancagua
(1) Alfredo Cóspito: Απάντηση στο περιοδικό “Caligine”-2021
(2) Joaquín García: Για την ανάγκη να προικίσουμε την ζωή μας με θαλερή ζωτικότητα. Θαλερή ζωτικότητα.” Στο περιοδικό Kalinov Most τεύχος 5, Οκτώβριος 2019.
(3)”Τα μέσα, οι επαφές μας.”Αναστοχασμοί πάνω στα μέσα αντιπληροφόρησης και τον απαθή τύπο. στο Kalinov Most τεύχος 7, Δεκέμβρης 2020, σελίδα. 29.
(4) Μία από τις λίγες εξαιρέσεις αποτελεί η σελίδα “Social War News”, ασχολούμενη αποκλειστικά με σύνθετες δράσεις, δημοσιεύοντας ανακοινωθέντα και πραγματοποιώντας αδρές αναλύσεις πάνω στην κάθε μία.
(5) Joaquin Garcia “Πάνω στην αναγκαιότητα” στο Kalinov Most , Οκτώβρης 2019
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok