Η Νέα Δημοκρατία, σε μια συνέχεια της σοσιαλδημοκρατικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ, πόνταρε στο ζήτημα της ανάδειξης ενός εσωτερικού εχθρού, έτσι ώστε να μπορέσει απρόσκοπτα να προχωρήσει σε προσαρμογές της διαχείρισης του εγχώριου κεφαλαίου, οι οποίες να περάσουν απαρατήρητες και δίχως αντιδράσεις. Έτσι, τέθηκε ψηλά στη δεξιά ατζέντα το ζήτημα των Εξαρχείων, της “πάταξης της ανομίας σε γειτονιές και πανεπιστήμια”, της επιβολής του δόγματος “νόμος και τάξη”, επενδύοντας στα πιο κανιβαλικά και συντηρητικά αντανακλαστικά του ντόπιου πληθυσμού, και οικοδομώντας μια στρατηγική απόκρυψης της ολοένα και οξυνόμενης υποτίμησης της εργασιακής δύναμης. Μια στρατηγική αορατοποίησης των νεκρών, βασανισμένων κι απόκληρων σωμάτων στα σύνορα, στις θάλασσες, στους χώρους εργασίας, στους δρόμους των μητροπόλεων, στα κέντρα κράτησης και στις φυλακές. Μια στρατηγική που θα έστρεφε το βλέμμα της κοινής γνώμης στις συγκρούσεις των αντιεξουσιαστών με τους μπάτσους και στις επιθέσεις στα σύμβολα, τις δομές και τα πρόσωπα της εξουσίας, ως την κυρίαρχη, τη δομική μορφή βίας, άρα και την κυρίαρχη απειλή που επικρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του μέσου πολίτη.
Δεν είναι τυχαίες και οι διατυπώσεις που χρησιμοποιεί η κυρίαρχη αφήγηση για να παρουσιάσει τις καταλήψεις (εστίες ανομίας), τα στέκια στις σχολές (γιάφκες και ορμητήρια), τους ανθρώπους που παλεύουν στον δρόμο με τους μπάτσους (μπαχαλάκηδες), τους ανθρώπους που η βία του κεφαλαίου απομάκρυνε απ’ τους τόπους τους και προσπάθησαν να βρουν μια καλύτερη τύχη εδώ (λαθρομετανάστες), τους ένοπλους αντάρτες και τους εξεγερμένους απαλλοτριωτές (τρομοκράτες, ληστές και δολοφόνοι). Και όλες αυτές οι διατυπώσεις συγκεντρώνονται στην αφαίρεση “Εξάρχεια”. Δε θα αναλωθούμε στην ιστορία των Εξαρχείων, των αγώνων, των σχέσεων, των ριζωμάτων που έχουν δομηθεί εντός τους. Όλα αυτά έχουν, προ πολλού, αναλυθεί αρκετά πιο γλαφυρά και διεξοδικά. Θέλουμε μόνο να πούμε πως, μέσα στην αφαίρεση “Εξάρχεια”, αποκτά συγκεκριμένη μορφή κι υπόσταση η επιδιωκόμενη κατασκευασμένη φιγούρα του εσωτερικού εχθρού, του υποκειμένου που πρέπει να παταχθεί, να καταστραφεί, να φυλακιστεί, να εξοριστεί, να εξαιρεθεί απ’ την κανονικότητα της αστικής δημοκρατίας. Του υποκειμένου που πρέπει να επιβεβαιώσει ωμά και αφτιασίδωτα το ποιος κατέχει την κυρίαρχη εξουσία, ποιος ορίζει τη βάση πάνω στην οποία οικοδομούνται οι σχέσεις των ανθρώπων αναμεταξύ τους, αλλά και με το περιβάλλον τους, τους πόρους, τα αγαθά που παράγουν, τον χρόνο και τον χώρο.
Τα Εξάρχεια, τελικά, είναι το χωρικά και ανθρωπογεωγραφικά καθορισμένο σημείο το οποίο αναδεικνύει το τι φοβάται ο σύγχρονος καπιταλισμός, τι φοβούνται τα σύγχρονα δυτικά κράτη. Οι εστίες αυτοοργάνωσης, η απαλλοτρίωση πόρων, χώρου και χρόνου, η αναρχική προπαγάνδα και η διάχυση των αντιεξουσιαστικών προταγμάτων στην κοινωνική βάση, η άμεση δράση και οι αντάρτικες επιθέσεις στο μητροπολιτικό πεδίο, η ανάδειξη πως είμαστε δυο παράλληλοι κόσμοι σε σύγκρουση, η απόδειξη πως ο καπιταλισμός δεν είναι το τέλος της ιστορίας: αυτό είναι που φοβούνται. Και αυτό είναι που θέλουν να καταπνίξουν. Τα Εξάρχεια είναι ο ορατός κι ενσαρκωμένος συμβολισμός αυτού που θέλουν να καταπνίξουν. Γι’ αυτό και όλη η κατασταλτική λύσσα ενάντια στις δομές, τα μέσα και τα υποκείμενα του αντιεξουσιαστικού αγώνα.
Είδαμε τη λύσσα αυτή να ξεσπά πάνω στα κορμιά των συλληφθέντων της 17ης Νοέμβρη 2019 αλλά και των αλληλέγγυων στα δικαστήρια την επόμενη μέρα, να ξεχύνεται στα πεζοδρόμια και τους δρόμους των Εξαρχείων παρέα με το αίμα των ανθρώπων που βασανίστηκαν απ’ τα σκουπίδια με τις στολές, να σουλατσάρει στα κανάλια γύρω από ένα κλίμα “νίκης της δημοκρατίας” και “σαρώματος των αναρχικών”. Στη λύσσα αυτή του κρατικού μηχανισμού, θεωρούμε πως οι απαντήσεις μας οφείλουν να είναι συνετές, να λαμβάνουν υπόψιν όλο και περισσότερους παράγοντες, για να γινόμαστε όσο γίνεται πιο επικίνδυνες και αποτελεσματικοί στη δράση μας. Συμπληρώνοντας το μωσαϊκό της αναρχικής παρουσίας στον δρόμο τη μέρα εκείνη, και ακολουθώντας το σκεπτικό να χτυπήσουμε εκεί που δε μας περιμένουν και δεν έχουν συγκεντρωμένες τις δυνάμεις τους, νωρίς το βράδυ της 17ης Νοέμβρη σπάσαμε τις τζαμαρίες και το ΑΤΜ της τράπεζας Eurobank στην οδό Μιχαλακοπούλου, στους Αμπελοκήπους. Θέλαμε έτσι να υπενθυμίσουμε πως δεν μπορούν να έχουν μάτια κι αυτιά παντού και πάντα, και πως, όταν ορίζουμε εμείς τον χώρο και τον χρόνο της σύγκρουσης, αποδεικνύεται πως το μητροπολιτικό πλέγμα, το κατασταλτικό τους εποικοδόμημα και το πολιτικό τους γόητρο τους είναι ευάλωτα και τρωτά.
Η παρούσα δράση ήταν ένα σινιάλο αλληλεγγύης και συνενοχής με τις εξεγερμένες και τους εξεγερμένους της Χιλής. Ήταν επίσης μια κραυγή αλληλεγγύης και δύναμης προς τα καταζητούμενα, διωκώμενα και έγκλειστα συντρόφια μας.
ΥΓ: Δημήτρης Αρμακόλας, πάντοτε παρών στην επαναστατική μνήμη.
φίλες, φίλοι της ασύμμετρης βίας
Leave a Reply