Μοραλισμός

Λάβαμε: 29/9/2017

 

Σημείωση: Το κείμενο εντοπίστηκε και μεταφράστηκε από τον μηδενιστικό ιστότοπο Antisocial Evolution

 

Ο μοραλισμός είναι η πεποίθηση πως πάσα ανθρώπινη ενέργεια είναι κατ’ ανάγκην ορθή ή εσφαλμένη. Απώτερος σκοπός όλων των ηθικών συστημάτων είναι ο επικαθορισμός της ανθρώπινης συμπεριφοράς διαμέσου της επιβολής απόλυτων σταθερών, σχεδιασμένων με τρόπο ώστε να στέκονται πέρα από το τόξο της εξέτασης και της κριτικής. Όλα τα ηθικά συστήματα παρουσιάζονται ως ο υπέρτατος κανόνας, ο απόλυτος νόμος, η δεσπόζουσα αρχή που επιβάλει σε όλους την κάθε στιγμή τι πρέπει και τι δεν πρέπει να εφαρμόσουν – ισχύουσα για κάθε ανθρώπινο ον ανεξαιρέτως.

Προκειμένου να κατανοήσουμε το πως η ηθική λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός Ελέγχου, κρίνεται χρήσιμο να αποδελτιώσουμε τις ψυχολογικές διαδικασίες θεμελίωσης ηθικών κώδικων και τις αιτιολογήσεις που χρησιμοποιούνται για να διεκδικήσουν καθολική υπακοή σε αυτούς. Μέχρι πρόσφατα, μία εκ των κοινών αξιώσεων ήταν η επίκληση στον θεό και πράγματι στις μέρες μας το φαινόμενο αυτό δεν έχει εξαφανιστεί οριστικά. Ο επικαλούμενος θεός μας ορίζει τι είναι σωστό και τι λάθος, ή έτσι διατείνεται το δόγμα. Tα μεταφυσικά αυτά προιόντα της φαντασίας συγκροτούνται σε κανόνες που οφείλουμε εμείς να υπακούσουμε, ειδάλλως ο θεός αυτός θα μας τιμωρήσει φρικτά. Απειλώντας όμως τους ανθρώπους τοιουτοτρόπως, ο ηθικιστής μετέθεσε την ερώτηση από το πεδίο της ηθικής σε αυτό της σκοπιμότητας, στο να αποφεύγουμε τις οδυνηρές συνέπειες μιας άρνησης υποταγής σε κάποιον ή κάτι ισχυρότερο από εμάς.

Φυσικά, υπάρχουν αυτοί που δεν πιστεύουν στον θεό, παρά το γεγονός ότι πιστεύουν στην ηθική. Αυτοί οι ανθρωπιστές ηθικολόγοι αναζητούν μία επικύρωση για τα ηθικά τους συστήματα σε κάποια εναλλακτική κατασκευασμένη ιδέα: Το κοινό καλό, η τελεολογική σύλληψη της ανθρώπινης προόδου, οι ανάγκες της ανθρώπινης κοινότητας, τα φυσικά δίκαια και πάει λέγοντας. Μια κριτική προσέγγιση αυτών των αιτιολογήσεων της ηθικής αναδεικνύει πως στην βάση τους δεν βρίσκεται τίποτα παραπάνω απ’ ότι στην κλασική ” θεϊκή θέληση”. Έννοιες όπως ”κοινό καλό” ή ” κοινωνική ευημερία” συνιστούν αμιγώς βερμπαλιστικά κομμάτια ρητορικής, χρήσιμης στην μεταμφίεση των ειδικών στοχεύσεων αυτών που τα επικαλούνται.

Είναι ακριβώς η μεταμφίεση αυτών των ιδιαίτερων στοχεύσων σε ηθικούς νόμους πίσω από την ιδεολογική μασκαράτα της ηθικότητας. Τα ηθικά συστήματα λειτουργούν σαν παραπέτασμα για τους αληθινούς σκοπούς και κίνητρα, αποτελώντας σχεδόν πάντοτε λαθρόβια ” θέληση για δύναμη”. Ξεπλύντε τα στιλπνά σχεδιαγράμματα όλων των Ηθικών Σωτήρων της Ανθρωπότητας στο οξύ της αδρής ανάλυσης και δείτε το κρυμμένο στην περγαμηνή αχνάρι: Μια επιθυμία για επιβολλή ενός συγκεκριμένου τρόπου δράσης πάνω σε όλους, μια επιθυμία για κυριαρχία και καταπίεση. Υπάρχει μονάχα, όταν, σε ορισμένους τόπους και χρόνους, με όρους ωμής βίας ή υπέρτερης πονηριάς, κάποιοι κατορθώνουν να υποτάξουν τους άλλους στην δική τους ηθική ερμηνεία, που μία μοναδική ηθικότητα θριαμβεύει, κατανοείται και ακολουθείται από όλους, όπως συνέβη τον Μεσαίωνα όταν η Καθολική Εκκλησία διάλυσε τα σχίσματα υπό την δική της ενότητα ή όπως διακρίνουμε σήμερα να εκτυλίσσεται η κατάσταση σε επιμέρους τμήματα του Ισλαμικού κόσμου.

Από τις πλέον διαδεδομένες χρήσεις των ηθικών μύθων είναι να προσθέτουν γαρνιτούρα στα ήδη ανούσια πιάτα της πολιτικής. Μετατρέποντας ακόμα και τις πιο μηδαμινές πολιτικές επιδιώξεις σε ηθικές σταυροφορίες, ο καθένας μπορεί να είναι βέβαιος για την στήριξη των εύπιστων, των μνησίκακων και των ζηλόφθονων, ενόσω προμηθεύει με ψευδο-δύναμη τους αδύναμους και τους διστακτικούς. Μολονότι είναι αναμενόμενο από όσους αποσκοπούν στην κυριαρχία των άλλων να επικαλούνται ηθικά κηρύγματα στην προσπάθεια τους να μεταπείσουν ( ή να εξολοθρεύσουν ) τους ιδεολογικούς αντιφρωνούντες ή τους κριτικούς εικονοκλάστες, είναι βαθιά αποκαρδιωτικό να παρατηρείς αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς να πραγματοποιούν την ίδια φάρσα με την μορφή πολιτικά ορθών λόγων, διατροφικών περιορισμών, καταναλωτικών επιλογών, δογματικών κοινωνικών εθίμων και αυτοδίκαιων δουλικών ηθικών όπως ο πασιφισμός. Είναι δύσκολο να φανταστείς κάτι περισσότερο ευτελές, πιο απελπιστικά κοινότοπο από το να βρεθεί μια αντιεξουσιαστική εξέγερση σε αυτήν την ηθικότητα, πάραυτα οι αναρχικοί το κάνουν συνεχώς εις βάρος της δικής τους πάλης και της αξιοπιστίας.

Ο Εγωισμός – ο συνειδητός εγωισμός – δεν είναι ούτε ηθικός ούτε και ανήθικος. Στέκεται πέρα από το ”καλό και το κακό”. Είναι αήθικος. Ένας εγωιστής μπορεί να είναι ειλικρινής ή υποκριτής, διακριτικός ή αγενής, γενναιόδωρος ή απηνής σύμφωνα με την φύση του, τα γούστα του, τις ροπές του ή τις περιστάσεις και με δική του ευθύνη αλλά δεν είναι υπόλογος σε τίποτα από τα προαναφερθέντα. Μπορεί να συμπερφερθεί με τρόπο που η ηθική χαρακτηρίζει ως ” καλό” ή το αντίθετο αλλά το πράττει έχοντας ο ίδιος καταλήξει έπειτα από κριτική σκέψη ότι έχει όφελος να πράξει έτσι ή αλλιώς και όχι επειδή κατέχεται από το φάντασμα της ηθικής ή της ανηθικότητας.

Όσο ο μοραλιστής τείνει να βλέπει διαμάχες μεταξύ ατόμων ( κατά συνέπεια ομάδων και συνόλων ) υπό το πρίσμα του ”ορθού” και του ”λάθους”, ο εγωιστής ποτέ δεν θεωρεί κάποια αντιμαχόμενη πλευρά σωστή ή λάθος από ηθικής απόψεως. Η κάθε μια απλώς επιδιώκει την πραγμάτωση του προγράμματος της και αν η διένεξη δεν μπορεί να επιλυθεί διαφορετικά θα υπάρξει προσφυγή στην ωμή βία. Γιατί προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, απορρίπτοντας την ιδέα της ηθικής ο εγωιστής δεν εξαιρεί την ”βία”. Μήτε σχηματίζει κάποια ιερή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της εναρκτήριας βίας και της αντιβίας. Όποια μέθοδος κι αν εφαρμοστεί πρόκειται για ένα τεχνητό μέσο επικράτησης ούτως ώστε να δωθεί ένα τέλος στην διαμάχη και για τον εγωιστή δεν υπάρχει κανένας ηθικός νόμος που να απαγορεύει την βία και στον οποίο η θέληση για προσωπική κυριαρχία να υπόκειται.

Για τον συνειδητό εγωιστή η ανυπαρξία της ηθικής τάξης είναι τόσο δεδομένη όσο και το ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα και από την άποψη αυτή ο εγωισμός υπερβαίνει τα όρια των πιο αναίσχυντων αναρχικών εικασιών σχετικά με την ατομική κυριαρχία επιδρώντας σαν ένα ισχυρό διαλυτικό για μια φαντασία περιφραγμένη από θεωρίες ”ορθού” και ”λάθους”. Μόνο έχοντας ερευνήσει ολότελα τον ορίζοντα του αμοραλισμού – το εναπομείνον κενό εν απουσία καλού και κακού ή άλλης μεταφυσικής αρχής – το άτομο έρχεται αντιπρόσωπο με μία αναζωογονητική και τρομερή ελευθερία, οπού Τίποτα δεν είναι Αληθινό και Όλα Επιτρέπονται.

Μετάφραση: Horizontal Mortem ( Σύμπραξη Αναρχικών – Consumimur Igni )

Mail επικοινωνίας: consumimurigni@espiv.net