«κάθε μισό καταστρέφει κάθε τι ολόκληρο»
Φρ. Νίτσε
Ένας από τους κυρίαρχους βραχνάδες στο εσωτερικό του επαναστατικού κινήματος είναι το ζήτημα του φετιχισμού ( πασιφιστικού ή βίαιου). Το μέσο, αποκομμένο από έναν ευρύτερο επαναστατικό σχεδιασμό, αυτονομημένο και απόμακρο από μια λογική συνολικής επίθεσης, μετατρέπεται σε φετίχ, σε «αναρχικό» υποκατάστατο του σταυρού.
Αναμφίβολα, κινήσεις όπως συναυλίες, προβολές, συντροφικές κουζίνες κλπ είναι χρήσιμες και αναγκαίες, εάν είναι ενταγμένες σε ένα συνολικότερο σχέδιο επίθεσης. Όταν όμως λειτουργούν αποκομμένα και με λογική κατακερματισμού της δράσης, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να μετατρέπουν τα στέκια και τις καταλήψεις σε εναλλακτικά συναυλιάδικα, σε ποιοτικούς κινηματογράφους και σε φθηνά ή τζάμπα εστιατόρια. Αντίστροφα, η αποκομμένη βία που διακατέχεται από τη λογική της βιτρινολογίας και του αυτοανακυκλούμενου ξεκαυλώματος, η βία που μετράει τις ζημιές με τον ίδιο τρόπο που οι καπιταλιστές μετράνε τα κέρδη, η αυτό-αναφορική βία, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρά αδιέξοδα. Φυσικά και μας ενδιαφέρει το ποσοτικό αποτέλεσμα της υλικής σύγκρουσης με τους εξουσιαστικούς θεσμούς, φυσικά και επιδιώκουμε τη μεγιστοποίηση της φθοράς που προκαλεί μια πράξη σαμποτάζ, αλλά αυτό δεν είναι το κυρίαρχο ζήτημα.
Το κυρίαρχο ζήτημα δεν είναι ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι ούτε η αριθμολαγνεία, ούτε το άγχος της απόδοσης, ούτε ο φετιχισμός του μέσου, ούτε η αυτό-εγκλωβιστική λογική του « Ότι Βρέξει Ας Κατεβάσει» και του «Από Το Να Μη Γίνει Τίποτα, Καλύτερα Να Γίνει Μια Παπαριά». Και είναι προφανές πως μας είναι εντελώς άχρηστη η λογική μιας ποδοσφαιρικού τύπου σύγκρουσης με το κράτος (η αναρχία χρειάζεται επαναστάτες και όχι κομάντο αυτοκτονίας!). Δεν είμαστε ούτε αθλητικογράφοι, ούτε λογιστές της επανάστασης.
Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι το ξεπέρασμα της λογικής της μητροπολιτικής βίας*, που βασίζεται στο ένστικτο και στον αυθορμητισμό, και τη μετατροπή της σε αυτό-οργανωμένη επαναστατική βία, που ( δίχως να αρνείται πλήρως το ένστικτο και τον αυθορμητισμό) βασίζεται πρωταρχικά στην επαναστατική συνείδηση. Αυτό που χρειαζόμαστε, λοιπόν, είναι η αποφετιχοποίηση της βίας και η ένταξή της σε έναν συνολικό και ολιστικό επαναστατικό/αναρχικό σχεδιασμό.
Αναγκαία προϋπόθεση είναι η δημιουργία υποδομών που θα εστιάζουν στο Σύνολο ( ολοκληρωτική επίθεση σε υλικό και πνευματικό επίπεδο με το υπάρχον) και όχι στα Υποσύνολα ( τα διάφορα μέσα, βίαια ή μη βίαια, που είναι απλά κομμάτια του Συνόλου, και τίποτα παραπάνω!). Οι οργανωμένες επαναστατικές υποδομές ερχόμενες τόσο σε υλική, όσο και σε πνευματική ρήξη με την υπάρχουσα αθλιότητα της εξουσιαστικής κοινωνίας, θα κάνουν χρήση των υποσυνόλων ως μέσων αγώνα και όχι ως μυστικιστικών και μεταφυσικών φετίχ.
Και η αυτοοργανωμένη επαναστατική βία είναι υποσύνολο της γενικότερης επαναστατικής διαδικασίας σε ενεστώτα χρόνο, και ως τέτοια πρέπει να χρησιμοποιηθεί. Όσο δεν υπάρχει λογική συνολικής ρήξης, η βία θα παραμένει ένα αποσπασματικό γεγονός, κατακερματισμένο, ανώνυμο, στη μέση του πουθενά, ένα απλό ξέσπασμα αδρεναλίνης, ανήμπορη να εισχωρήσει στο κοινωνικό πεδίο ως ουσιαστικός αντίπαλος της κυριαρχίας. Ας μπούμε στην ουσία σύντροφοι…
* ( σχετικά με τη μητροπολιτική βία: σε καμιά περίπτωση δεν καταδικάζουμε την ενστικτώδη και αυθόρμητη βία των καταπιεσμένων. Γι’ αυτό άλλωστε μιλάμε για ξεπέρασμα και όχι για απόρριψη της μητροπολιτικής βίας. Άλλωστε η αυθόρμητη βία των καταπιεσμένων είναι ο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟΣ της συνειδητής επαναστατικής βίας).
ασυμμετρη απειλη,4/1/2008