Καθώς ο σύντροφός μας Gabriel δεν έχει γράψει κάποια επίσημη ανακοίνωση μέχρι στιγμής, αυτά τα λόγια έχουν σκοπό να αποτελέσουν μια ανακοίνωση/ημερολόγιο και έναν τρόπο κοινοποίησης σε άτομα και συντρόφια σε συνάφεια με το τι εκείνος πιστεύει αναφορικά με συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Ο Gabriel ζήτησε ρητά στην σύντροφό του να επιλέξει τα αποσπάσματα (από γράμματα που έστελνε σε εκείνη), στα οποία εκφράζει/αναλύει και/ή σκέφτεται ενδιαφέροντα ζητήματα σχετικά με την υφιστάμενη κατάσταση: «κορονοϊός» στη φυλακή, η δικαστική του κατάσταση και οι συνθήκες κράτησής του.
Είναι καλά σωματικά και πνευματικά και έτοιμος για τον πόλεμο που περιμένει ότι θα αντιμετωπίσει στις φυλακές του ισπανικού κράτους. Παρά την ποινή που εκδόθηκε από το ανώτατο δικαστήριο της Λισαβόνας, που επιβεβαιώνει την αποστολή του στο ισπανικό κράτος, ακόμα δε γνωρίζουμε αν οι «αρχές» θα εκδώσουν τον Gabriel χωρίς να λάβουν υπόψη την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που ακολουθεί την «πανδημία» του «Covid 19». Για την ακρίβεια, η ίδια η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (θεωρητικά) αποτρέπει τους κρατούμενους από το να εκδοθούν σε άλλες χώρες για όσο διαρκέσει.
Θα ακολουθήσουν περαιτέρω πληροφορίες.
Λευτεριά στον Gabriel!
Λευτεριά σε όλους!
Ζήτω η αναρχία!
______________________________________
8 Μαρτίου 2020.
Χθες, καθώς έβλεπα τηλεόραση, είχα ήδη μαντέψει ότι αυτά τα καθάρματα θα μας άφηναν και σήμερα χωρίς επισκεπτήρια… ε, λοιπόν, σήμερα ήταν μια σκατά μέρα…
Όλοι ήταν εξοργισμένοι (φυσικά)… συζητήσεις με τους φύλακες, φρενήρεις διάλογοι μεταξύ όλων… η περίληψη είναι απλή: οι φύλακες είπαν στους κρατουμένους (στους πιο θυμωμένους εξ αυτών) να κάνουν ό,τι θέλουν, γνωρίζοντας πως έτσι θα καθίσταντο υπεύθυνοι οι κρατούμενοι… ανέφεραν το κάψιμο στρωμάτων (φανταστείτε, σε χώρο που δεν υπάρχει αέρας!) σχετικά με ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι! Προφανώς, τους κατέστησα σαφές το ποια ήταν πραγματικά η στρατηγική των δεσμοφυλάκων (να απαλλαχθούν οι ίδιοι από οποιαδήποτε ευθύνη και να έχουν ένα πρόσχημα για να χειροτερέψουν κι άλλο την κατάστασή μας) και για το ποια θα πρέπει να είναι η στρατηγική η δική μας. Και η δική μας, προφανώς, δεν είναι σαν τη δική τους. Είπα πως θα ήταν καλύτερα να περιμένουμε να συναντηθούν οι συγγενείς μας απ’ έξω, να μαζευτούν και να αποφασίσουν για την καλύτερη τακτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί.
Καθώς έφτανε η ώρα του μεσημεριανού, αποφασίσαμε να μην πάμε στην τραπεζαρία και να αναβάλλουμε το μεσημεριανό μας. Κάποιοι (2-3 νομίζω) πήγαν… γεγονός που δημιούργησε μια μικρή ένταση. Φυσικά (με τον αναβρασμό λόγω θυμού), αυτοί που αποφάσισαν να πάνε στην τραπεζαρία άρπαξαν μερικές καθώς έβγαιναν… δεν μπορείς να φανταστείς μπάχαλο.
Εν συντομία, έστειλαν 6 ή 7 παιδιά στην απομόνωση και άφησαν τους υπόλοιπους από ‘μάς κλειδωμένους στα κελιά. Ήμασταν σε απομόνωση επίσης αλλά στα κελιά «μας».
Την ώρα του δείπνου, μόνο 3 ή 4 κακομοίρηδες έπεσαν πάνω στα κάγκελα για να πάρουν φαγητό. Οι υπόλοιποι μείναμε μέσα στα κελιά μας. Δεν ξέρω για πόσο θα μας κρατήσουν σε αυτήν την κατάσταση. Υποθέτω πως θέλουν να μας αναγκάσουν (μέσω της πείνας) να βγούμε έξω ένας προς ένας, όλοι υπάκουοι. Δεν μας είπαν τίποτα. Ήταν σα να βρισκόμασταν υπό καθεστώς δικτατορίας. Δεν ξέρω πότε θα φτάσει το γράμμα αυτό (ή ακόμα και το αν θα στο δώσουν). Σε κάθε περίπτωση μείνε ήρεμη, έχουμε περάσει και χειρότερα: η αξιοπρέπεια δεν έχει τιμή!
Η περίπλοκη αυτή κατάσταση μπορεί να λυθεί μόνο απ’ έξω. Εμείς (και είναι όντως αλήθεια) είμαστε όμηροι των καθαρμάτων εδώ.
Μιας και έχω εμπειρία από τέτοιες διαμάχες, πιστεύω πως όσο τα άτομα πεινάνε (δεν έχουν όλοι φαγητό στα κελιά τους), ή υποφέρουν από την «έλλειψη» καπνού, ή θέλουν να αναπνεύσουν λίγο καθαρό αέρα, θα υποκύψουν. Αυτή είναι η ζωή. Είμαι δυνατός, έχω μερικά πακέτα μπισκότα και λίγα φρούτα. Όπως γράφει και ένα αυτοκόλλητο: «συγγνώμη που σας ενοχλούμε αλλά μας βασανίζουν».
Βεβαίωσέ με πως όλα αυτά θα γίνουν γνωστά. Δεν ξέρω αν θα με αφήσουν να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο. Αν δεν τηλεφωνήσω, έχε στο νου σου ότι δε μας άφησαν. (…)
9 Μαρτίου, πρωί.
Η κατάσταση αυτήν τη στιγμή (καθετί είναι «προληπτικό»: το καθημερινό καθεστώς, επισκέψεις κλπ.) είναι η ακόλουθη: έχουν δημιουργήσει δύο ξεχωριστές στροφές (διαίρει και βασίλευε), προφανώς και ξεχωριστές στροφές για την τραπεζαρία και το μπάνιο. (…)
Αυτό δεν είναι το χειρότερο (δεν είναι τίποτα περισσότερο από το αποτέλεσμα της διαμαρτυρίας που θέλαμε να οργανώσουμε για το αίτημα των επισκεπτηρίων), αλλά το χειρότερο είναι το γεγονός ότι το πιο σημαντικό πράγμα τώρα έγινε δευτερεύον. Προφανώς το γεγονός ότι υπήρχε μια διαμαρτυρία εδώ δεν αναφέρθηκε σε κανένα καθεστωτικό μέσο… το χειρότερο είναι πως εξαιτίας εκείνων που πήγαν στην τραπεζαρία, τα πάντα χειροτέρεψαν. Ξεκάθαρα σε μια διαμαρτυρία τέτοιου είδους (που θα πρέπει να είναι διαρκής, οργανωμένη, τόσο μέσα όσο και έξω, τόσο για εμάς όσο και για τις οικογένειές μας), δεν μπορεί εκείνοι που δε συμφωνούν με την πλειοψηφία να «ξυλοκοπούνται». Το αν αξίζουν να φάνε ξύλο ή όχι, αποτελεί άλλο θέμα. Το βασικό ζήτημα είναι πως δεν έχει ο καθένας έστω και λίγα χρήματα (και χωρίς το φαγητό της φυλακής είναι καταδικασμένοι να υποφέρουν από πείνα) και ακόμα λιγότερη ταξική συνείδηση (ή όπως αλλιώς θέλουμε να την αποκαλέσουμε). Οπότε είναι περίπλοκο. Τώρα έχουν στείλει 3 άτομα (τα οποία επίσης δέχτηκαν ξυλοδαρμό) στην απομόνωση, και έβαλαν τέλος σε κάθε πιθανότητα συλλογικής οργάνωσης και οτιδήποτε πρακτικής σημασίας. Γάμα τα!
Το ζήτημα των επισκεπτηρίων πρέπει να οργανωθεί από έξω με πρόταση κοινής λογικής. Οι επισκέπτες θα μπορούσαν να εισέρχονται φορώντας μάσκες και γάντια και το πρόβλημα (σύμφωνα με την ηλίθια λογική τους) θα μπορούσε να λυθεί. Η «προσωρινή» λογική των μέτρων αυτών μπορεί να γίνει «μόνιμη», και έτσι καθόλου επισκεπτήρια για μήνες. Αυτός είναι ο πυρήνας του ζητήματος.
Είναι παράλογο το ότι επιβάλλουν τέτοια μέτρα στις οικογένειές μας, όταν φύλακες, νοσοκόμοι, εκπαιδευτές κλπ. μπαίνουν και βγαίνουν από αυτά τα τείχη «χωρίς κανέναν έλεγχο», είμαστε με τα καλά μας; (…)
Πιστεύω πως ένας αγώνας για να βάλουν μυαλό οι υπεύθυνοι για την κατάσταση αυτή θα πρέπει να προκύψει από μια συλλογική στρατηγική οργανωμένη από έξω. Όπως είναι αναμενόμενο, δεν μπορούμε καν να θεωρήσουμε δεδομένο έναν χώρο συνάντησης με τις οικογένειες, φαντάσου! Εμείς οι αναρχικοί, «πάντα» αβέβαιοι από κάθε άποψη.
10 Μαρτίου.
Είναι καλή τύχη, όπως μου είπες σήμερα, πως η δική μου εκδοχή των γεγονότων αναφορικά με τα όσα συνέβησαν εδώ την 8η Μαρτίου κυκλοφόρησε στο ίντερνετ… Αλλιώς (χωρίς άλλες πηγές για να υπάρξει σύγκριση) θα υπήρχε μόνο η εκδοχή αυτών των γουρουνιών. Τώρα καταλαβαίνω το γιατί αυτοί είχαν (και έχουν ακόμα) τέτοια πρόσωπα σήμερα… τόσο ταλαιπωρημένοι, ακόμα και τα βλέμματά τους γεμάτα μίσος δεν με αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο. Δεν έχουν ιδέα, πως, συγκριτικά με όσα έχω περάσει, αυτό εδώ για μένα είναι ανέκδοτο (…). Φαντάζομαι πως αυτοί οι ηλίθιοι ούτε καν ξέρουν ποιος είμαι ή τι εμπειρίες έχω συγκεντρώσει σε τέτοιους «μικρούς πολέμους» εντός φυλακής.
Εδώ εμείς δεν κάνουμε αυτό που μερικοί από τους φύλακες μαζί με τους γλείφτες τους θα ήθελαν.
Δυστυχώς μερικοί από αυτούς που (ορθά) εξεγέρθηκαν δεν κατάλαβαν τι εγώ εξηγούσα σε αυτούς στα πλαίσια στρατηγικής και τακτικής… ακόμα δεν έχουν καταλάβει το μακιαβελικό παιχνίδι που οι φύλακες σχεδίασαν με τους υπηρέτες τους. Τουλάχιστον κάψτε τα στρώματα! Εδώ! Σε μέρος όπου τα παράθυρα δεν ανοίγουν καν!
Η εμπειρική μου πρακτική (δηλαδή η στρατηγική μου) δεν θα έπρεπε να αγνοηθεί. Άρνηση του φαγητού της φυλακής (η ελάχιστη συμβολική κίνηση), αναμονή μέχρι την επόμενη μέρα για να πουν στις οικογένειες ότι θα έπρεπε να βρεθούν «συλλογικά» κάπου με τους συντρόφους. Μια λογική πρόταση ήταν τα επισκεπτήρια να γίνονται φορώντας μάσκες και γάντια, αποφεύγοντας την άμεση επαφή. Καθαρισμός του χώρου του επισκεπτηρίου (με χλωρίνη) μετά από κάθε επίσκεψη (έχουν αρκετούς σκλάβους για να το κάνουν).
Τελικά, το γεγονός ότι έσπασαν τα κεφάλια αυτών που δεν απέργησαν, έκανε ευκολότερο για τους φύλακες να εφαρμόσουν το καθεστώς στο οποίο βρισκόμαστε τώρα. Αλλά είμαι σίγουρος πως αν άφηνα εκείνους τους τρελούς τύπους να κάψουν τα στρώματα, θα βρισκόμασταν σε ακόμα χειρότερη κατάσταση… αλλά τα τρία παιδιά που κατηγορήθηκαν για την αναταραχή έμπλεξαν. Έπεσαν στην παγίδα των επαγγελματιών προβοκατόρων. Το μόνο τους «αδίκημα»: το ότι είναι νέοι και «χαζοί». Οι προβοκάτορες θα παραμείνουν ατιμώρητοι και θα περιμένουν το επόμενο σχέδιο. Αυτή είναι όμως η ζωή (…), μόνο οι δύσμοιροι χτυπιούνται… (…) Ο ιός μπορεί να βοηθήσει τη φύση με τη μείωση των εκπομπών αποβλήτων… ίσως το οικονομικό σύστημα γαμηθεί και οι κοινωνίες να τα τινάξουν, ποιος ξέρει; Τέλος πάντων, είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι μπορεί να προκαλέσει «το μικρό τέρας»… οι κυβερνήσεις ήδη το προσέχουν αυτό.
16 Μαρτίου.
Εκτός από το γεγονός ότι ο υπεύθυνος φύλακας (συγγνώμη, ο ιός) μας έχει απαγορέψει να γυμναζόμαστε με βάρη, και ότι μας έχουν κλειδώσει στα κελιά για τα γεύματα, δεν έχω κάτι να προσθέσω σχετικά με την τωρινή πραγματικότητα. Αηδιαστική!
17 Μαρτίου.
Μόλις επέστρεψα μετά από τη 2ωρη γυμναστική μου στην αυλή (απόγευμα) όπου έκανα κάμψεις και άλλες ασκήσεις (δεδομένου ότι ο αρχιφύλακας αφαίρεσε τα βάρη με την αφορμή του «κορονοϊού».)
(…) Τελικά, τίποτα νέο… όλα περνάνε, έτσι δεν υπάρχει ανάγκη για βιασύνη μιας και το κράτος έχει άλλες προτεραιότητες, όπως το να εξασφαλίσει πως τα αγαθά κυκλοφορούν (αγνά λογιστικά), και πως ασφαλίζουν τις δουλειές που είναι θεμελιώδεις για την «εύρυθμη λειτουργία» του κρατικού μηχανισμού: αστυνομία, δεσμοφύλακες, στρατιώτες, γιατροί, προσωπικό καθαρισμού, τραπεζίτες και άλλοι ακόμα… οι υπόλοιποι «πολίτες» μπορούν να πεθάνουν «εθελοντικά» φυλακισμένοι στα διαμερίσματά/φυλακές τους. Ο πανικός είναι τέτοιος που οι μάζες συμμετέχουν εθελοντικά σε οτιδήποτε λέγεται από το Γενικό Διοικητή Υγείας… είναι όπως σε ταινίες καταστροφής που απολαμβάνω τόσο πολύ και συμβαίνει όντως! Εκπληκτικό!
Πολλοί φαντάζονται ένα σενάριο για εξεγέρσεις, φωτιά και λεηλασία σε αφθονία… λοιπόν, όχι. Οι δρόμοι έχουν κατακτηθεί από εκείνους που ήταν πιο προετοιμασμένοι για αυτού του είδους το σενάριο: από μπάτσους και στρατό. Οι «επαναστάτες» (προοδευτικοί πολίτες) μένουν σπίτι κολλημένοι στο ίντερνετ και τόσο αδύναμοι όσο και οι υπόλοιποι. Ο παππούς μου συνήθιζε να λέει: «οποιοσδήποτε έχει κώλο φοβάται»… και καθένας φροντίζει τον δικό του (θα προσθέσω εγώ).
Γυρνώντας πίσω στο τώρα, σήμερα ο επικεφαλής των φυλάκων «προσωρινά» απομόνωσε έναν κρατούμενο επειδή διαμαρτυρήθηκε (σχετικά με διάφορα θέματα που του συνέβαιναν) «έντονα»… και μιας και έχουν μακρύ χέρι, τον χτύπησαν. Χθες βράδυ οι φύλακες τραγουδούσαν, κατουρούσαν. Οι μόνοι κρατούμενοι που τρώνε στην τραπεζαρία (πρέπει να έχουν ανοσία στον κορονοϊό, όπως και οι φύλακες) γλείφουν κώλους. Όπως βλέπεις, εδώ, όπως και εκτός των τειχών, ο μόνος νόμος που βασιλεύει είναι ο νόμος του ισχυρότερου. Διαλέγουν εκείνους τους πιστούς στο καθεστώς αυτό, και οι υπόλοιποι πρέπει να υπακούουν, αλλιώς θα χτυπηθούν ή θα κλειδωθούν. Το μικρό αφεντικό μπορεί να δρα με πλήρη ατιμωρησία (ακόμα περισσότερο τώρα σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης), μιας και κανένας συγγενής δεν θα μπορεί να δει ή να επικοινωνήσει με εκείνους που έχουν χτυπηθεί.
Βεβαίωσε ότι τα αποσπάσματα όπου σου λέω τι κάνουν αυτά τα καθάρματα θα κυκλοφορήσουν στο ίντερνετ… ίσως αυτοί απολαμβάνουν ατιμωρησία σήμερα αλλά υπάρχει πάντα ένα αύριο, και, εκτός αυτού, θέλω να το πω σήμερα ώστε να παραμείνει (…).
Υποθέτω ότι το να οργανωθεί μια απάντηση σε ό,τι συμβαίνει στις φυλακές αυτή τη στιγμή είναι αποστολή ανέφικτη… και είναι ανέφικτη επειδή η πλειοψηφία της κοινωνίας της ίδιας (από όπου προέρχονται οι κρατούμενοι) είναι φυλακισμένοι των κυβερνήσεων και του στρατού τους. Η προπαγάνδα του κράτους και των διάφορων «ειδικών» του (γιατροί, δημοσιογράφοι κλπ.) είναι ιδιαίτερα δυνατή: οι συνέπειες είναι μπροστά στα μάτια του καθενός. Μόνο τα μειοψηφικά σαμποτάζ μπορούν να προσφέρουν μερικά αποτελέσματα και να δώσουν μιαν απάντηση σ’ έναν τέτοιο καπιταλιστικό βιο-φασισμό… δεν μπορούμε να περιμένουμε από τη «μάζα», γιατί πάντα συμπεριφέρονται σαν εντολοδόχοι του κράτους-κεφαλαίου. Θα δούμε πόσο παίρνει σε αυτούς να βγουν στους δρόμους όταν τα ψυγεία τους είναι άδεια και τα ελάχιστα (οικονομικά) αποθέματα που έχουν βάλει στην άκρη δεν είναι πλέον επαρκή για τις βασικές ανάγκες. Όταν δε θα μπορούν να αγκαλιάσουν τις οικογένειές τους, τους φίλους τους, τους συντρόφους τους που είναι φυλακισμένοι ή σε μεγάλη απόσταση: θα είναι χαρούμενοι με την ανακύκλωση; Θα είναι ευχαριστημένοι με το ίντερνετ και τα κινητά τηλέφωνα; Αυτά είναι ρητορικά ερωτήματα, ξέρω… Διαβάζω πίσω από τις γραμμές το τι πρόκειται να γίνει. Τα πάντα έχουν ένα όριο. Ο φόβος θα παρέλθει… και με λίγη «τύχη» οι κυβερνήσεις θα πέσουν.
19 Μαρτίου.
Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις η λύση μιας σύγκρουσης μπορεί να προκύψει μέσω του «διαλόγου»… κάτι που δεν έχω συνηθίσει γιατί κανονικά δεν ψάχνομαι για προβλήματα, αλλά, όταν αυτά εμφανίζονται, προσπαθώ να τα λύνω. Ο διάλογος με αυτούς που «με βιάζουν» είναι κάτι στο οποίο δεν είμαι καλός… πρακτικά πιστεύω πως στη βία κάποιος πρέπει να απαντήσει με περισσότερη βία: πιο έξυπνο και αποτελεσματικό… όπως είπε ο Sun Tzu στην «Τέχνη του πολέμου»: «όταν επιλέγεις να πολεμήσεις, εσύ είσαι αυτός που πρέπει να διαλέξει το πιο ευνοϊκό πεδίο μάχης και χρονική στιγμή». Προφανώς η μέθοδος του Sun Tzu δεν αντέχει πολύ στη φυλακή.
Ο πανοπτικός τεχνο-φασισμός συμβαίνει στο εδώ και στο τώρα… πρέπει να υπολογίζεις σε αρκετά ασταθές ανθρώπινο υλικό (όταν δεν έχει εκφυλιστεί) που δεν καταλαβαίνει στρατηγική ή πρακτική… αν προσθέσεις και το γεγονός ότι το «πεδίο μάχης» είναι ολοκληρωτικά υπό τη δύναμή τους (μέσω της εξουσίας του δεσμοφύλακα), το μόνο που μένει για ν’ αντισταθούμε είναι ο αυτοσχεδιασμός κι η εξυπνάδα (…).
Οι φύλακες και οι γλείφτες κρατούμενοι έχουν κάνει μια συμμαχία για να ξεχωρίσουν εμάς από τον «τρόπο ζωής τους» έξω από τα κελιά. Το μυαλό είναι ο μυς του έξυπνου ατόμου… και αυτόν τον μυ χρησιμοποιώ περισσότερο (φυσικά ο αγαπημένος μυς εκείνων είναι η γλώσσα…).
22 Μαρτίου.
(…) Στην τηλεόραση μόνο ο «ιός» υπάρχει (…), αν εγώ ήμουν θρησκευόμενος θα ήμουν πεπεισμένος ότι πρόκειται για ένα «θεϊκό» σημάδι… Η τιμωρία του θεού! Αυτό συμβαίνει όταν βρίσκεται με τον αρχάγγελο Γαβριήλ, τον αγαπημένο του, χα χα χα!
Τώρα το ανώτατο δικαστήριο της Πορτογαλίας μπορεί «μόνο» να συμβουλεύεται τον νόμο και να τοποθετήσει τα τηλέφωνα στην άκρη.. διάβασα τις δηλώσεις των δικηγόρων πολλές φορές: είναι πολύ καλές! Μόνο μια ενέργεια κακοπιστίας ή τολμηρή διαφθορά θα συμφωνούσε με αυτή την ανήθικη μαλακία της Τζιρόνα…
24 Μαρτίου.
Στο θέμα του «Covid-19» και στο πώς διάφορες κυβερνήσεις αντέδρασαν (και στην έλλειψη κοινωνικής αντίδρασης), μπορούμε να διακρίνουμε: η Γαλλία κατάφερε να εφαρμόσει μια συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση με μια μόνο κίνηση, η Ιταλία κρατικοποιεί εταιρείες ταχύτατα, το Ισραήλ μπροστά στην «εθνική έκτακτη ανάγκη» θα συνεχίσει με τον Νετανιάχου ως αρχηγό (ακριβώς τώρα, που υπήρχε ένα πολυμερές σύμφωνο για να τον ξεφορτωθεί), ενώ η «δικαιοσύνη» σταμάτησε (όπως και οι δίκες του για διαφθορά)… αν υπήρχε ήδη πλήρης αστάθεια στην αγορά εργασίας, τώρα η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών είναι εντελώς αποκλεισμένη. Θα δούμε αν το ευρώ θα διατηρηθεί ως κοινό νόμισμα. Οι πόλεις φαίνονται να είναι (αυτό που όντως είναι) τοξικές χωματερές, προλεταριακές φυλακές που εξυπηρετούν μόνο τη διαχείριση της μιζέριας και του θανάτου. Όσον αφορά όλα τα είδη ολοκληρωτικών θεσμών -φυλακές, ψυχιατρεία, κέντρα μεταναστών, κέντρα φροντίδας κλπ.- αποτελούν στρατόπεδα επιλεκτικής εξολόθρευσης. Ο ιός επισήμανε τις σχέσεις ισχύος. Εκείνοι που πίστευαν ότι ήταν «προνομιούχοι» στην παλιά κοινωνική τάξη, έχουν ανακαλύψει ότι είναι τόσο ανασφαλείς όσο κι οι υπόλοιποι τους οποίους συνήθιζαν να κοιτούν με περιφρόνηση. Η οικονομία και η δύναμη είναι υπό έλεγχο και στο πλευρό του υπάρχοντος κόσμου, ενώ θα παρουσιαστούν και «μειώσεις προσωπικού». Όπως συμβαίνει και στις ταινίες καταστροφής: όταν η γη δεν είναι πλέον κατοικήσιμη, «διαστημόπλοια» θα έχουν χώρο μοναχά για τους πιο «αναγκαίους»: τον βασιλιά και τους ακολούθους τους, οι υπόλοιποι μπορούν να πεθάνουν.
Με εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίον οι πράκτορες προπαγάνδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης (τηλεόραση και τύπος) ασκούν την δύναμή τους… και τα εργαστήρια μας πουλάνε «ελπίδα» με τη μορφή ενός θαυματουργού εμβολίου. Οι Κινέζοι τεστάρουν ήδη τη φόρμουλά τους (τα ανθρώπινα ινδικά χοιρίδια δε λείπουν), οι ΗΠΑ λένε πως είναι κοντά σε φόρμουλα, η Γερμανία «φαίνεται» να πλησιάζει… μοιάζει με φαρμακολογικό διαγωνισμό για τη μείωση των επιπτώσεων του ιού… καθώς εμείς «ονειρευόμαστε» ένα θαυματουργό φάρμακο που θα μας απελευθερώσει από τον θάνατο, συνηθίζουμε στον αργό θάνατο από το καπιταλιστικό σύστημα. Σε λίγο καιρό καθώς θα μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η «διανομή» φαγητού με κουπόνια θα είναι το πιο λογικό μοντέλο για την επιβίωση του ανθρωπίνου είδους. Ο καπιταλισμός θα μας εξηγεί πως ο «κομμουνισμός» είναι η μόνη πιθανή εναλλακτική: πολίτης σύντροφος, με εμένα κι εσένα από κάτω!
Είναι ενδιαφέρουσες εποχές (μιλώντας πολιτικά), γεμάτος πιθανότητες αρχίζω να κατανοώ το «μικρό τέρας»: θα συνεχίσουμε να αγνοούμε το ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός; Ή θα δουν περισσότερα παιδιά ότι η εξουσία είναι γυμνή; Θα συνεχίσουμε να είμαστε εθελοντές και υποκριτικοί υπηρέτες; Ξέρω… αυτά είναι ρητορικά ερωτήματα ξανά… το μόνο πράγμα που ξέρω είναι ότι όσο το χειρότερο (η οικονομία) τόσο το καλύτερο (για τις εναλλακτικές λύσεις). Πολλοί ξεχνούν ότι «εκείνοι που μετράνε λιγότερο» είναι «οι πολλοί» στον κόσμο, και ότι ο μόνος επιβλαβής ιός που θα πρέπει να εξολοθρεύσουμε είναι ο καπιταλισμός και η αυταρχική του βία που μας παραλύει αμείλικτα…
(…) Με «διασκεδάζει» να παρακολουθώ πόσο γελοίοι είναι οι δυνατοί όταν ανακοινώνουν ότι «οι δυνάμεις ασφαλείας» κάνουν οτιδήποτε είναι δυνατό, «κοινό καλό»… ούτε είναι «ασφαλείς» από τον ιό (στην πραγματικότητα στην Πορτογαλία υπάρχουν ήδη προσβεβλημένες ομάδες μπάτσων, γιατρών, νοσοκόμων, πολιτικών κλπ), και τον αγώνα μεταξύ του «καλού και του κακού» τον αφήνουμε στον Νίτσε που ήξερε τι έγραφε σχετικά με αυτό.
(…) Εντάξει, το αν θα εκδοθώ ή το αν αφεθώ ελεύθερος επαφίεται στο Ανώτατο δικαστήριο της χώρα αυτής και δεν το βλέπω να συμβαίνει αυτό τη στιγμή αυτήν… εννοώ πως τα δικαστήρια έχουν ήδη σταματήσει, και τότε (όταν αρχίζουν να λειτουργούν ξανά) εμείς θα πρέπει να αναλογιστούμε τους δύο επόμενους μήνες στο Ανώτατο και λίγο περισσότερο στο Συνταγματικό (…).
Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να συγκεντρωθώ (όχι να «αγχωθώ») σε πιο άμεσες ανάγκες όπως το να φροντίζω την υγεία μου, να αθλούμαι, να διαβάζω (…). Δεν έχω θανατική ποινή ή θανατηφόρα ασθένεια… αυτό που βιώνουμε είναι μια κατάσταση ξεκάθαρης πολιτικής δίωξης όπου χρησιμοποιούν οτιδήποτε μπορούν για να με γαμήσουν… αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο (…). Έχω μόνο να συγκεντρωθώ στην αντίσταση (όπως πάντα έκανα) και να πάρω πίσω την ελευθερία μου μια και καλή.
26 Μαρτίου.
Πραγματικά, τίποτα καινούριο δε συμβαίνει… από τότε που η σύνδεση με το έξω κόπηκε, τα μόνα πράγματα που έχουν αλλάξει είναι το καθεστώς της φυλακής και η συμπεριφορά φυλάκων και κρατουμένων: οι φύλακες πιστεύουν ότι είναι «επίγειοι θεοί», και οι φυλακισμένοι σέρνονται σα σκουλήκια για ν’ «απολαύσουν» μερικά ψίχουλα πίσω από τις πλάτες άλλων κρατουμένων… η παρατήρηση της συμπεριφοράς του πρώτου και του τελευταίου είναι ενδιαφέρουσα για εκείνους που ασχολούνται με την ψυχολογία, ακόμα και με την ανθρωπολογία…
(…) Περιμένω να τελειώσει η περίοδος του βιο-φασισμού, της συγγενούς δικτατορίας και της απολυταρχικής απομόνωσης… αυτή τη στιγμή παρακολουθώ έναν «καθηγητή» στην τηλεόραση, ο οποίος λέει ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε να μην φιλιόμαστε και αγκαλιαζόμαστε βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα… είναι άρρωστοι! Είναι παρηγορητικό να ξέρουμε ότι είμαστε ανεξάρτητοι και όχι κομμάτι μιας ομοιόμορφης μάζας που κινείται κατευθείαν προς την άβυσσο.
27 Μαρτίου.
(…) Πιστεύω πως θα παραμείνω σε αυτές τις συνθήκες τουλάχιστον μέχρι τον τέλος Απριλίου/αρχές Μαΐου… ευτυχώς έχω αποκτήσει εμπειρία (και χωρίς έναν απειλητικό «ιό» επιπλέον) διαφόρων συνθηκών «προφύλαξης» και λοιπών καταστάσεων «καραντίνας»… έτσι, εγώ «προσαρμόστηκα» (ψυχολογικά) σε τέτοιες καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης» χωρίς προβλήματα…
Όσο για τον «ιό», δεν μπορώ να πω αν τον είχα χωρίς να δείξω συμπτώματα ή αν δεν ήρθε ποτέ εδώ… από το γεγονός ότι εδώ είμαστε λίγο περισσότερα από τα 20 άτομα, ενώ είμαστε χωρισμένοι (βγαίνουμε στην αυλή ανά 8 άτομα), και απ’ το ότι προσωπικά συναναστρέφομαι μόνο με έναν από τους άλλους κρατούμενους, νομίζω είναι απίθανο να συμβληθώ με τον επιβλαβή–συνεργάτη «κορονοϊό»… αλλά… δεν το σκέφτομαι και πολύ, προτιμώ να κάνω κάμψεις, καθίσματα, κοιλιακούς και τέτοιου είδους πράγματα. Είμαι πολύ δυνατός. Το να είσαι εκ φύσεως δυνατός δεν αποτελεί εχέγγυο για τίποτα, δεδομένου ότι το «μικρό τέρας» επιτίθεται στους πνεύμονες, και αυτή ακριβώς είν’ η αχίλλειος πτέρνα μου (…). Εδώ παίρνουν τις θερμοκρασίες μας εδώ και εβδομάδες… ο μόνος κίνδυνος είναι οι φύλακες που έρχονται «απ’ έξω» : είναι οι μόνοι «παράγοντες κινδύνου»… απ’ ότι βλέπω στην τηλεόραση, οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν σε κέντρα φροντίδας μολύνθηκαν από τους «φροντιστές» τους (αναλογιζόμενοι πως κι αυτοί δεν είχαν επισκέψεις λίγο πολύ την ίδια περίοδο με τους φυλακισμένους) που δεν υποβάλλονταν σε «τεστ», νομίζοντας πως αυτό το θέατρο της κοινωνικής απομόνωσης πρακτικά στήθηκε για την «προστασία» «των ομάδων υψηλού κινδύνου». Προφανώς οι δεσμοφύλακες επίσης δεν «υποβάλλονται σε τεστ»… μόνο εκείνοι με συμπτώματα… τελικά το ζήτημα της «πρόληψης» και του «ορθολογισμού» από το στρατηγικό σχέδιο υγείας είναι γελοίο και παράλογο. Ας μην αναφέρω το γεγονός πως το υψηλότατο ρίσκο της μόλυνσης παρουσιάζεται στα νοσοκομεία και από τις «ιατρικές υπηρεσίες». Όλα είναι σκέτη τρέλα.. Εγώ ελπίζω μόνο αυτή η μαζική υστερία να τελειώσει όσο πιο σύντομα γίνεται γιατί κανείς και τίποτα δεν μπορεί να «μας προστατεύσει» ή «να μας φροντίσει», ακριβώς το αντίθετο…
(…) Σκατά! Η έφεση στο Ανώτατο απορρίφθηκε! Για να πάω στην Ισπανία αμέσως! Είναι «τρομακτικό»… ελπίζω ότι θα το καθυστερήσουν λίγο παραπάνω, αλλά δεν υπολογίζω σε αυτό… το να πάω εκεί ακριβώς στη μέση του πανδημικού και απολυταρχικού χάους των φυλακών… και είμαι ασθματικός. Ποτέ δεν είχαν μια τόσο ευνοϊκή κατάσταση για να με βγάλουν απ’ τη μέση χωρίς να λερώσουν τα χέρια τους… γαμώ το!
30 Μαρτίου.
Είδα ένα βίντεο στην πορτογαλική τηλεόραση το οποίο τράβηξαν με ένα κινητό τηλέφωνο κάποιοι κρατούμενοι στο Custoias (στο Πόρτο)… με έκανε να χαμογελάσω το να δω αυτούς τους τρεις με κουκούλες να απειλούν να κάψουν τις φυλακές με ένα «revolucao»… όπως ανέφεραν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τρεις κρατούμενοι μολύνθηκαν στο Custoias, οι φυλακισμένοι ξεκίνησαν να τρελαίνονται σχετικά με «τον θάνατο από την μετάδοση του κορονοϊού» και στην τηλεόραση ήδη μιλάνε για μια απίθανη κατάσταση (αισιόδοξες συγγνώμες και παρόμοια πράγματα) στις φυλακές του βορρά. Απ’ όσο ξέρω στις μεγαλύτερες φυλακές του Πόρτο, είναι πιθανό να ξεσπάσουν μερικές εξεγέρσεις ήδη αυτή την εβδομάδα… Θα έλεγα πως η Custoias και η Pasos de Ferreira θα είναι από τις πρώτες. Αυτές είναι υπερπλήρεις φυλακές (πάνω από χίλιοι κρατούμενοι σε κάθε μια), όπου οι φύλακες δε δέχονται κανέναν έλεγχο… δεν είναι σαν αυτή την τρύπα που στους 30 κρατούμενους με το ζόρι 2-3 είναι εντάξει και οι υπόλοιποι δεν είναι ικανοί ούτε να ρίξουν λίπασμα σε ένα πατατοχώραφο.
Ο λόγος για τον οποίον πιστεύω ότι θα ξεσπάσουν εξεγέρσεις, δεν είναι εξαιτίας του βίντεο (φιλτραρισμένο από τα μίντια) με τους κουκουλωμένους τύπους και το τι λένε (απειλούν) ότι μπορεί να συμβεί… αλλά γιατί εγώ ξέρω ότι σε απελπισμένους ανθρώπους μπορούν να γεννηθούν ο φόβος και η αίσθηση «αδικίας»… στην τελική (σαν εμάς) έχουν μείνει για ένα μήνα χωρίς επισκέψεις, χωρίς φαγητό ή ναρκωτικά… και αυτό, επιπρόσθετα με το βομβαρδισμό των μίντια σχετικά με τον ιό, είναι ο τέλειος συνδυασμός για μια καταιγίδα (…).
(…) Έχουν ήδη αρχίσει να απελευθερώνουν κρατουμένους με συνολικές ποινές (ή υπολειπόμενες ποινές) μικρότερες των 2 ετών… εκείνους που έχουν άδειες (στην Πορτογαλία είναι 1000 κρατούμενοι σε σύνολο πληθυσμού 12000) και τους ηλικιωμένους-αρρώστους… αν σκεφτούμε ότι ο φυλακισμένος πληθυσμός της Πορτογαλίας είναι ο γηραιότερος στην Ευρώπη (το 30% είναι άνω των 60), αυτό μαρτυρά έναν μεγάλο αριθμό απελευθερώσεων… ψευδαίσθηση και απόγνωση είναι παράγοντες του «έλεγχος ή χάος»… δεδομένου ότι οι Γερμανοί (και νομίζω η Ισπανία και η Ιταλία έκαναν το ίδιο) έθεσαν σε ισχύ τις συστάσεις της Ε.Ε. με την απελευθέρωση κρατουμένων, οι Πορτογάλοι θα ακολουθήσουν «την υπαγόρευση»…
Τι σύμπτωση! Στις μεσημεριανές ειδήσεις, μιλούν ακόμα για τους κρατουμένους… λένε ότι ο αριθμός των ηρεμιστικών διπλασιάστηκε (το λένε ξεκάθαρα και απλά), το αιτιολογούν λέγοντας ότι η πλειοψηφία είναι τοξικοεξαρτημένοι, και αυτό επιπρόσθετα σε τούτη την κατάσταση εγκλεισμού και συνωστισμού, όπου το άγχος και ο φόβος πολλαπλασιάζονται, και μπλα μπλα μπλα.
Ο «ιός» ανέδειξε αυτό που λέγαμε και υποπτευόμασταν για μεγάλο χρονικό διάστημα: κεφάλαιο και κράτος είναι ο Μολώχ που πρέπει να καταστραφεί… η «εποχή» των τεχνοκρατών και των «σοσιαλδημοκρατών» χρησιμοποίησε ήδη την «ιστορική κάρτα» μπροστά στα μάτια ολόκληρου του κόσμου. Οποιοσδήποτε αυτή την στιγμή (και μετά την τελευταία αίσθηση του βιο-φασισμού) συνεχίζει να πιστεύει σε «δικαιώματα» είναι πλήρως ηλίθιος…
Σχετικά με τα «προληπτικά για τον κορονοϊό» μέτρα στη φυλακή, από την αρχή είδαμε ξεκάθαρα ποιου τα «δικαιώματα» «περιορίζονται» πρώτα: όλων εκείνων που στοιβάχτηκαν σε κλειστά ιδρύματα σαν ανθρώπινα κρέατα. Ποιο ήταν το νόημα της διακοπής των επισκέψεων ενώ οι φύλακες και οι τεχνικοί τριγυρνούν στα ιδρύματα χωρίς μάσκες και γάντια; Το ερώτημα είναι ρητορικό, καθώς η απάντηση φέρνει στο φως, μέσω των γεγονότων, το ποιος ήταν εκείνος που πραγματικά μόλυνε τους ηλικιωμένους στα κέντρα φροντίδας… τώρα προκύπτει ερώτημα σχετικά με τα μολυσμένα κέντρα φροντίδας της Πορτογαλίας… σχεδόν όλα είναι!
Η διοικητής του συστήματος υγείας, Graca Freitas, είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για εκατοντάδες νεκρούς και μολυσμένους στα κέντρα φροντίδας… και όχι μόνο! Δε θα ήταν «λογικό», δεδομένου ότι έκοψαν έναν πιθανό τρόπο μετάδοσης (οικογενειακές επισκέψεις), να επεκτείνανε τον «κύκλο προφύλαξης» κάνοντας τεστ στους φροντιστές για Covid-19 και μοιράζοντάς τους γάντια και μάσκες; Προφανώς! Αλλά η κυρία αυτή έκανε τα ίδια και στις φυλακές!
Μόνο τώρα (από τις 30 Μαρτίου) μπήκαν οι δεσμοφύλακες με γάντια και μάσκες… και, θεωρητικά, μόνο τώρα τους «έκαναν τεστ»… και γιατί; Επειδή μόνο τώρα βγήκε δημόσια ότι τα κέντρα φροντίδας μολύνθηκαν σχεδόν όλα. Και μόνο τώρα (από τις 28 Μαρτίου) αναγνώρισαν 3 μολυσμένους υπαλλήλους στην φυλακή Custoias (στο Πόρτο)… σήμερα (1η Απριλίου) μάθαμε από την τηλεόραση ότι 25 «κρατούμενοι» απομονώθηκαν στην φυλακή Santa Cruz Do Bispo και τουλάχιστον ένας είναι θετικός στον Covid-19…ίσως οι ιδρυματικοί υπάλληλοι έχουν ανοσία στον Covid-19; Προφανώς όχι. Μια ανάγνωση των γεγονότων μάς δείχνει ότι δεν υπήρχε σχεδιασμένη στρατηγική ή δεν είχαν υιοθετήσει τα επαρκή μέτρα προφύλαξης. Η διοικητής των υπηρεσιών υγείας, Graca Freitas, άσκησε τη δύναμή της σε αυτά τα ιδρύματα απλά α) γιατί «ασθενείς» και «κρατούμενοι» δεν μπορούν να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους, και β) επειδή φύλακες και εργαζόμενοι δεν αμφισβήτησαν την εξουσία της.
Άλλο ένα ερώτημα είναι: πώς είναι πιθανό ότι οι οικογένειες, φίλοι κλπ. των κρατουμένων και των ασθενών επέτρεψαν όλο αυτό να συμβεί; Θα σου δώσω την απάντηση: τυφλή εμπιστοσύνη στις αρχές και στους τεχνικούς, ο ίδιος φόβος και η ίδια έλλειψη απαντήσεων μπροστά στο άγνωστο… είναι λυπηρό, αλλά αυτό δείχνει πως οι ψευδαισθήσεις και η εμπιστοσύνη που οι «πολίτες» δείχνουν στις «αρχές», καθιστούν εφικτό για τους τελευταίους να επενδύσουν σε αυτό έτσι ώστε οι οικογένειες να μεταμορφώνονται σε φυλακισμένους ή ασθενείς, «πεθαίνοντας» από αμέλεια των αρχών…
Απομονωμένοι, χωρίς επισκεπτήρια (σε μερικά μέρη χωρίς mail και κινητά τηλέφωνα), ένα τμήμα της κοινωνίας παραμένει στο έλεος του βιο-φασίστα Μολώχ… και «η κοινωνία» παραμένει κλειδωμένη στα σπίτια χωρίς δικαίωμα για απεργία, διαδηλώσεις, εργασία κλπ., και οι άστεγοι μπορούν να πεθαίνουν ελεύθερα στους δρόμους ή σε αθλητικές τέντες… εδώ έχουμε ένα πορτραίτο της καπιταλιστικής κοινωνίας! (…) Αν καταφέρουν να κλειδαμπαρώσουν την κοινωνία σε ολάκερο τον κόσμο, φαντάσου τι μπορούν να κάνουν με τους κρατουμένους, τους μετανάστες, τους ηλικιωμένους και όλους όσους είναι στις φυλακές των δολοφόνων και αυτουργών γενοκτονιών!
Εσύ μπορείς (και πρέπει) να δημοσιεύσεις όλα όσα γράφω. Φυσικά θα υπάρχουν εναλλακτικές για να συμβιβάσουν «καραντίνα» και «εξωτερική επικοινωνία», αλλά δεν είμαστε όλοι ίσοι…
Τις επόμενες εβδομάδες το δράμα της εμφάνισης του Covid-19 στην Πορτογαλία θα αρχίσει… βλέποντας ένα μάτσο ανίκανους στο υπουργείο Υγείας και Δικαιοσύνης, θα δούμε πόσα «φορτηγά- ψυγεία» θα χρειαστούν για τους νεκρούς στις φυλακές και σε άλλα κλειστά κέντρα.
3 Απριλίου.
(…) Λίγη σημασία έχει αν ήταν ένα εργαστήριο ή η φύση που δημιούργησε αυτόν τον ιό… ήταν απαραίτητο. Και δεν έχει πολλή σημασία αν θα μολύνει εμένα ή τη μητέρα μου. Η φύση είναι αδιάλλακτη, και το ανθρώπινο είδος πρέπει να το σέβεται αυτό και να το φοβάται. Δεν υπάρχει Φύση «που να είναι φτιαγμένη για να ταιριάξει» στο ανθρώπινο είδος, δεν είναι «ανθρώπινη πηγή». Όλη η περιφρόνηση κι η επιστημονική υπεροψία πρέπει να τρομάζει από αυτό. Αυτή τη φορά ο ιός ήταν αγαθός, χτύπησε μόνο 2% του ανθρώπινου είδους και έδειξε έλεος στα παιδιά. Ήταν λιγότερο θανατηφόρος, ταξικά προκατειλημμένος, ρατσιστικός και σεξιστικός από τον καπιταλισμό. Είναι περίεργο πως οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο έναν ιό τέτοιου είδους από τον τεχνο-βιομηχανικό καπιταλισμό… Είμαι πεπεισμένος ότι αν ο καπιταλισμός καταστραφεί μπορούμε να φτιάξουμε κάτι καλύτερο… χειρότερο από τον καπιταλισμό (και διάφορες παραλλαγές) δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε: αυτό είναι σίγουρο. Έτσι, ελπίζω ότι ο ιός δε θα είναι περιορισμένος, ότι θα είναι εκ φύσεως σκληρός… Δε θα ήθελα να περιοριστεί όλο αυτό σε έναν «τρόμο» και να βλέπω βλάκες να φοράνε μπλουζάκια με το μήνυμα: «επέζησα από τον «Covid-19». Ο πολιτισμικός κυνισμός πρέπει να χαθεί. Δεν είναι η 11η Σεπτεμβρίου με «ήρωες» και «κακούς» που συνεχίζουν να φροντίζουν τα πάντα μετά τον «τρόμο» (…).
Τις προάλλες είδα μια εκπληκτική (ή και όχι) ιστορία στην τηλεόραση: ένας πορτογαλικός τηλεοπτικός σταθμός (TVI) μετέδιδε «νέα» ενός κέντρου περίθαλψης… ξαφνικά η «ομάδα» των cameramen συνειδητοποίησε πως μια ηλικιωμένη κυρία προσπαθούσε να δραπετεύσει από πίσω αφαιρώντας έναν φράχτη… Τι έκαναν «οι δημοσιογράφοι» που «πληροφορήθηκαν» (σε κινδυνολογικούς τόνους) σχετικά με το δράμα που ξεδιπλώνεται εκεί μέσα; Καλέστε τους φροντιστές να κλειδώσουν πάλι την ηλικιωμένη! Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι απλό: δεν υπάρχει καμία ενσυναίσθηση και/ή συμπάθεια απέναντι στο ηλικιωμένο άτομο που ψάχνει για ελευθερία, για τη δυνατότητα ζωής, όχι. Το δράμα είναι γι’ αυτούς που παραμένουν κολλημένοι στην τηλεόρασή τους, είναι η αντικειμενικότητα και η επιμέλεια των πληροφοριών… έπειτα βγάζουν τα τηλέφωνά τους και ρουφιανεύουν, ούτως ώστε η υποτιθέμενη «μολυσμένη ηλικιωμένη» που «απειλεί» την ασφάλειά «μας» να συλληφθεί ξανά: το θύμα είναι ένας εγκληματίας! Έτσι, συμπάσχω με την ηλικιωμένη κυρία και εύχομαι τον χειρότερο θάνατο δαύτων των ρουφιάνων.
(…) Είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα αντιδράσουν οι άνθρωποι μετά από αυτήν την εξαναγκαστική φυλάκιση, πώς θα είναι η οικονομία, πώς θα καταλαβαίνονται οι άνθρωποι αναμεταξύ τους. Θα επιβιώσει το ευρωπαϊκό κατασκεύασμα; Θα ανοίξουν τα σύνορα; Θα επανέλθουν τα αεροπλάνα, ταξιδεύοντας στους ουρανούς από ένα μέρος σ’ ένα άλλο; Αν η ανεργία είναι τόσο σοβαρή όσο αναμένεται, τι θα κάνουν οι άνθρωποι; Ποιες θα είναι οι «συνέπειες» της εξαναγκαστικής συνύπαρξης: Αυτά είναι ερωτήματα που πραγματικά μού κεντρίζουν το ενδιαφέρον και την περιέργεια. Επίσης, αναρωτιέμαι σε ποιον βαθμό και μέχρι πότε οι «πολίτες» θα είναι προετοιμασμένοι να παραμένουν σε υποχρεωτική «καραντίνα».
4 Απριλίου.
(…) Προσέχω (και αναλύω) το πρόγραμμα «ειδήσεων» σχετικά με τις δοκιμές ορού που προτείνουν να κάνουν (ή κάνουν ήδη) σε χώρες όπως η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα για να ανακαλύψουν ποιοι άνθρωποι έχουν ανοσία στον ιό. Όλο αυτό μάς δείχνει πως η νεοφιλελεύθερη αγορά ήδη ξεδιαλέγει το «πιο κατάλληλο» εργατικό δυναμικό… αυτή η παγκόσμια «έκτακτη ανάγκη» έδωσε στα κράτη και στο κεφάλαιο μια τεράστια ποσότητα «προσωπικών» δεδομένων που αφορούν «πολίτες» και πελάτες… έτσι, τώρα θα βιώσουν τι σημαίνει να είσαι υπό καθεστώς υψηλής παρακολούθησης όπως η F.I.E.S, σε πρώτο βαθμό, δεύτερο βαθμό και/ή ανοιχτό καθεστώς. Όλη μέρα στολές παντού: αστυνομία, στρατιώτες και δεσμοφύλακες, ελεγκτές και τραπεζίτες.. (…) και, τέλος πάντων, η εμπειρία της «καραντίνας» τούς έχει ήδη προετοιμάσει για την είσοδό τους στις «κατοικίες- φυλακές», κλειδωμένοι και δίχως δικαιώματα, με παρακολούθηση και μηδενικό «έλεγχος» επί των δικών τους ζωών.
Τώρα είναι που είμαστε όλοι φυλακισμένοι…
Τώρα είναι που είμαστε όλοι φυλακισμένοι και γνωρίζουμε πώς είναι να νιώθουμε λαχτάρα, να μισούμε και ν’ αγαπάμε…
Να νιώθουμε λαχτάρα για τον περίπατο κάτω απ’ τον ουρανό με τη θάλασσα να σκάει στα βράχια.
Να νιώθουμε λαχτάρα για να συναντήσουμε τους φίλους μας και να μπορούμε να τους αγκαλιάσουμε.
Να νιώθουμε λαχτάρα για τους αγαπημένους που λατρεύουμε να φιλάμε.
Να νιώθουμε λαχτάρα για οτιδήποτε που δε μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε στο τώρα.
Τώρα που είμαστε όλοι φυλακισμένοι ξέρουμε πώς είναι το να μισείς…
Να μισείς τη μονοτονία και τις βαρετές συζητήσεις που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε.
Να μισούμε τη σηπτική φυλάκιση που περιορίζει και πνίγει την ελευθερία μας.
Να μισούμε τις μέρες και τις νύχτες που διεδέχονται η μια την άλλη, δίχως τίποτα άλλο.
Να μισούμε την εγωιστική συμπεριφορά των άλλων, κάτι που δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε.
Τώρα που είμαστε όλοι φυλακισμένοι ξέρουμε πώς είναι το ν’ αγαπάμε…
Ν’ αγαπάμε τη φύση που μας επιτρέπει ν’ αναπνέουμε.
Ν’ αγαπάμε τη νοημοσύνη που μας καλεί να ονειρευτούμε.
Ν’ αγαπάμε την ευαισθησία που μας κάνει να απολαμβάνουμε.
Ν’ αγαπάμε την ελευθερία να υπάρχουμε.
Τώρα που είμαστε όλοι φυλακισμένοι, είναι καιρός να σκεφτούμε…
Gabriel Pombo Da Silva
Πηγή: 325
Μετάφραση: Lobo Negro
Leave a Reply