Σύντροφοι,
Ακόμα κι αν δεν είμαι πολύ γνωστός σε εσάς, γνωρίζετε ότι είμαι αναρχικός. Γράφω αυτή την επιστολή προς εσάς για να διαμαρτυρηθώ ενάντια στις βλακείες που διέρρευσαν σχετικά με εμένα συγκεκριμένα και για τους αναρχικούς γενικότερα, σε όλων των ειδών τις εφημερίδες που ενώθηκαν για να πουν, όταν έγινε η σύλληψή μου, ότι εγώ ήμουν ένας πρώην κατάδικος και είχα ήδη καταδικαστεί ως ληστής. Λες και μπορείς να αποκαλέσεις ληστή κάποιον που ήταν εργάτης και δεν είχε τίποτα άλλο παρά μιζέρια∙ για μένα ληστεία δεν υφίσταται, εκτός κι αν αναφερόμαστε στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, εν συντομία, στην ύπαρξη κάποιου που ζει σε βάρος της παραγωγικής τάξης.
Εδώ θα σας αναπτύξω το γιατί και το πως διέπραξα αυτό που αποκαλούν ληστεία. Το 1870 εγώ ήμουν, όπως και τόσοι άλλοι, αρκετά ανόητος ώστε να πάω και να υπερασπιστώ την ιδιοκτησία και τα προνόμια των άλλων∙ αλλά ήμουν 20 ετών. Από τον πόλεμο επέστρεψα με δύο πληγές και ρευματισμούς, μια φρικτή ασθένεια που μου έχει κοστίσει ήδη 4 χρόνια στο νοσοκομείο. Αφού υπηρέτησα ως τροφή για κανόνια, εγώ υπηρέτησα ως πειραματόζωο για τους κυρίους της επιστήμης. Με έκαναν να λάβω πάνω από ένα κιλό σαλικιλικού νατρίου, το οποίο αποδυνάμωσε δραματικά την όρασή μου. Και η απόδειξη είναι ότι στα 36 μου φοράω γυαλιά, πράγμα που δεν αρέσει στα αφεντικά.
Έτσι, το 1878, βγήκα μετά από τρεις μηνες στο νοσοκομείο. Ξεκίνησα να δουλεύω ξανά για οχτώ μέρες∙ αρρώστησα ξανά και έμεινα σπίτι για ένα μήνα. Είχα δύο παιδιά και η σύντροφός μου αρρώστησε επίσης. Δεν υπήρχαν ούτε χρήματα, ούτε φαγητό στο σπίτι. Ακόμα κι αν δεν ήμουν μέρος του αναρχικού κινήματος, το οποίο δεν υπήρχε ή ήταν πολύ περιορισμένο εκείνη την περίοδο (η μελέτη της κοινωνιολογίας δεν είχε τελειώσει και ήταν ακόμη σε εμβρυικό στάδιο, συν του ότι δεν είχαν ακόμα κόψει κεφάλια αναρχικών ώστε να εξαπλωθεί), εγώ είχα ήδη, εδώ και καιρό, απελευθερώσει τον εαυτό μου από προκαταλήψεις που μπλόκαραν τις απόψεις των μαζών, έναν εχθρό κάθε εξουσίας.
Ήμουν αναρχικός στην καρδιά, ερωτευμένος με ό,τι ήταν όμορφο, μεγαλειώδες, γενναιόδωρο και που εξεγείρεται απέναντι σε κάθε κακομεταχείριση και αδικία. Μια ευκαιρία παρουσιάστηκε από μόνη της. Χωρίς καθόλου ενοχές, έβαλα το χέρι μου στο κουτί χρημάτων ενός σταθμάρχη. Έβγαλα από εκεί 80 φράγκα. Τα 80 φράγκα δεν πήγαν πολύ μακριά όταν δεν έχεις κάτι, τα φάρμακα είναι ακριβά. Επομένως, αποφάσισα να επιστρέψω και να επισκεφτώ το ταμείο του σταθμάρχη, λέγοντας στον εαυτό μου « Ε και; Η εταιρία κλέβει αρκετά από τους εργαζομένους της. Εγώ που δεν έχω απολύτως τίποτα, μπορώ να πάρω λίγο από το πλεόνασμά της.» Τι κακή ιδέα, με συνέλαβαν εκεί και καταδικάστηκα σε έναν χρόνο φυλάκιση. Δεν νιώθω ντροπή για την καταδίκη αυτή, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη. Όταν η κοινωνία σου αρνείται το δικαίωμα να υπάρχεις, πρέπει να το πάρεις μόνος σου, αλλιώς είσαι δειλός.
Σε αυτό το σημείο, σύντροφοι, βρίσκεται η ακριβής αλήθεια της καταδίκης μου. Κανένας σύντροφος δεν γνώριζε για αυτό, αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη των πράξεών μου, και οποιοσδήποτε εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη βλακεία για να προσπαθήσει να κηλιδώσει μια τόσο δίκαιη και υψηλή ιδεολογία σαν αυτή που οι αναρχικοί υπερασπίζονται, προσπαθώντας να φορτώσει από όλα αυτά τα λάθη και τις αδικίες (αν υπάρχουν βέβαια λάθη και αδικίες) κάποιου από τους υπερασπιστές (της ιδεολογίας αυτής), είναι ένας κρετίνος που τρέμει μπροστά στην απαρέγκλιτη λογική της αναρχικής
ιδεολογίας. Εγώ σκέφτηκα πως αυτές οι εξηγήσεις θα ήταν απαραίτητες για τους αναρχικούς συντρόφους, έτσι θα το εκτιμούσα αν συμπεριλαμβάνατε την επιστολή μου στο επόμεν τεύχος του Revolte.
Clement Duval, φυλακή Maza, 24 Οκτωβρίου 1886.
Πηγή: Libraryanarhija
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok