Εν μέσω εκτεταμένων κινητοποιήσεων εντός των χιλιάνικων φυλακών για την αποκατάσταση της διεξαγωγής επισκεπτηρίων με αξιοπρεπείς όρους για τους κρατουμένους, και 10 χρόνια μετά τη σφαγή στη Φυλακή του Σαν Μιγκέλ, η Mónica Caballero μαζί με δύο ακόμα κρατούμενες της πρέρυγας “Connotación Publica” ξεκίνησαν απεργία πείνας, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με την απεργία πείνας που διεξάγεται ήδη στη Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας.
Παραθέτουμε πιο κάτω τη διακήρυξη της Mónica, η οποία παρέχει μια ιστορική καταγραφή των διάφορων γεγονότων αντίστασης και αγώνα που σημάδεψαν αυτή τη φυλακή:
Δέκα χρόνια απ’ τη σφαγή στη Φυλακή του Σαν Μιγκέλ: Η μνήμη και η ιστορία του αγώνα
Αναμφίβολα, υπάρχουν μέρη σημαδεμένα από χιλιάδες ιστορίες. Αν οι ψηλοί τοίχοι των φυλακών μπορούσαν να μιλήσουν για τα βιώματα όσων βρέθηκαν (και βρίσκονται) έγκλειστοι πίσω τους, θα είχαν ίσως να μας διηγηθούν πολλές ιστορίες. Θα μας έλεγαν ιστορίες με φτωχούς ανθρώπους για πρωταγωνιστές, ή ίσως θα μας μιλούσαν για την απέραντη λαχτάρα για λευτεριά που ξεχειλίζει τις καρδιές όσων διαβιούν στα κελιά και στα μπουντρούμια.
Δυστυχώς, όμως, οι τοίχοι των φυλακών είναι σιωπηλοί μάρτυρες των βιωμάτων των ανθρώπων που βρίσκονται κλειδαμπαρωμένοι από πίσω τους. Το να μιλάμε για το τι συμβαίνει στα μέρη αυτά είναι ευθύνη όσων από ‘μάς βρίσκονται αιχμάλωτοι της εξουσίας, και όσων από ‘μάς θέλουν να τερματιστεί το παρόν σύστημα τρόμου.
Η ιστορία των κρατουμένων είναι η δική μας ιστορία, και δεν μπορεί να αφανιστεί. Στις φυλακές βασιλεύει η θλίψη. Είναι αφέντης και κυρίαρχος. Είναι παρούσα στις ζωές της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων περνούν απ’ αυτό το γκρίζο μέρος. Η Φυλακή του Σαν Μιγκέλ δε βαστάει μονάχα ιστορίες γεμάτες πίκρα, αλλά επίσης και πολλές εμπειρίες αντίστασης και αγώνα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Φυλακή του Σαν Μιγκέλ είχε έγκλειστους αρκετούς πολιτικούς κρατουμένους. Άνθρωποι διάφορων οργανώσεων γέμιζαν τα κελιά των πύργων, ώσπου να μεταχθούν στην C.A.S. (Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας) το 1994 — μια μεταγωγή στην οποία οι μαχητές αντιστάθηκαν ένοπλα.
Κατά τη διάρκεια έρευνας στα κελιά μετά τις συμπλοκές, οι δεσμοφυλάκοι βρήκαν ένα πιστόλι Browning 7.65 χιλιοστών με επτά φυσίγγια στον γεμιστήρα, ένα ιταλικό περίστροφο Trident 38, ένα πιστόλι Dachmaur με 15 φυσίγγια, ένα Llama 7.65 χιλιοστών, μία καφετί θήκη με 13 σφαίρες, μία ακόμη δερμάτινη θήκη με 18 επιπλέον σφαίρες, ένα κινητό τηλέφωνο μάρκας NEX, και τρεις αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. (1)
Κατά τη συμπλοκή, αρκετοί δεσμοφυλάκοι τραυματίστηκαν, όπως επίσης και κάποιοι κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένου του Mauricio Hernández Norambuena. Ο αρχηγός Ramiro περιγράφει την ιστορία ως εξής: «Τραυματίστηκα την ώρα της μάχης. Ποτέ πριν δεν είχα δεχθεί πυροβολισμό, και ήταν στη φυλακή όπου με πυροβόλησαν για πρώτη φορά.» (2)
Το ίδιο συμβάν εξιστόρησε και ο Ricardo Palma Salamanca σε μια συνέντευξη στο Παρίσι, την 27η Γενάρη 2019: «Την ώρα της σύγκρουσης, πυροβόλησαν δύο άτομα. Ήμουν κι εγώ οπλισμένος, αλλά δε με βρήκε καμία σφαίρα.»
Τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στην αντίσταση ενάντια στη μεταγωγή στις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας προορίζονταν αρχικά για απόδραση. Ο Mauricio Hernández διηγείται την ιστορία ως εξής: «Καταφέραμε να περάσουμε διάφορα όπλα στη Φυλακή του Σαν Μιγκέλ, και οργανώσαμε ένα πραγματικά ενδιαφέρον σχέδιο απόδρασης με την αρωγή ανθρώπων εκτός τειχών. Συμμετείχε και κόσμος απ’ τη Mapu-Lautaro και την MIR. Η ιδέα ήταν να αποδράσουμε μαζικά. Απ’ έξω υπήρχε στήριξη από σχεδόν 15 με 20 μαχητές. Υπήρχαν αρκετά όπλα. Όμως το σχέδιο απέτυχε.»
«Η όλη επιχείρηση ήταν καλά οργανωμένη. Αυτοί που θα βρίσκονταν έξω θα έπαιρναν ένα σπίτι πίσω απ’ τη φυλακή, το οποίο και θα ανατίναζαν. Θα έπρεπε να βγούμε από μία πύλη και να βγούμε προς τα εκεί. Λίγες μέρες πριν την πραγματοποίηση της απόδρασης, μας μετήγαγαν στη Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας. Στο σημείο αυτό, τα όπλα που μαζέψαμε για την απόδραση χρησιμοποιήθηκαν για ν’ αντισταθούμε στη μεταγωγή.» (3)
Τούτη δεν ήταν η μόνη απόπειρα απόδρασης στη Φυλακή του Σαν Μιγκέλ. Το 1997, μια ομάδα πρώην μελών του FPMR προσπάθησαν να αποδράσουν απ’ την οροφή, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα με σχοινιά και τροχαλίες, προκειμένου να προσεγγίσουν έναν δρόμο που συνορεύει με τη φυλακή. Η αποτυχημένη απόπειρα απόδρασης οδήγησε σε γενικευμένες ταραχές, και οι κρατούμενοι που συμμετείχαν μετήχθησαν στις φυλακές Colina I και Colina II. Ανάμεσά τους ήταν και ο Jorge Saldivia, ο οποίος σκοτώθηκε το 2012 κατά τη διάρκεια ληστείας τράπεζας.
Οι τοίχοι δε μιλάνε, βαστάνε όμως σημάδια που κάποιες φορές δύσκολα σβήνονται. Πολλοί κρατούμενοι του Πύργου 5 της Φυλακής του Σαν Μιγκέλ, εκεί όπου 81 έγκλειστοι κάηκαν μέχρι θανάτου, λένε πως οι κηλίδες αίματος απ’ τα πεσόντα κορμιά δεν καθαρίστηκαν ποτέ πλήρως… Λένε πως τα σημάδια αυτά φαίνονται σα να είναι από λάδι, και πως, όσο κερί και μπογιά κι αν ρίξουν στα πατώματα και τους τοίχους, πάντα διαφέρουν από τα υπόλοιπα μέρη της φυλακής.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες για φαντάσματα και πνεύματα στον Πύργο 5 · θρύλοι, μύθοι ή πραγματικές αφηγήσεις… Όπως και νά ‘χει, ο θάνατος των 81 κρατουμένων δεν περνά απαρατήρητος αναμεταξύ των εγκλείστων του Πύργου 5, και δε θά ‘πρεπε να περνά απαρατήρητος από κανέναν έγκλειστο.
Δέκα χρόνια απ’ τη σφαγή της Φυλακής του Σαν Μιγκέλ:
Έμπρακτη και μαχόμενη μνήμη!
Μέχρι την καταστροφή κάθε κελιού!
Mónica Caballero Sepúlveda
Αναρχική αιχμάλωτη
(1) Συνεντεύξεις του Ricardo Palma στο βιβλίο “Retorno desde el punto de fuga”, του Tomás García
(2) “Un paso al frente”, του Mauricio Hernández Norambuena
(3) “Un paso al frente”, του Mauricio Hernández Norambuena
Πηγή: Anticarcelaria
Μετάφραση: Δ.Ο. Ragnarok
Leave a Reply