Eνάντια στις αναδιαρθρώσεις της κυριαρχίας και στη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος: Ούτε στρατιωτικές μπότες, ούτε ψήφοι, μόνο αγώνας!
Φαίνεται ότι, σύμφωνα με όσα διακηρύσσουν οι πολίτες, είμαστε μάρτυρες μιας καθοριστικής στιγμής στην ιστορία αυτής της επικράτειας. Έχουμε στριμωχτεί με την πλάτη μας σε έναν γκρεμό στον οποίο, αν δεν κάνουμε κάτι, η πτώση μας θα είναι αναπόφεκτη. Φαίνεται ότι γινόμαστε μάρτυρες ενός ανοιχτού πολέμου, σκληρού, μεταξύ δύο πολιτικών πόλων σε αντιπαράθεση σε τέτοιο επίπεδο που, όπως ένας τετοιος ψυχρός πόλεμος, θέτει σε
κίνδυνο την επιβίωση και το μέλλον όλων των όντων στην επικράτεια που κυριαρχείται από το Χιλιανό Κράτος.
Από τη μια πλευρά η πολεμική ιαχή είναι: «Κομμουνισμός ή Ελευθερία», και από την άλλη: «Δημοκρατία ή Φασισμός». Μπροστά σε ένα τόσο δραματικό σενάριο, μας παρουσιάζεται το βασικό εργαλείο για να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση, ικανό να σταματήσει μια για πάντα αυτό το λουτρό αίματος: η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία, όπου η ψηφοφορία θα αποτελέσει απελευθερωτικό όπλο.
Δεν είμαστε ούτε τυφλοί ούτε κωφοί, περπατάμε με πλήρη επίγνωση αυτού και πολλών άλλων γεγονότων στην επικράτεια, και όχι μόνο αποστασιοποιούμαστε, αλλά κηρύσσουμε τον πόλεμο σε κάθε θεσμική όδο που επιδιώκει τη διαιώνιση του υπάρχοντος.
Στεκόμαστε απέναντι στην ψευδή αντιπαράθεση δύο δήθεν διαφορετικών συστημάτων, ο άξονας πάνω στον οποίο δίνεται η μάχη αυτή συνεχίζει και θα συνεχίσει να είναι αυτός της Δημοκρατίας και του Κεφαλαίου. Η ύπαρξη ενός «αγώνα» διαφορετικών πολιτικών στρατοπέδων επιχειρεί απλώς να δικαιολογήσει το υποτιθέμενο εύρος του συστήματος δημοκρατίας-κεφαλαίου και τον υποτιθέμενο χώρο για όλα τα είδη σκέψης. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να γίνουμε αποδεκτοί από ένα σύστημα ή μια κοινωνία που απορρίπτουμε, δεν θέλουμε η πολιτική μας να είναι μία ακόμη από τις επιλογές αυτού του συστήματος.Θέλουμε να καταστρέψουμε όλες τις επιλογές και τη δομή που τις συντηρεί. Δεν έχουμε καμία σχέση με το εκλογικό σόου και τη διοργάνωση εκλογών, δημοψηφισμάτων, ψηφοφοριών κ.ο.κ.Θεωρούμε ότι δεν είναι κάτι άλλο από την αναδιάρθωση της αστικής τάξης για τη διατήρηση της επιβεβλημένης κυριαρχίας,μεταμφιεσμένης, προσιδιάζουσα στην εποχή.
Είμαστε βέβαιοι ότι ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα αυτού του δημοψηφίσματος τίποτα ουσιαστικά δεν θα αλλάξει. Πέρα από τη συγκυρία του ποιος αμφισβητεί τους διαχειριστές της καταπίεσης, ο θεσμικός κόσμος άρα και αυτός των εκλογών δεν ήταν ποτέ δικός μας. Υπό αυτό το πρίσμα, αυτός που ψηφίζει, που επιλέγει δηλαδή ελεύθερα να επενδύσει σε κάποιον με εξουσία, είναι τόσο υπεύθυνος όσο και ο εξουσιαστής που θα δώσει τις εντολές για δολοφονίες, στρατιωτικές επεμβάσεις και φυλακίσεις.Όποιος ψηφίζει αποφασίζει να εκχωρήσει μέρος της αυτονομίας του για να ενισχύσει την αλυσίδα της καταπίεσης άρα και το Κράτος. Δεν θα είμαστε συνένοχοι καμίας κυβέρνησης στην εξουσία, δεν το κάναμε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν, όπως τώρα, η πολιτική εξουσία επέβαλε ασφυκτική καταστολή και τη διάχυση του φόβου ως εργαλεία ενάντια στον συγκρουσιακό αγώνα -όπως ο ένοπλος αγώνας- αναπτύσσοντας ένα εκλογικό σενάριο που σκόπευε να καταστρέψει με ένα Ναι ή ένα Όχι οποιαδήποτε στίγμα πραγματικής ρήξης.
Εδώ είχαμε ήδη αποκρυσταλώσει μια ανατρεπτική θέση και από τότε ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι, ούτε θα έπρεπε να είναι, σε καμία περίπτωση, στόχος αυτού του κειμένου, να πείσει ή έστω να θεωρητικοποιήσει πάνω στη συμμετοχή των πολιτώνς στις εκλογικές διαδικασίες.Δεν θα ήταν σωστό να απαιτήσουμε ή να ερμηνεύσουμε σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια που υπάκουεί η μάζα. Το σημείο ενδιαφέροντος προκύπτει όταν διαβάζουμε ένα ευρύ φάσμα χαρακτήρων που ισχυρίζονται ότι είναι «κινηματίες» ηθοποιοί ή κάποιοι που αυτοαποκαλούνται ανατρεπτικοί, επαναστάτες, αντάρτες ή αναρχικοί, κάνοντας ανοιχτές εκκλήσεις για συμμετοχή στις εκλογές και την ψήφιση ενός συγκεκριμένου υποφηφίου.
Μερικά από τα επιχειρήματα που προβάλλονται για να δικαιολογήσουν τις παραπάνω θέσεις σχετίζονται με την εν δυνάμει απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων -που πάντα παραχωρεί το κράτος-, κυρίως στην περίπτωση «ευάλωτων» μειονοτήτων ή διαφωνούντων. Δεν αγνοούμε την αλλαγή που θα συνεπαγόταν στους συσχετισμούς εντος ενός μεγάλου μέρους της αλλοτριωμένης κοινωνίας -που δεν απέχει πολύ από τη σημερινή κατάσταση- η νόμιμη επικύρωση ενός θεσμικά συντηρητικού λόγου, αλλά πιστεύουμε ότι οι πραγματικοί αγώνες – κάθε μορφής-, από μια αναρχική, ανατρεπτική και επαναστατική θέση, δεν πρέπει ποτέ να επιδιώκουν την επικύρωση ή την ολοκλήρωση διαμέσου των θεσμών ή της κοινωνίας. Το να παραδοθούμε, με τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητές μας, στην «αναρχική», «ανατρεπτική» ή «επαναστατική» θέση για τη θεσμική «ολοκλήρωση» σημαίνει να διασκορπίσουμε την ριζοσπαστική ατομικότητα μας σε έναν χώρο που δεν μας ανήκει και του οποίου ο μόνος σκοπός είναι να διευρύνει το φάσμα της δημοκρατικής συμμετοχής, χωρίς να αμφισβητείται πραγματικά η υποβόσκουσα δυναμική της. Δεν είναι περιττό να επισημάνουμε ότι, παρά την κρισιμότητα των αλλαγών στο πλαίσιο για τα πολιτικά δικαιώματα δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους υπεύθυνους για την καταπίεση μας να είναι αυτοί που θα μας παραχωρήσουν αυτά τα «δικαιώματα» , η ελευθερία μας θα επιτευχθεί με δικά μας μέσα και αδιαμεσολάβητα. Ούτε η θεσμοθέτηση, ούτε καν η κοινωνικοποίηση διαφορετικών ιδεών ή πολιτικών θα επιφέρει πραγματική αλλαγή, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Οι δυνάμεις της κυριαρχίας που περιορίζουν τις ελευθερίες μας καταπολεμόνται μέσω της σύγκρουσης, αλλά κυρίως μέσα από την ατομική ανάπτυξη και τη διαρκή κριτική, όχι μέ ψηφοφορίες και με έναν συμμετοχικό καπιταλισμό.
Κρίνουμε απαραίτητο το να αναφερθούμε σε ένα ζήτημα που έμοιαζε να είναι απόλυτα διευθετημένο μέσα στους χώρους και τις ατομικότητες που ισχυρίζονται ότι επιλέγουν την αντιπαράθεση με την Εξουσία. Δεν έχουμε το δικαίωμα να πούμε ποιοι είναι ή δεν είναι ανατρεπτικοί, δεν είμαστε εμείς εκείνοι που πρέπει να το κάνουν,είναι ο συγκερασμός θεωρίας και πράξης που διαυγάζει την αλήθεια.Εάν από τη μια προκρίνεται η πλήρης ρήξη με το υπάρχον, γίνονται συνεχείς αναφορές για την καταστροφή του καπιταλισμού ή με οποιονδήποτε μορφή εξουσίας, είναι τουλάχιστον αξιολύπητο να προτείνεται για την επίτευξη όλων αυτών των θέσεων η χρήση της ψήφου ως ένα ακόμα πολιτικό «εργαλείο», μια επιλογή που αποτελεί ανοιχτή υποστήριξη και ενίσχυση του δημοκρατικού πρωσοποίου του κεφαλαίου.Παρόλλο που φαινόταν να κλονίζεται πριν από περίπου δύο χρόνια.
Πιστεύαμε ότι η κατανόηση αυτής της γιγαντιαίας αβύσσου ανάμεσα στην πράξη και στη θεωρία ήταν μια βασική αρχή σε κάθε ατομικότητα που στην καθημερινή της ζωή τοποθετείται ως «επαναστατική» ύπαρξη. Φαίνεται ωστόσο ότι κάθε μέρα οι λέξεις χάνουν όλο και περισσότερο το νόημά τους και ότι η επιδίωξη για μια ριζοσπαστική αισθητική ήταν το πρωταρχικό κίνητρο πολλών «κινηματικών» ατόμων.
Εάν δεν είμαστε σε θέση να διεξάγουμε τη σύγκρουση σε όλες τις μορφές της, θα αποτελούμε απλά μέρος αυτής της μάζας που περιφρονούμε και εκείνων που, ακόμα κι αν θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως συνειδητοποιημένοι ή οργανωμένοι, θα ανήκουν πάντα σε μια αγέλη που κραυγάζει για ηγέτες και προσωπικότητες με εξουσία, για να συνεχίσουν να ζουν υποταγμένοι, με την άνεση και την ασυνέπεια εκείνων που απλώς φλυαρούν για την καταστροφή αυτής της βάρβαρης πραγματικότητας.
Την καταστολή, τη φυλακή και τον θάνατο, τη ζήσαμε στο πετσί μας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, με τις κυβερνήσεις της Concertación και με τη Chile Vamos, και είμαστε σίγουροι ότι αυτό τίποτα δε θα αλλάξει με μια κυβέρνηση του Apruebo Dignidad. Ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση ,οι στόχοι μας δεν αλλάζουν:επιθυμούμε την καταστροφή του καπιταλισμού, του κράτους και των κατασταλτικών μηχανισμών.Το τέλος της ανάγκης να κυβερνάς και να κυβερνούν. Δεν μας ενδιαφέρει μια «λιγότερο κακή» κυβέρνηση ή ένας πράσινος και πιο «ανθρώπινος» καπιταλισμός.
Το στοίχημά μας; Λοιπόν, το ίδιο όπως πάντα, και με την ακλόνητη αποφασιστικότητα που μας συνοδεύει: να επεκτείνουμε και να εμβαθύνουμε τη διαρκή και ατελεύτητη σύγκρουση, έχοντας επίγνωση ότι δεν είμαστε ούτε κάποιοι σωτήρες, ούτε εκπροσωπούμε κανέναν περά από τους εαυτούς μας. Κάνουμε την επιλογή μας για αγώνα σε πρώτο πρόσωπο γιατί καταλαβαίνουμε ότι με τη σύγκρουση απελευθερώνουμε τον εαυτό μας και αν και άλλοι ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι, θαυμάσια, σε αντίθετη περίπτωση αυτό δεν θα είναι λόγος να μας αποθαρρύνει και πολύ περισσότερο να υποχωρήσουμε από τις πεποιθήσεις μας, ξεπέφτοντας στη θεσμική οδό.Δεν είμαστε λίγοι πεφωτισμένοι πόσο μάλλον αυτοί που θα αποφασίσουν τι θα ακολουθήσει,αλλά όσοι θα μας καταλάβουν θα το κάνουν για αυτό που είμαστε, για τις πράξεις μας, για όσα πράττουμε πάντα σύμφωνα με τις ιδέες μας, για τον σκοπό που αναδύεται εντός τους και για την αναρχική, ανατρεπτική και εξεγερτική συνενοχή που διαχέει την εξέγερση. Στο διάβα μας από τον κοινωνικό πόλεμο ενυπάρχει η απτή πιθανότητα να είμαστε ελεύθεροι.
Ανατρεπτικές,αναρχικοί και κρατούμενοι Μαπούτσε: Εξω από τις φυλακές!
Ας οξύνουμε τη σύγκρουση! Ας εντείνουμε την επίθεση!
Μαχόμενη νεολαία: Διαρκής εξέγερση!!
Κάτω το Κράτος! Ζήτω η Αναρχία!
Οσο υπάρχει δυστυχία ,θα υπάρχει εξέγερση!
Mónica Caballero Sepúlveda
-Γυναικίες φυλακές San Miguel
Pablo Bahamondes Ortiz
-C.D.P Santiago Uno
Francisco Solar Domínguez
Marcelo Villarroel Sepúlveda
Juan Aliste Vega
Joaquin Garcia Chancks
-C.P Rancagua “La Gonzalina” -C.P Rancagua “La Gonzalina”.
Δεκέμβρης του 2021 , Χιλή
Πηγή: Darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok