«Δεν μας αρμόζει ούτε είμαστε οι κατάλληλοι να εκφωνήσουμε επικήδειο. Εμείς διαλέγουμε μέσα απ’ την θλίψη, τον πόνο, την οργή να γεννάμε αχαλίνωτες σκέψεις και να τις μετουσιώνουμε σε πράξεις. Πράξεις φτιαγμένες από αίμα, από φωτιά, από σπασμένες τζαμαρίες, λεηλατημένες τράπεζες και πύρινα οδοφράγματα. Μέσα στις ατελείωτες νύχτες και σ’ αυτές τις ετοιμοπόλεμες μέρες βαδίσαμε, τρέξαμε, ουρλιάξαμε απαλλοτριώνοντας και καίγοντας, αφήνοντας πίσω μας τ’ αποκαΐδια του σάπιου κόσμου σας και την κοινωνική ηθική κατακρεουργημένη. Αυτή είναι για εμάς η Ζωή και το οριστικό μας φευγιό δεν υπάρχει παρά μόνο μέσω των μοναχικών δρόμων του Θανάτου. Στον κόσμο που ζούμε και για τις επιλογές που αρματωθήκαμε, έχουμε μάθει πως ο Θάνατος είναι η τελική στιγμή της Ζωής.»
Συμμορίες Συνείδησης
«Ορκιστήκαμε να μην θάψουμε το τσεκούρι του πολέμου αυτές τις στιγμές άνθισης της ανταρσίας, όπου το τοπίο ξεθολώνει, οι ισορροπίες της ειρηνικής και δημοκρατικής συμβίωσης ξεχαρβαλώνουν και η όξυνση ενός νέου εμφυλίου πολέμου ευδοκιμεί. Μετά τον Δεκέμβρη κάτι καινούριο γεννιέται. Οι υπέροχες στιγμές αυθόρμητης μηδενιστικής βίας στους δρόμους βάλανε σε επιταχυντική τροχιά τις διαδικασίες ατομικής συνειδητοποίησης και συλλογικής ζύμωσης όσων δεν καλύπτονται από 5, 10 ή 100 μέρες φωτιάς. Η ανταρσία στελεχώνεται απο όλο και περισσότερους που είναι έτοιμοι να παίξουν τα πάντα χωρίς καμία καβάτζα. Τα χτυπήματα πολλαπλασιάζονται και οι ομάδες ξεπηδούν η μια μετά την άλλη. Οι χαλαρές σχέσεις φιλίας αντικαθιστούνται απο συντροφική εμπιστοσύνη που γεννιέται εκεί που πρέπει. Στα πεδία μάχης που εμείς επιλέξαμε. Η πολυπόθητη κοινωνική πόλωση και διχόνοια αρχίζει να οικοδομείται.»
Συμβούλιο Αποδόμησης της Τάξης
6 Δεκέμβρη του 2008, και μία τομή στο ιστορικό συνεχές της ελληνικής αστικής δημοκρατίας σημαδεύτηκε από μία απόφαση και μία υπόσχεση, αποτυπωμένες στις συνειδήσεις των εξεγερμένων με τη στάχτη των εμπορικών ναών, το αίμα των τραυματισμένων μπάτσων και τα θρύψαλλα των κατεστραμμένων οχημάτων: Τίποτα όπως πριν – Καμία ανακωχή με το υπάρχον. Νέες αρνήσεις σφυρηλατήθηκαν, παλιές έχθρες εντάθηκαν, καινούριες επιθυμίες θέριεψαν, διαφορετικές διαδρομές ζωής συναντήθηκαν δημιουργώντας ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Όπως, όμως, κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ για όσους συνεχίζουν να πορεύονται κάθε μέρα με οδοδείκτη την επιμονή για λυσσαλέα, αδιάκοπη ρήξη με το υπάρχον, ωσαύτως κανένας Δεκέμβρης δε σήμανε την αρχή της αναρχικής επίθεσης στην κυριαρχία.
Οι δρόμοι καταλήφθηκαν θριαμβευτικά, στερώντας τους από το πνεύμα όσων τους θεωρούσαν ένα ακόμη τμήμα της μίζερης καθημερινής τους περιπλάνησης μεταξύ δουλειάς, σπιτιού, διασκέδασης και πλήξης. Οι χριστουγεννιάτικα στολισμένοι ναοί του εμπορεύματος φώτισαν για πρώτη φορά τα δικά μας όνειρα ενόσω παραδίδονταν στις έκλυτες φλόγες των οργισμένων συντρόφων μας. Οι θαλερές ιαχές των εξεγερμένων και οι μεγαλειώδεις κρότοι από την καταρρέουσα μητρόπολη αντικατέστησαν τη χλαπαταγή των διερχόμενων οχημάτων. Τα στιγμιότυπα των βέβηλων φιλοδοξιών μας κοινοποιήθηκαν και υλοποιήθηκαν μέσα σε μια διάρκεια μικρότερη από τον χρόνο ανάφλεξης ενός εμπρηστικού μηχανισμού. Οι πιο βάρβαρες και περιθωριοποιημένες από την εξευγενισμένη ηθική των υπηκόων της δημοκρατίας επιθυμίες μας μετατράπηκαν σε επιτακτική ανάγκη ενός μεγάλου και ετερόκλητου πλήθους, το οποίο πλέον αρνούταν εμπράκτως ό,τι καθόριζε την αφομοιωμένη υπόστασή του. Ένστικτα ζωντάνεψαν, αντιθέσεις αναδείχθηκαν, ρολόγια έσπασαν και τα σχέδια για το μέλλον κατέληξαν προσανάμματα για τις φωτιές τού σήμερα. Ο Μηδενισμός μας έγινε η απελευθέρωσή τους, και η απελευθέρωσή τους λύτρωσε τον Μηδενισμό μας από την αφάνεια και τη μοιρολατρία.
Για όλους του παραπάνω λόγους, ο Δεκέμβρης του ’08 θα αποτελεί ορόσημο στο μνημονικό κάθε αναρχικού μαχητή και κάθε εξεγερμένης αγωνίστριας. Γιατί, εκείνες τις βαθύσκιωτες νύχτες, ο πόλεμος με το υπάρχον δεν ήταν απλά ένας ευσεβής πόθος στην ευερέθιστη φαντασία κάποιων ανυπότακτων μειοψηφιών, αλλά η άμεσα προσιτή σε όλους κοινή πραγματικότητα. Τώρα, στο γέρμα αυτής της έκλαμψης γενικευμένης ανταρσίας, κρίνουμε πως αναγκαιότητα συνιστά να μην επιτρέψουμε στις εικόνες (παρά τον τεράστιο αριθμό τους) να επικαλύψουν το νόημα. Η νοσταλγία και ο πόθος για ό,τι φαινομενικά παρήλθε είναι κακός οδηγός για όποιον και όποια αναζητά τρόπους να αγωνιστεί σήμερα. Η μνημόνευση και η καθιέρωση επετείων είναι ο τρόπος του εξουσιαστικού πολιτισμού και της πολιτικής ομαλότητας να χτίζει ταφόπλακες και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά ό,τι είναι στο χέρι μας να διατηρηθεί ζωντανό. Το παρελθόν, οι διεγραμμένες μέρες από τα ημερολόγια, τα γέλια ή τα δάκρυα για ό,τι παρήλθε, οι ακίνδυνες αναμνηστικές εκδηλώσεις, είναι κατασταλτική μέθοδος προκειμένου να εξωστρακίζεται στη διάσταση του παρελθόντος ό,τι αποτελεί ενεργή απειλή για την τάξη στο σήμερα. Καθώς οι κοινωνίες μας προσανατολίζονται στο μέλλον, το παρελθόν είναι ο τόπος του μη υπαρκτού. Εμείς όμως διαφωνούμε, και γι’ αυτό επαναλαμβάνουμε πως κανένας Δεκέμβρης δεν άρχισε και δεν τέλειωσε ποτέ. Ο Δεκέμβρης του ’08 απειλεί τώρα την εξουσία, όπως την απειλούσε και πολλές μέρες πριν τον σπαραχτικό θάνατο του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο Δεκέμβρης θα απειλεί την εξουσία, όσα χρόνια κι αν μετρήσει μακριά από εκείνη τη μέρα.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΙ ΘΡΥΑΛΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗΔΩΝ
ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ, ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ
ΑΝΕΙΡΗΝΕΥΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ
Δ.Ο. Ragnarok
ΥΓ.: Το ότι ο Δεκέμβρης είναι απειλή στο σήμερα, το απέδειξε και η φετινή 6η. Δε ζούμε χούντα: Η χούντα θα ζήλευε την αστική δημοκρατία. Οι 143 συλλήψεις και το μπαράζ αστυνομικών αυθαιρεσιών, απονενοημένων κινήσεων επίδειξης δύναμης και σκατοψυχιάς (από το τσούρμο των κωλοπαιδαράδων της ΕΛ.ΑΣ., που όλες οι βρισιές του κόσμου δεν αρκούν για να περιγράψουν τη μικροπρέπειά τους και τη σβουνιά που έχουν για εγκέφαλο), δε θυμίζουν εικόνες απ’ το ζοφερό παρελθόν, αλλά προοικονομούν το ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που καιροφυλακτεί, αν δεν οργανωθούμε κι αν δεν αντισταθούμε στη βαρβαρότητα των καιρών, στη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των διακρατικών ανταγωνισμών, στη βαρβαρότητα της δήθεν “ουδετερότητας” και των “ίσων αποστάσεων”, στη βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού που επελαύνει με πρόφαση την πανδημία. Δύναμη στις συλληφθείσες και τους συλληφθέντες της 6ης Δεκέμβρη 2020. Δύναμη σε όσους και όσες στάθηκαν στα πόδια τους και διεκδίκησαν τη δημόσια παρουσία τους και την αξιοπρέπειά τους.
*
Μια προβολή από τον Βόλο για τις μέρες της Εξέγερσης του ’08
Leave a Reply