Υπάρχουν άφθονα πράγματα που θα ήθελα να σας πω, και, κατά την γνώμη μου, οι λέξεις πάντα αποτυγχάνουν να εξωτερικεύσουν την ένταση και την σαφήνεια των όσων νιώθω. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καθένα και όλους σας ξεχωριστά δίχως να χρειάζεται να επαναλαμβάνω ευχαριστίες, αντιθέτως να βρίσκονταν τα χέρια μου κοντά όταν τα χρειαζόσασταν, με πράξεις αντί γραμμάτων, ωστόσο, την παρούσα στιγμή, πιθανώς, η μοναδική εναπομένουσα δράση για μένα έγκειται στο να συνεχίσω να αντιστέκομαι όπως, μέχρι τώρα, έχω πράξει μαζί με τον εξ αίματος αδερφό μου, και παρέα με όλους τους ανατρεπτικούς αδερφούς και αδερφές μου, εδώ στην Rancagua, του Santiago, ή σε οποιαδήποτε φυλακή στον κόσμο.
Δεν παρέρχεται μέρα δίχως να λαχταρίσω λίγο από την ελευθερία ”των δρόμων”, η οποία, μολονότι χιμαιρική και μετατρεπόμενη πλέον σε φυλακή ανοιχτού χώρου, υλική κάποιες φορές, κάποιες άλλες άυλη, είναι αναμφίλεκτα προτιμότερη από το να βρίσκεσαι σε αυτό το άγονο προαύλιο. Δεν κυλάει μέρα δίχως να χαζέψω τις λεύκες καθώς κινούνται στον ρυθμό του ανέμου, μακριά και πέρα από το ακάνθινο συρματόπλεγμα, το τσιμέντο και τις ματιές των χωροφυλάκων, και εύχομαι να απολάμβανα το φύλλωμα ενός δέντρου, την θέρμη μιας συντροφικής αγκάλης, ή την σφοδρότητα από μία συνάντηση των ματιών μου με αυτά ενός αγαπημένου ανθρώπου που δεν έχω αντικρίσει για πολύ καιρό. Γνωρίζω όμως επίσης πως όλα όσα αντιμετωπίζω είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις επιλογές μου, πως παρότι με πληγώνει, και δεν επιθυμώ την φυλακή για κανέναν, δεν είναι πρωτόγνωρη αυτή η μοίρα, ωσαύτως δεν είναι πρωτοφανής η αντίσταση σε αυτήν και η απόπειρα υπονόμευσης των δομών της ( φυσικών και πνευματικών ) στο μέτρο του εφικτού, προκειμένου να διαρρήξουμε την αναλγησία και τους περιορισμούς της. Και, καίτοι υπάρχουν ζητήματα στα οποία γνωρίζω ότι απέτυχα, ή θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα αναφορικά με τις εμπειρίες μου εκεί, είμαι βέβαιος πως δεν υπάρχει κάτι αδύνατο να αξιοποιήσω εν είδει διδάγματος για το παρόν μου, εξάλλου, η διαρκής αυτό-κριτική ανέκαθεν ήταν, για μένα, όχι μία αναγκαιότητα, αλλά μία επιλογή ζωής η οποία, μολονότι επώδυνη ορισμένες φορές, φέρει μαζί της το μοναδικό πράγμα που προσωπικά αποτολμώ να θεωρήσω ”οικουμενικό νόμο”: την συνεχή αλλαγή.
Για το υπόλοιπο αυτή της ζωής ( και ενδεχομένως άλλων), θα είμαι ευγνώμον σε φίλες, ομοϊδεάτες, συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα, και ακόμα κι αν ξεχειλίζω με οργή, μελαγχολία και απόγνωση, γνωρίζω πως αργά ή γρήγορα, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, θα ξανανταμώσουμε.
“(…) με μία αγαπημένη καρδιά που στέκει γυμνή ενώπιον συντρόφων, με το ένα χέρι στοργικό και το άλλο οπλισμένο (…)”
-G. Pombo da Silva
ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ, ΠΟΤΕ ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ
ΘΑΝΑΤΟ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΙΕΡΑΡΧΙΕΣ
Ignacio Avaca
Νοέμβρης 20, 2021
Πηγή:darknights
Μετάφραση: Δ.ο Ragnarok