Λάβαμε: 3/11/2021
Μαζί με τα καινούργια φώτα ήρθαν και οι μπάτσοι.
Μπλε φάροι, σερίφηδες καβάλα σε γυαλισμένες βεστρομ, παρατεταγμένα γκάνια και ψακτικές αποτελούν την νέα κανονικότητα στο πάρκο Θεοτοκοπούλου. Όποιος έχει μάτια βλέπει τι συμβαίνει: μπάτσοι και ντόπια αφεντικά έχουν βαλθεί να καθαρίσουν μια και καλή το πάρκο από όσους/ες αράζουν σε αυτό. Με την καθημερινή παρουσία των ένστολων σκουπιδιών σε δρόμους και πάρκα, το κράτος επιδιώκει την πειθάρχηση και τον έλεγχο εκείνων των κομματιών της εργατικής τάξης που ξέφυγαν, ηθελημένα ή μη ,από μια “φυσιολογική” ζωή.
Δημιουργώντας ένα ασφυκτικό περιβάλλον, προετοιμάζεται το έδαφος για να επέλθει η απονέκρωση του τελευταίου ζωντανού πάρκου στην καρδιά της πόλης. Με απώτερο στόχο, παρατημένο το Θεοτοκό να γίνει parking, μια διαχρονική ονείρωξη της δημοτικής αρχής, ή να τιγκάρει με τραπεζοκαθίσματα για να οικονομάνε τα αφεντικά ή να μετατραπεί σε ένα κυριλέ θεματικό πάρκο όπου φραγκάτοι τουρίστες θα απολαμβάνουν τον ελληνικό ήλιο.Έτσι και αλλιώς το κεφάλαιο ποτέ δεν ξεμένει από προσοδοφόρες ιδέες.
Καθόλου τυχαία στο κάδρο μπαίνουν και τα ρουφιανοsite της πόλης, πιστά στο ρόλο τους, δημοσιεύουν δακρύβρεχτα άρθρα για την κατάσταση που έχει περιέλθει το πάρκο και άλλες πιασάρικες ιστοριούλες. Αυτή είναι μια δοκιμασμένη συνταγή με σκοπό οποιαδήποτε βίαιη και κατασταλτική κίνηση από τους μπάτσους να αναγνωριστεί ως κοινωνικά νομιμοποιημένη και αναγκαία.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι τίποτα από όσα συμβαίνουν στο πάρκο δεν είναι πρωτόγνωρα. Ο έλεγχος και οι τραμπουκισμοί αποτελούν καθημερινότητα για πολλούς και πολλές από εμάς σε αυτή την πόλη. Σίγουρα θα σου έχει κάτσει κάποια εξακρίβωση επειδή δεν τους άρεσε η μούρη σου ή θα σου έχουν αλλάξει τα φώτα για την άδεια παραμονής. Ακόμα μπορεί να σε έχουν τσιγκλίσει σε κάποιο γήπεδο ή τραμπουκίσει σε κάποιο φανάρι ενώ πας την παραγγελία.
Ωστόσο δεν γίνεται να παραβλέψουμε τα νέα δεδομένα που επικρατούν 2 χρόνια μετά από το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19. Από τις σχολές και τα εργασιακά κάτεργα μέχρι τα μαγαζιά εστίασης, νέοι κανονισμοί έρχονται να προστεθούν, δημιουργώντας επιπλέον διαχωρισμούς που καθορίζουν το ποιος έχει πρόσβαση και ποια όχι. Μέσα σε αυτή την συνθήκη, που έχει δημιουργηθεί εμείς πιστεύουμε ότι ανεξάρτητα από το αν διαθέτεις πιστοποιητικό εμβολιασμού ή όχι τα πάρκα αποτελούν έναν από τους ελάχιστους χώρους που μπορείς να αράξεις με αξιοπρέπεια δίχως να ενδίδεις στους επιβαλλόμενους διαχωρισμούς.
Και τι στο καλό είναι τα πάρκα?
Στα πάρκα ανταμώνουν όλες οι φυλές της πόλης που δεν πείθονται από το μαμ-δουλειά-κακά και νάνι. Εκείνα τα αγόρια και εκείνα τα κορίτσια που περισσεύουν σε αυτόν τον βαρετό κόσμο. Άτομα τσακισμένα από ήττες και τη βαρβαρότητα της καθημερινής ζωής επιλεγούν το πάρκο για μια ανάσα.(και αύριο πάλι από την αρχή)
Τα πάρκα για τα οποία μιλάμε εμείς, δεν αποτελούν ένα άλλον κήπο της εδέμ.
Δεν είναι ιδανικά πλασμένοι τόποι, για τη ευχαρίστηση των μικροαστών άλλα ανομοιογενή πεδία διεκδίκησης και συνάντησης.
Τα πάρκα για τα οποία μιλάμε εμείς, διαπερνιούνται από αντιφάσεις όπως και η κοινωνία στην οποία ζούμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, πολλές φόρες, να αναπαράγονται μεγεθυμένοι οι διαχωρισμοί και το αλληλοφάγωμα που επικρατεί στην αστική ζούγκλα. Άλλοτε δημιουργούνται εντός τους συγκρουσιακές καταστάσεις και άλλοτε προκύπτουν θαυμάσιες γνωριμίες.
Και εμείς? Ποιοι είμαστε?
Αν αράζεις σε αυτά τα μέρη θα έχεις συνειδητοποιήσει πόσο διασκορπισμένοι και μόνες είμαστε.
Είμαστε διασκορπισμένες σε πολλά χρώματα, πολλές γλώσσες και κουλτούρες. Είμαστε διασκορπισμένοι γιατί το κοινό βίωμα της καταπίεσης από την οικογένεια, το κοινό βίωμα της βαρεμάρας για το σχολείο, το κοινό βίωμα της απέχθειας για τη δουλειά, το κοινό βίωμα της αγάπης για την γειτονιά και ομάδα, δεν κατόρθωσε ακόμα να αποτελέσει σημείο συνάντησης και όχι διαχωρισμού.
Είμαστε μόνες γιατί έτσι μας έμαθαν να επιβιώνουμε και να προχωράμε σε αυτόν τον κόσμο. Είμαστε μόνοι γιατί η κοινωνία της κονόμας μας αλλοίωσε τόσο, ώστε να μιλάμε χωρίς να μπορούμε να συνεννοηθούμε ακόμα και όταν λέμε τα ίδια πράγματα.
Είναι ξεκάθαρο ότι προς το παρόν δεν υπάρχει καμιά ενότητα. Δεν υπάρχει κανένα εμείς, ορισμένο και συνεκτικό, πάρα μόνο διάσπαρτες φιγούρες σε καβάτζες και πάρκα, σκατοδουλειές και θρανία, πέταλα και στούντιο ηχογράφησης
Και τώρα τι? Πάμε σπίτια μας?
Δεν θα φλυαρήσουμε για μεγάλα σχεδία και οράματα. Έτσι και αλλιώς δεν έχουμε έτοιμες λύσεις. Προς το παρόν θέλουμε να μιλήσουμε για τομίσος για την δημόσια τάξη ως σημείο συνάντησης και συσπείρωσης. Είναι γνωστό σε όλους και όλες ότι ο κόσμος του πάρκου μισεί την αστυνομία. Σε μια καθημερινότητα γεμάτη ψαχτικές, τραμπουκισμούς, τραβήγματα στα τμήματα, το μίσος για τους μπάτσους είναι αναπόφευκτο να φωλιάσει στις καρδιές εκείνων των αγοριών και κοριτσιών που νιώθουν να ασφυκτιούν μέσα σε ζωή που δεν τους ανήκει. Έτσι, είναι επόμενο ότι με τα έμμισθα στρουμφάκια δεν ψηνόμαστε να έχουμε καμία επαφή ούτε στους δρόμους ούτε εκεί που αράζουμε. Θέση μας είναι, ότι το μίσος για τους μπάτσους δεν είναι μια αόριστη ιδέα αλλά ένα συναίσθημα -ζωτικής σημασίας για την ίδια μας την ύπαρξη. Για εμάς, αυτό σηματοδοτεί ότι σε διάφορα εδάφη αυτής της πόλης διεξάγεται ένας διαρκής πόλεμος, μικρής έντασης τις περισσότερες φορές, για την επιβίωση μας. Απεχθανόμαστε την ασφάλεια της ουδετερότητας και γι’ αυτό στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη και προχωράμε χωρίς να μασάμε μία.
Και κάθε μέρα γεμίζουμε όλο και περισσότερο θάρρος, όλο και περισσότερη αισιοδοξία. Γιατί μέσα σε ένα ζοφερό παρόν το απρόβλεπτο συνεχίζει να ανθίζει στα εδάφη και στους χρόνους της μητρόπολης. Πολυεθνικά υποκείμενα τα οποία δραπετεύουν έξω από τις προκαθορισμένες μορφές ζωής που προστάζει η μαζική κοινωνία, υπάρχουν ως ανατρεπτικές κινήσεις, συμπεριφορές και σχέσεις .Πολύπλοκες οντότητες συνειδητά ή ασυνείδητα εξαπολύουν την αυθόρμητη επίθεση τους στην εξουσία και στις αναπαραστάσεις της.
Το στοίχημα είναι απλό,χτίζοντας γέφυρες με μικρόκοσμους που απέχουμε παρασάγκας μέχρι τώρα να βρούμε τους δικούς μας και τις δίκες μας.
Κόντρα στον διαχωρισμό και τη μοναξιά να ανταμώσουμε και να μιλήσουμε.
Για να μην χαθούμε στην πλάνη της ηττοπάθειας ας ανακαλύψουμε και ας οργανώσουμε εκείνη τη διασκορπισμένη κοινότητα στην έρημο της μεταβιομηχανικής κοινωνίας που πασχίζει να υπάρξει και να πορευτεί.
Δεν αξίζει σε αυτόν τον κόσμο να είμαστε ειρηνικές ας μετατρέψουμε την μητρόπολη σε ένα εμπόλεμο πεδίο, ας διαγράψουμε τροχιές σύγκρουσης και άρνησης. Ένα είναι σίγουρο ότι δεν αντέχει αυτή η γη άλλους σιωπηλούς.
ακόμη και αν τίποτα δεν προμηνύει το επόμενο ξέσπασμα να ξέρετε ότι ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε πάντοτε εδώ
να πυροδοτήσουμε την αναταραχή στην πόλη,
να φέρουμε τη σύγκρουση στις γειτονιές
να κάνουμε την ενότητα,πράξη
να κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει
Bellum Urbi – αντιεξουσιαστική ομάδα στο Ηράκλειο Κρήτης
https://bellumurbi.blackblogs.org/
