Ένοπλος αγώνας
Ο ένοπλος αγώνας παίζει σημαντικό ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο. Επιτρέπει τον επηρεασμό του πολιτισμού με έναν ριζοσπαστικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, επιτρέπει την καταστροφή των αρνητικών στοιχείων που συμβαίνουν κατά την εξέλιξη του πολιτισμού. Αν και ο ένοπλος αγώνας από μόνος του δεν επιτρέπει καμιά αλλαγή στις σχέσεις εξυπηρετεί την διευκόλυνση της κοινωνικής εξέλιξης υπό την κυριαρχία του πολιτισμού.
Και στο παρελθόν ήταν ο ένοπλος αγώνας που αφόπλισε τον κοινωνικό πόλεμο και έβαλε τέλος στον κόκκινο “κόκκορα”. Τα ένοπλα ξεσηκώματα των χωρικών υπό την καθοδήγηση των Bulavin, Razin και Pugacher κατέληξαν σε τίποτα παρά ήττα. Όσο ο πολιτισμός φοβάται τους ”ελεύθερους” πολέμαρχους, είναι πιο εύκολο να κατευθύνει κάθε σύγκρουση προς τον συμβατικό πόλεμο καθώς σε αυτή την περίπτωση η προσοχή του κόσμου απομακρύνεται από τους πραγματικούς κοινωνικούς περιορισμούς προς την παράλογη φυσική σύγκρουση ανάμεσα στο είδος μας. Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας πρέπει να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ένοπλες συγκρούσεις και τον πόλεμο των τανκς, των τζετ και του άλλου οπλοστασίου του XXI αιώνα. Ο αγώνας μας δεν μπορεί να αξιολογηθεί με απώλειες πτωμάτων, αποτελεσματικότητα του οπλοστασίου, των πυρομαχικών και τα λοιπά.
Δεν είναι στόχος του αναρχικού επαναστατικού αγώνα να καταστρέψει οποιονδήποτε γιατί κάθε άνθρωπος αποτελεί ανανεώσιμη πηγή για τον πολιτισμό. Και θα θυσίαζε ευχαρίστως ανθρώπους με την πρώτη. Αλλά την ίδια στιγμή ο αγώνας μας είναι ασυμβίβαστος, έτσι ένας συγκεκριμένως αριθμός απωλειών είναι αναπόφευκτος. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που πέσουν στην παγίδα του status quo και θα αναγκαστούμε να τους θάψουμε μαζί με αυτόν τον κόσμο. Για να μην αναφέρουμε την προσωπική βεντέτα για τους συντρόφους μας. Αλλά αυτό είναι ένα έξτρα αναπόφευκτο τίμημα του κοινωνικού πολέμου. Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι μια επίθεση στον πολιτισμό, αλλά μια απόπειρα ξελογιάσματος του κινήματος προς μία κατεύθυνση που επωφελεί το σύστημα.
Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας μπορεί να τελειώσει μόνο στα συντρίμμια του πολιτισμού, όχι πάνω σε σωρούς πτωμάτων. Αλλά η κριτική μας στον ένοπλο αγώνα ( που κάποιοι ασυνείδητοι αριστεροί προσπαθούν να χρεώσουν στους αναρχικούς ) δεν στελεχώνεται από τον φόβο του να κρατάμε ή να χρησιμοποιούμε όπλα στον αγώνα μας για απελευθέρωση. Αν το να πολεμάμε για την ελευθερία μας σημαίνει να οπλιστούμε, θα το κάνουμε.
Δεν πρέπει να μπερδεύεται μια απόπειρα να τεθεί σε ενέργεια μαι συμπαγής μέθοδος αγώνα ( ένοπλος αγώνας ) με εργαλεία που χρησιμοποιούμε στο ελευθεριακό μας πρότζεκτ ( όπλα και εκρηκτικά ).
Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας δεν προτείνει μια ενοποιημένη μέθοδο ή ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται από όλους. Γιατί ο αναρχικός αγώνας είναι πρώτα και πάνω από όλα ο αγώνας διαφορετικών ατομικοτήτων για την προσωπική τους ελευθερία. Και κάθε άτομο έχει μοναδικό χαρακτήρα. Ο εξαναγκασμός και η καταπίεση της ατομικότητας παίρνει διάφορες μορφές και συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, έτσι η αντιπολιτισμική μας αντίσταση θα ποικίλει, με διάφορες μεθόδους και τεχνικές. Μόνο σε έναν τέτοιο ασυμβίβαστο αγώνα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι φωνές όλων θα ακουστούν και θα ληφθούν υπ’ όψιν.
Αλληλεγγύη
Η αλληλεγγύη είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Είναι εξίσου σημαντική με την επίθεση. Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με την αποδοχή αυτής της πράξης ή εκείνης της μεθόδου, έτσι μην περιμένετε από όλους μας να μιμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κάποιος άλλος αποφάσισε να δράσει. Αλληλεγγύη είναι η κατάσταση όταν μια πράξη αντηχεί σε άλλες πράξεις, μεθόδους και εργαλεία αγώνα. Διάφορες μέθοδοι συνδέονται για έναν κοινό σκοπό, μια νέα μορφή αμοιβαίας υποστήριξης ανακαλύφθηκε, οι επιθέσεις μας διαδίδονται σε νέα μέτωπα χωρίς να επηρεάζουν τα προσωπικά συμφέροντα άλλων πολεμιστών.
Η αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική όταν αμύνεται ενάντια στην καταστολή του πολιτισμένου κρατικού μηχανισμού. Αφότου τα πλήγματα αγγίξουν συγκεκριμένα κατώφλια, ο πολιτισμός προσπαθεί αμέσως να καταστρέψει τις αντάρτικες ομάδες με τη βία, προσπαθεί να μας επιτεθεί μετωπικά. Και χωρίς την αλληλεγγύη αυτή η προσέγγιση μπορεί να αυξηθεί σε τεράστια και κτηνώδη ποσοστά. Αλλά γίνεται μηδαμινή και αναποτελεσματική αν μια απόπειρα καταπίεσης ενός ατόμου ή μιας ομάδας με την βία απαντάται με μια αλυσιδωτή αντίδραση αλληλέγγυας δραστηριότητας και εμφάνιση νέων επαναστατικών και αναρχικών ομάδων και πρότζεκτ. Ακόμα υπάρχει μια άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται από το κράτος στη μάχη ενάντια στους αναρχικούς : ενδυναμώνεται η παθητική προσέγγιση της αλληλεγγύης. Αυτό συμβαίνει όταν μετά από μια αποτυχημένη μετωπική επίθεση, ο πολιτισμός παριστάνει πως ψάχνει τον συμβιβασμό και μας κάνει να πιστεύουμε πως είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί. Με έναν όρο : να μπει τέλος σε όλες τις επιθέσεις στον πολιτισμό και να αφοπλιστούν όλες οι ένοπλες ομάδες ( π.χ., οι ακτιβιστές πρέπει είτε να τα παρατήσουν και να παραδοθούν, ή να αποκηρύξουν τις ριζοσπαστικές μεθόδους και να ρουφιανέψουν συντρόφους ). Αυτό είναι απαραίτητο έτσι ώστε ο πολιτισμός να διατηρήσει την πίεση στο κίνημα με ανανεωμένες δυνάμεις αφότου έχουν κανονιστεί οι αντάρτικες ομάδες κατά την φάση των διαπραγματεύσεων. Αφότου έχει ξεχωρίσει τους πασιφιστές από τους ριζοσπάστες αναρχικούς, το κράτος μπορεί να επιχειρήσει στοχευμένες επιθέσεις δίχως κανένα φόβο ανακίνησης ενός κύματος αλληλεγγύης.
Όταν υιοθετούμε την ασυμβίβαστη στάση, το κράτος το γυρνάει στην ”δωροδοκία”. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιθέσεις συνεχίζονται και οι προσφορές της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού αγνοούνται. Ο πολιτισμός μπορεί να επιλέξει μια σχεδόν ολοκληρωτική απόσυρση από ένα πεδίο αγώνα για να τραβήξει τους πόρους του για μια συνολική επίθεση σε ένα άλλο. Αυτή η τακτική είναι πετυχημένη, γιατί πολλοί από εμάς θέλουν να πιστεύουν πως οι μέθοδοι του αγώνα τους είναι οι πιο αποτελεσματικοί. Ότι το επιλεγμένο πεδίο αγώνα τους είναι το πιο σημαντικό. Και εμείς (ως αναρχικοί) μπορεί μερικές φορές να ελπίζουμε πως βρήκαμε ένα αδύναμο σημείο στην κοιλιά του κτήνους, και πως όλοι θα συστρατευθούν στην προσπάθεια, σε αυτό το τελευταίο σπρώξιμο. Άλλες ομάδες μπορεί να έχουν διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα και κολλάνε στις δικές τους τακτικές, αρνούμενοι να τα παίξουν όλα για όλα σε μια επίθεση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άσχημα συναισθήματα και παρεξηγήσεις ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες. Και ακόμα και σε εξαφάνιση όλων των συναισθημάτων αλληλεγγύης μεταξύ τους. Αυτό είναι απλά ακόμα ένα παράδειγμα του πως το σύστημα χρησιμοποιεί την αρχή του διαίρει και βασίλευε ώστε να συνεχίσει την επίθεση του στο απελευθερωτικό κίνημα και την επέκταση ενάντια στην ατομικότητα με ανανεωμένες δυνάμεις.
Αυτή είναι η στρατηγική που χρησιμοποιείται από τον πολιτισμό : ο συμβιβασμός και ο διάλογος είναι μια απόπειρα αναβολής των επιθέσεων μας, και η δωροδοκία (με κάλπικες επιτυχίες) καταστρέφει την αλληλεγγύη μας. Μετά από αυτά τα βήματα ένα νέο κύμα καταστολής ακολουθεί. Πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν πως ο πολιτισμός είναι πολύ ελαστικός, μπορεί να αλλάξει μορφή και να αντισταθμίσει την πίεση μας διοχετεύοντας τον σε άλλες όψεις της ανθρώπινης ζωής (όπου η αντίσταση δεν θεωρείται απαραίτητη). Έτσι, για να καταστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε ένα δυνατό σπρώξιμο σε ένα σημείο. Χρειάζεται να ασκήσουμε δύναμη σε πολλά απλά σημεία σε όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε επιτιθέμενα άτομα και ομάδες είναι το ίδιο επικίνδυνη για τον πολιτισμό, με τις ίδιες τις επιθέσεις. Για αυτό το σύστημα προσπαθεί να καταστρέψει πρώτα τις γραμμές αλληλεγγύης μας και μετά να αντεπιτεθεί.
Επικοινωνία
(Αρκετά συχνά μιλάμε για υποδομές, αλλά σε αυτό το παράδειγμα και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα)
Για τον εξεγερσιακό αγώνα, η επικοινωνία δεν είναι μέσο στρατολόγησης νέων πολεμιστών, αλλά κάτι που ενισχύει ήδη υπάρχουσες ομάδες και βοηθάει να εντείνουμε τις επιθέσεις μας, βοηθάει στην ενδυνάμωση των δεσμών αλληλεγγύης. Η στρατολόγηση νεόφυτων είναι μάταια στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Νέοι άνθρωποι και μελλοντικοί μαχητές δεν έρχονται στο κίνημα εξαιτίας της δύναμης της προπαγάνδας μας, αλλά επειδή οι κοινωνικές συνθήκες χειροτερεύουν και αυτό κάνει τον κόσμο να επαναστατεί. Ο ίδιος ο πολιτισμός, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την εξέγερση. Όσον αφορά αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για δύο ανοιχτές επιλογές για τους αντιεξουσιαστές : είτε προσπαθούν να ελαττώσουν την ένταση και βοηθούν τον πολιτισμό, ή το γυρνάνε στον αντικοινωνικό ακτιβισμό και προσπαθούν να φέρουν την κοινωνική ένταση στο αποκορύφωμα της και να κάνουν τον πολιτισμό να εκραγεί ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει πια.
Ένα από τα προβλήματα με τον κοινωνικό αγώνα είναι ότι οι νεοεισερχόμενοι δεν μπορούν να ενταχθούν στην αντίσταση και συχνά κολλάνε στο να προστατεύουν τα ιδανικά του πολιτισμού. Αυτό κάνει την επικοινωνία και τον συντονισμό των αντάρτικων ομάδων πιο δύσκολο. Αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι στον αντικοινωνικό αναρχικό επαναστατικό αγώνα, γιατί ένα άτομο που εξεγείρεται ενάντια στον πολιτισμό δεν μπορεί να είναι νεοεισερχόμενο στην καταπίεση της και στην επανάσταση της. Δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι ή επαγγελματίες επαναστάτες στον αγώνα μας. Ένας άνθρωπος απλά δεν μπορεί να πολεμήσει για τα συμφέροντα του με ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό τρόπο. Από τη στιγμή που ένα άτομο φτάνει στο να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό, έχει ήδη βρει αρκετή δύναμη και σιγουριά μέσα του. Και δεν χρειάζεται εκπονημένες υποδομές.
Το ζήτημα της επικοινωνίας είναι ένα ζήτημα του πως εμείς, που έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο σε αυτό τον πόλεμο, συνεργαζόμαστε ανά μεταξύ μας. Η FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) είναι ένα δίκτυο αρκετών διαφορετικών ομάδων, που επικοινωνούν με την ελεύθερη ροή πληροφοριών, συχνά μέσα από τις αναλήψεις για διάφορες ενέργειες. Αυτό επιτρέπει τον συντονισμό των ήδη ενεργών αντάρτικων ομάδων, καθώς και εισάγει και νέα άτομα και κολεκτίβες στο πρότζεκτ. Η ελεύθερη ροή των πληροφοριών δεν είναι ένας τεχνικός όρος (δεν μιλάμε για το διαδίκτυο ή τον τηλέγραφο , αλλά μία μορφή ελεύθερης (ελεύθερη από τον έλεγχο του πολιτισμού και τρίτων, συμπεριλαμβανομένου των διαχειριστών των site) διανομής νέων με κάθε απαραίτητο και διαθέσιμο μέσο. Οι αντάρτικες υποδομές εμφανίζονται ως συνέπεια της πραγματικής μάχης στους δρόμους. Έτσι εξαρτώνται από την ένταση του αγώνα μας, στο βαθμό της αναμέτρησης με τον πολιτισμό. Δεν μπορεί να σχεδιαστεί εκ των προτέρων. Πρέπει να κατανοήσουμε πως η επικοινωνία (υποδομή) από μόνη της δεν μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Κάθε μορφή επαναστατικής και αναρχικής δομής είναι άχρηστη για ένα άτομο, εκτός αν έχει ήδη ξεκινήσει τον προσωπικό της πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό. Δεν μπορεί να κάνει τον άλλο κόσμο να ενταχθεί στον αγώνα μας μέσα από την ομορφιά των λέξεων μας ή της εικόνας.
Ένα συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίζεται όταν μιλάμε για επικοινωνία. Το πρόβλημα της αλληλεπίδρασης των αναρχικών οργανώσεων.
Σε αυτό το παράδειγμα με την λέξη οργάνωση εννοούμε μια προκαθορισμένη υποδομή, που στοχεύει στη συνεχή ενδυνάμωση της προπαγάνδας που επιτρέπει μια σταθερή εισροή νεόφυτων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δυναμώνουν περαιτέρω την οργάνωση. Αυτός ο ορισμός είναι σημαντικός. Γιατί γενικά, ακόμα και ομάδες συγγένειας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως οργανώσεις (με άλλα μέσα αλληλεπίδρασης, αλλά παρ’όλα αυτά οργανώσεις). Φυσικά κάθε μορφή ανθρώπινης εργασίας μπορεί να ορισθεί με οργανωτικούς όρους. Αλλά για την κουβέντα μας θέλουμε να περιορίσουμε λίγο τον όρο. Έτσι θα μιλήσουμε για ”μια τυπική ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με ένα προκαθορισμένο τρόπο σχέσεων, ρόλων και οργανωτικών εγγραφών”. Τέτοια οικοδομήματα δημιουργούνται από κόσμο που ακόμα πιστεύει πως μόνο μια πολύ δυνατή και με πολλά άτομα οργάνωση μπορεί να κάνει μια σπουδαία επανάσταση πραγματικότητα, να δείξει τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και να τους φέρει όλους σε έναν άλλο κόσμο.
Ο κάθε ακτιβιστής φαίνεται να έχει τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι η κριτική της οργάνωσης. Η δεύτερη είναι η κριτική του εξεγερτικού αγώνα. Και η τρίτη είναι η απόπειρα του συμβιβασμού. Μια κριτική από μόνη της είναι καλό πράγμα, εκτός αν μπαίνει εμπόδιο στον αγώνα. Αλλά αυτοί που εστιάζουν στην κριτική, συχνά αρχίζουν να ψάχνουν για συμβιβασμό. Και αυτά που έχουν ήδη οπλιστεί για το αντιπολιτισμικό πρότζεκτ, πρέπει να θυμούνται πως δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαστούν με κανένα!
Η τυπική οργάνωση είναι το τελευταίο καταφύγιο του κοινωνικού αγώνα, όπου κάνει τους ακτιβιστές να πιστεύουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα στην πραγματικότητα, πως με λίγο οργανωτικό ακτιβισμό ο πολιτισμός μπορεί να αλλάξει, μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος – πράσινος – αναρχικός – επαναστατικός – κομμουνιστικός – κοινωνικός – δίκαιος – φεμινιστικός – αντιρατσιστικός κλπ. Στο τέλος ο ίδιος ο ακτιβισμός καταστρέφει τις τελευταίες ψευδαισθήσεις σχετικά με τον συμβιβασμό και τον ανθρωπιστικό αγώνα.
Οι οπαδοί του συμβιβασμού της εξεγερσιακής δραστηριότητας και του οργανωτικού ακτιβισμού τείνουν να αγνοούν ένα σημαντικό θέμα : αυτό της προσωπικής ασφάλειας του ακτιβιστή. Οι οργανώσεις διακατέχονται με τη συνεχή αύξηση των αριθμών τους, αγνοούν πλήρως τις ατομικές ανάγκες για ασφάλεια και μυστικότητα. Κάθε μορφή συνεργασίας με τις οργανώσεις οδηγεί σε ένα ρήγμα στην ασφάλεια του μαχητή αντάρτη. Οι οργανώσεις δεν έχουν σχεδιαστεί να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους το γεγονός ότι οι αντάρτες πολεμιστές που συμπλέκονται σε επιθέσεις, διαφόρων εντάσεων και δύναμης, στον πολιτισμό, έχουν προσωπικές ανάγκες ασφάλειας. Ενώ στα εξεγερσιακά πρότζεκτ εμείς από την ίδια την φύση του συντονισμού μας δεν μπορούμε να χώσουμε τη μύτη μας βαθιά στις δραστηριότητες άλλων ομάδων. Και λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε αξιόπιστα την επέκταση των γνώσεων των εχθρών μας είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως όλοι μας μπορούμε να πέσουμε θύματα μιας κατασταλτικής επίθεσης αργά ή γρήγορα. Έτσι είναι αδύνατο να αγνοήσουμε το θέμα της κουλτούρας της ασφάλειας, ακόμα και για αυτούς που “δεν εμπλέκονται σε καμία δραστηριότητα τέτοιου είδους” ακόμα. Ο οργανωτικός φετιχισμός και η αναζήτηση συμβιβασμού με αριστερές οργανώσεις μπορεί μόνο να οδηγήσει στο να τραβήξει περισσότερη προσοχή από το κράτος προς την αντάρτικη δραστηριότητα.
Αν οι οργανώσεις μπορούσαν κάπως να προσαρμοστούν ώστε να δίνουν περισσότερη προσοχή στην ατομική ασφάλεια και τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις, δεν θα υπήρχε λόγος αναζήτησης συμβιβασμού ανά μεταξύ μας.
Αλλά από τη στιγμή που δεν κάνουν κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, οι στρατευμένοι ακτιβιστές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά όλες τις σχέσεις τους με τις οργανώσεις και πολλές φορές με το ίδιο το ευρύτερο αναρχικό κίνημα. Δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός στο ζήτημα.
Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς
Leave a Reply